Als opperfontein liet Grian al meermaals zijn meer poëtische kant zien. Al is dat maar uiterlijke schijn. Chaos For The Fly is een Trevifontein aan bedenkingen over de Liefde, het Leven en de grote Kutzooi die dat allemaal met zich meebrengt.
2. McKinley Dixon :: Beloved! Paradise! Jazz!
Een topplaat van amper een half uur jazzrap gebaseerd op Nobelprijswinnende literatuur. Onmogelijk, zegt u? Toch is het wat McKinley Dixon dit jaar klaar speelde. Ware het niet van mijn liefde voor Ierland, de man stond los op nummer één!
3. The Clockworks :: Exit Strategy
Er moet iets in het Ierse water zitten – naast PFAS. Alsof er met Fontaines DC, Gilla Band en The Murder Capital nog een tekort was aan uitstekende Ierse post punk, steken de jongens van The Clockworks met overtuiging hun hoofd boven water.
4. Protomartyr :: Formal Growth In The Desert
Voor het maken van deze plaat trokken de protomartelaren zich terug in de woestijn. Hun omzwerving duurde geen veertig jaar, maar het muzikale manna dat ze ons brachten is zeker te smaken.
5. Reverend Kristin Michael Hayter :: SAVED!
Lang niet alle kunst wordt uit lijden geboren. Maar soms helpt het wel. Na zes jaar en vier albums begroef Kristin Hayter haar alter ego Lingua Ignota en bekeerde ze zich tot de Protestantse pinksterbeweging. Een wedergeboren Reverend Kristin rekent op onnavolgbare wijze af met haar demonen.
6. Depeche Mode :: Memento Mori
Een duo zestigers dat in de herfst van hun carrière het meest consistente album in een kwarteeuw op de wereld loslaat. Alleen al vooruitgeschoven single “Ghosts again” bewees dat Gore en Gahan nog niet uitverteld zijn, de rest van het album klinkt (bijna) even duizelingwekkend geweldig.
7. Young Fathers :: Heavy Heavy
Vijf jaar was het wachten op nieuw werk van de Schotse oproerkraaiers. Het resultaat: een blitzkrieg van amper een half uur die je trommelvliezen en de rest van je lichaam verdoofd achterlaat.
Koele synths en snijdende beats als vehikel voor een gospelstem uit de Zuidelijke Staten. Algiers neemt al vier albums de maat van de VS en doet dat deze keer met een aantal gasten.
De koorknaap uit Bray heeft al meermaals bewezen bijlange geen one hit wonder te zijn. Wie daar nog steeds niet van overtuigd is na Unreal Unearth is reddeloos verloren.
10. Joe Henry :: All The Eye Can See
Het tuinhek dat je toegang geeft tot de overwoekerde muzikale tuin van Joe Henry hangt wat scheef. Het piept en schuurt door de roest die er op zit. Maar in het geval van Joe geldt: oude liefde roest niet.
En dan waren er nog:
Opus Kink :: My Eyes, Brother!
Fever Ray :: Radical Romantics
Live bleef de overrompeling van metals meest veelzijdige nerd Devin Townsend in AB ons bij, alsook de muzikale trip die we met The Necks uitzweetten in Gent.
