Nieuwe naam, oude bekenden: Bert Dockx trommelt enkele collega-muzikanten uit zijn entourage op om zijn solowerk te ondersteunen, vandaar de toevoeging van het woord “Band” aan de artiestennaam. Ghosts heet hun eerste worp, waarop het minder spookt dan we zouden verwachten. Alle geesten weer in de fles, het is vooral tevredenheid en rust die botviert. We huilen niet meer in het maanlicht, maar in de warme middagzon.
Als je aan een leek zou vragen ‘wat is Bert Dockx Band?’, krijg je geheid als antwoord ‘Dat is een band. De band van Bert Dockx.’ Geen rocket science, en eigenlijk het juiste antwoord. Al heeft de luisteraar die meer vertrouwen heeft met ’s mans werk wat meer duiding nodig. Hij speelt al in bands als Dans Dans, Flying Horseman, Ottla en nog elfendertig andere projecten, maar het zou niet in Berts aard liggen om zich die zomaar toe te eigenen. Daarnaast heeft hij ook al solowerk uitgebracht onder zijn eigen naam, zie bijvoorbeeld coverplaat Transit, opvolger Safe of het Nederlandstalige project Strand. Zodus: hoe zit dat nu?
Wel, we hebben hier te maken met een overgangsvorm. Het is geen volledig soloproject, maar ook geen democratische groep muzikanten waarvan Dockx slechts een deel uitmaakt. Tijdens de opnames en de tour van die vorige soloplaat Safe merkte Dockx dat alles in z’n eentje doen niet echt in zijn aard lag. Hij belde wat bevriende muzikanten op om mee te spelen op zijn composities, en dat werkte wonderwel. Zo goed dat het vanaf dan een evidentie werd die groep mee te nemen in zijn solowerk. Voor deze opvolger schreef hij de muziek nog altijd zelf, maar wel met in het achterhoofd diezelfde band: Loesje en Martha Maieu op synths, accordeon en zang, Louis Evrard op drums en Max Dobbertin op bas. En dat moest ook duidelijk gemaakt worden in de groepsnaam. Conclusie: Bert Dockx Band. Okee, we zijn mee.
Nu, dat schrijfproces van deze nieuwe plaat bleek geen ommetje in het park te zijn. Dockx crashte eind 2021, fysiek en mentaal. Te lang opgebouwde stress en persoonlijke strubbelingen eisten hun tol. Het was op en het hing zelfs aan een zijden draadje of hij nog ooit de gitaar zou beroeren. Maar kijk, 2022 bleek dan het jaar van de remonte te zijn. En wat doet een mens die muziek ademt van zodra hij weer zuurstof krijgt? Juist ja, een plaat maken.
Dat proces is dus de ruggengraat van deze Ghosts. Zeven nummers lang horen we een muzikant die teruggrijpt naar zijn eigen essentie en daarnaast open durft te zijn over zijn geluk. Zo klinken tracks als het reeds gereleasete “Dog” en “More Love” als de begindagen van Flying Horseman: bluesy gitaarriffs, koude ambient en af en toe vlijmscherpe uithalen. We voelen de onbevangenheid en de herwonnen levenskracht in elke noot.
Opvallend is dat andere nummers als “Secret Door”, “Paper Skin” en “Ghosts” opvallend licht zijn; nummers die minder hoekig en dolend zijn en goed in het oor liggen. Hierdoor wordt de aandacht meer gevestigd op de verzen die rechtuit spreken over de schoonheid van het leven na de herrijzenis. “I wanna feel again”, verzucht Dockx in “Paper Skin”, en “Ghosts” is eigenlijk een lange beschrijving van een slaperige ochtend waarop je, enkele tenen al uit bed hangend en de prille ochtendzon op je voorhoofd, nog even gelukzalig de ogen sluit en traag in een laatste droom verglijdt.
De plaat sluit af met twee monumentale brokken muziek. “Planets” is een elf minuten durende dwaaltocht op een doodstille planeet. Lange pauzes en flarden intieme muziek komen in slowmotion binnen met de trage cadans van een maanwandeling. Enkel op het einde begint de steen sneller te draaien en worden we brutaal weggeslingerd richting kosmos. Afsluiter “Blankets” is van het meest naakte wat we Bert Dockx al hebben weten brengen, niet toevallig het eerste nummer dat hij schreef tijdens zijn wederopstanding. De man zalft zijn diepe wonden met de hulp van binnendruppelende ijle klanken, geruggensteund door minimalistische stemmen. “Let me hold you, let me fold time” wordt herhaaldelijk gepreveld op het einde, en de band verlaat geruisloos de stad.
Ghosts is dus, ondanks wat de naam doet vermoeden, een stuk gemoedelijker dan voorganger Safe. We krijgen een vertrouwd geluid te horen, zij het zonder al te veel chaotische uitbarstingen of drukke ritmes. Er wordt tijd genomen om de centrale boodschap over te brengen, en dat leidt zelfs al eens tot wat frivoliteit. Zo wordt deze plaat misschien wel zijn meest therapeutische. We nestelen ons in de ligstoel en laten het ons overkomen.
