Gegroet beste tijdreiziger, en welgekomen in het jaar 2023. Computers beginnen zich steeds meer als nonsens uitkramende tieners te gedragen, dode Beatles en – verbazingwekkend genoeg – nog levende Rolling Stones wedijveren om de eerste plaats in de hitlijsten, en politici misdragen zich in de nachtelijke uren erger dan de gemiddelde eerstejaarsstudent. U gelooft er niets van? Mooi. Wij ook niet.
Al een geluk dat al die absurditeit prachtig bezongen werd, en niet in het minst door onderstaande tien klasbakken:
Het goud is voor de Amerikaanse rapper billy woods, een voor ons tot nog toe onbekende komeet die eindelijk aan de horizon van onze telescoop verschenen is. Met dagboekachtige episodes uit het jachtige bestaan van een eindeloos toerende artiest en de daarbij horende bevreemding voelen we ons alsof we naar een beklijvende film kijken. Het is jazz, het is poëzie, het is taal tot leven gewekt. Dit hadden we niet meer gevoeld sinds het heengaan van MF Doom.
Julian Baker, Lucy Dacus en Phoebe Bridgers. Drie rock chicks trekken zich geen zier aan van het twijfelachtige label dat supergroepen hebben, en vormen er dan toch een. Om vervolgens een superplaat te maken. Op the record werken de drie als katalysatoren voor elkaars talent en komen uit bij iets wat letterlijk elke seconde intens is, zowel wanneer er wild in de rondte geschopt wordt als wanneer de handen weemoedig op het hart gedrukt worden. Als dit een eenmalige samenwerking zou blijken te zijn, reserveren wij alvast een hangslot om ons vast te ketenen aan een kunstwerk naar keuze.
Al bij het krieken van het nog prille jaar 2023 raakte de Canadese singer-songwriter Jonah Yano onze gevoelige snaar zo intens dat zijn engelenstem nog weken bleef resoneren. Eenvoudige songs met groove, muzikale rijkheid en misschien een klein beetje hulp van het ons zeker niet ongenegen Badbadnotgood missen hun impact niet. Nummers die ons opnieuw leren kijken naar alledaagse taferelen met de bewondering van een kind. Dank je, Jonah, is alles wat we dan kunnen zeggen.
dEUS, Bert Dockx, King Krule, Fountains D.C… komen er nog wat nieuwe namen aan, ja!? Nou. Neen. Hier is de nieuwe van Josh Homme en zijn Queens Of The Stone Age. En hij zegt dat je je bek moet houden en luisteren naar weer een retestrakke Queens-plaat op het scherpst van de snee. Akkoord, Homme is zachter geworden na een turbulente periode in zijn leven, maar zet het maar eens op tekst en muziek zoals hem. Onnavolgbaar.
Speaking of Fountains D.C.: frontman Grian Chatten laat de allesverzengende pub crawl even voor wat ze is en toont zijn ware gelaat. Ierse folk voor de kids in 2023 die zeggen traditionele muziek voor grijzende vleesklakken te vinden, maar er stiekem toch een zwak voor hebben. En dat blijkt geen nichepubliek te zijn: iederéén heeft een zwak voor wat we hier te horen krijgen.
Opgroeien en berusten, allemaal goed en wel, maar ook een portie lekker nijdig geblaf kan bekoren. Het Britse Squid is zeker niet de eerste die dit doet, maar de rijkheid die het aan de dag legt in geluid, ritme en noise maken van deze debuutplaat eentje die netjes zijn plek verdient tussen die van Black Country, New Road en Fountains D.C.
De Londense bard van de ondergepiste straatsteen bewijst met deze plaat dat hij niet blijft steken bij de puber die hij was toen hij voor het eerst bekendheid verwierf. Vader worden, verhuizen uit Londen en eindeloze existentiële mijmeringen blijken de juiste ingrediënten te zijn voor deze onderkoelde langspeler op het ritme van een trein, tsjokkend doorheen niemandsland.
Een tweede Fenix in dit lijstje: Bert Dockx herrijst na een zware mentale en fysieke crash uit zijn eigen scherven en maakt een plaat zoals enkel hij het kan: donker, spannend, maar ook opvallend eerlijk en gelukkig. De virtuoos zoals we hem nog nooit zagen.
Eigenlijk verbazingwekkend dat de Londense jazzdrummer nu pas met zijn eerste soloalbum komt; in de vele collabs die hij al deed was zijn talent zo alomtegenwoordig dat je haast zou vergeten dat er nog een band rond stond. Nu treedt hij dus definitief op de voorgrond: Black Classical Music is, eerder dan een tijdsdocument, vooral een anthologie van wat de man tot nu toe al bij elkaar gemept heeft.
Het begint stilaan een slechte mop te worden. Wederom was iedereen ervan overtuigd dat het nu echt wel over en uit was met de Antwerpse klasbakken van dEUS, maar kijk: na elf jaar stilte en weer het obligatoire gitaristen-haasje-over bewijst de band dat het nog steeds weet hoe een rasechte dEUS-plaat te maken.
