De legende wil dat iedere zonnewende een nieuwe Ierse groep verrijst om het woord van Ian Curtis te verspreiden. De eer komt nu toe aan The Clockworks, een viertal uit Galway dat al enige bekendheid verwierf met hun bikkelharde postpunk. Op hun langverwachte debuutalbum laten ze horen van wel meerdere markten thuis te zijn, en het resultaat is er naar: Exit Strategy is een – komt ie – plaat als een klok.
“De beste repetitie die ik al zag sinds Oasis in de 90’s”, zo zou de legendarische platenbaas Alan Mcgee zijn eerste kennismaking met The Clockworks omschrijven. Hij bood ze terstond een contract aan, en de heren verkasten naar Londen om er verder te sleutelen aan hun zo kenmerkende stijl: een razend tempo, knarsende gitaren, en een frontman genaamd James McGregor die zijn messcherpe teksten spuwt naar iedereen die het (niet) wil horen. Het viertal bleef niet onopgemerkt, en met name de netelige maatschappijkritiek leverde hen al vergelijkingen op met hiphopfenomeen The Streets. De grote doorbraak bleef evenwel uit.
Het moest anders. Het moest gróótser. En zo komt The Clockworks nu met het filmische debuut Exit Strategy. Het al te strakke postpunk-keurslijf werd afgeworpen en Suede-frontman Bernard Butler werd aan boord gehesen als producer. Onder leiding van deze kersverse kapitein bevaart het viertal nu rustigere wateren: de muziek is toegankelijker, meer stadionfähig, en zeker de nieuwe nummers zijn over het algemeen eerder Britpop dan punk. Fans van het eerste uur die nu al zenuwachtig beginnen trappelen, wees niet getreurd: The Clockworks maakt nog steeds een stomend potje herrie.
En toch moesten we even slikken toen de droef gestemde piano van opener “Deaths And Entrances” werd ingezet. Was McGregor zijn gitaar in de koffer vergeten? Heeft hij een geheime verhouding met Chris Martin waar wij geen weet van hebben? Wat de reden ook moge zijn, zodra McGregor op de bühne verschijnt met zijn rake, cynische observaties over een troosteloze Halloween in Galway gaan ook wij zwichtend op de knieën. “Past the couple having dinner staring at their phones/Past the broken hearted Cupid saying how could I have known?” Theatraal, dat zeker, maar het wérkt.
De eerste helft van Exit Strategy heeft verder nog heel wat lekkers in petto: de bijtende punk van “Bills & Pills” kent u al, maar ook het nieuwe jasje zit hem als gegoten. Het staalharde “Mayday Mayday” is, de knullige rijmelarij terzijde, bovenal een hitsige flirt met de Alex Turner ten tijde van Favourite Worst Nightmare. En dan is er nog het pisnijdige “Enough Is Never Enough” – denk The Stooges op steroïden – nu al een postpunk-klassieker in wording. Met het meeslepende “Car Song” heeft de groep tevens zijn eigen “505” te pakken: als we dan toch ooit komen te gaan, dan hopen we dat dit nummer de film die eraan voorafgaat van gepaste begeleiding voorziet.
Je voelt dat Exit Strategy vooral moet dienen als een ticket naar een ruimer publiek, en het grote gebaar wordt daarbij niet geschuwd. Dat werkt helaas niet altijd als verhoopt: Op het kleffe “Hall of Fame”, waar de pathos werkelijk vanaf druipt, komt Coldplay toch net wat té dichtbij. Nee, doe ons dan liever “Danny’s Working Like A Dog”, dat ons met zijn aanzwellende finale al hevig doet verlangen naar de met lauwe pils overgoten festivalzon.
Op de tweede helft van de plaat wordt de invloed van Butler des te opvallender. Oude bekenden “Feels So Real” en “Advertise Me” – met zijn Bauhaus-spookgitaartjes – staan nog met één been in de punk, maar de overige songs zijn duidelijk eerder gestoeld op de Britpop: “All We Are” en Life In A Day” hadden zo uit de pen van Noel Gallagher kunnen kruipen, en het briljante “Lost In The Moment” klinkt alsof Amy Macdonald en Johnny Marr het op een stevig rampetampen hebben gezet. De lui aangeslagen akkoorden van afsluiter “Westway”, een powerballad van het het Snow Patrol-huismerk, wiegen u tot slot vrolijk zingend in slaap.
De blik staat bij The Clockworks duidelijk op oneindig, en met Exit Strategy hebben ze nu ook een trefzeker debuut onder de arm. Kwatongen zullen beweren dat de scherpe randjes er met té grove middelen afgevijld zijn, maar so what? Deze jongens worden nog groot, zeg dat wij het u gezegd hebben.
Geweldige recensie!! 😂