Drie platen lang tackelde Algiers de grote problemen, besprak het de Staat van de Wereld. En toen ging de wereld op slot, en zat iedereen thuis. Wat doe je dan? Je nodigt God en klein Pierke uit – mondmaskertje waar nodig – en maakt daar dan maar een album. Shook, het resultaat, is een eclectische splinterbom, maar ze ketst af als een nat rotje.
Na vier worpen is de muzikale taal van Algiers nochtans gedefinieerd; verrassen doet het drietal niet meer. Maar toch laat het alweer andere kleuren zien, spreekt het anders met diezelfde woorden. Shook is veel. Shook is bont en blauw. Shook is alles, en alles tegelijk. Op deze plaat heeft de groep een idee als “focus” losgelaten, om elke mogelijke richting te verkennen, elke gedachte te volgen tot in het donkerste steegje. En misschien was dat nodig. Was dat de bevrijding die de groep na de slopende tour achter voorganger There Is No Year nodig had.
Het ging immers niet al te best, dat vastzitten in het Atlanta waar Franklin James Fisher en Lee Tesche elkaar ooit vonden. De band stond zo goed als op springen, weet de perstekst te melden, maar uiteindelijk werden brokken gelijmd, en die vierde langspeler ter plekke ingeblikt, with a little help from some friends. Shook is het geluid van een zoete inval, met gasten van allerlei slag. Van opener “Everybody Shatter”, waarop Big Rube (Dungeon Family, Society Of Soul) een lap bijdraagt – hij zal later nog terugkeren voor het spoken word-interludium “As It Resounds” – over “Irreversible Damage”, waarop Rage Against The Machinefrontman Zack de la Rocha over stuiterende beats zijn spervuur lost tot afsluiter “Momentary”, dat min of meer een gedicht is van Lee Bains III; dit is het werk van een gemeenschap, geen geïsoleerde band. Ergens in “I Can’t Stand It” houdt zelfs Samuel T. Herring (Future Islands) zich schuil.
Zeventien tracks slingert Algiers ons van links naar rechts, van onder naar boven, en wij hebben maar te volgen. Natuurlijk heeft Fisher het ondertussen nog altijd over de wereld, wat er op het nieuws te zien is; materiaal te over, misschien meer dan ooit. “They are talking about nuclear war” zingt hij in “Out Of Style Tragedy”, maar dat gaat eigenlijk over het zoveelste schietincident in zijn Verenigde Staten – in een McDonalds, voor de verandering. “A Good Man” knipoogt naar Joy Divisions “Interzone” in het heen en weer tussen jachtige metronoomdrum en even gejaagde vocalen. “Am I a good man?”, klinkt de urgente vraag, het antwoord lijkt duidelijk. “Bite back the hand that feeds, if it is poison”, gaat het dan weer in “Bite Back”. Dit is geen gezelschap dat braafjes gaat liggen en pootjes geeft; zwart zelfbewustzijn spat uit elke beat. Maar het nummer wérkt pas als Fisher in het refrein uithaalt met zijn soulstrot, zoals hij dat op The Underside Of Power zo knap deed.
Zo gaat het al te vaak. Dit heeft bij momenten iets van een grimmige block party, waar iedereen die komt aanlopen meteen iets bijdraagt. Dat is opwindend, maar in dat enthousiasme wordt de song al te vaak uit het oog verloren. De sfeer overheerst, en al te vaak halen die gesproken interludes – zie ook “Comment #2” – de vaart er uit. Uiteindelijk zal de formule in “Cold World” nog het beste werken, met alweer een call and response, Fisher die voor de soul zorgt.
En zo voelt Shook als een iets te lang doorgaande mixtape. Een staalkaart van wat Algiers allemaal bekokstooft heeft terwijl wij coronamenu’s instagramden of ons op andere manieren in stilte bezig hielden. Het is goed dat de bandleden elkaar zo hebben teruggevonden, en afgaand op het concert van eerder deze maand in Brussel blijft Algiers live iets om rekening mee te houden, maar toch hopen we dat een vijfde plaat opnieuw het gefocuste Algiers laat horen.
