Op zijn vierde studioalbum zet McKinley Dixon een grote muzikale stap. Hoewel Beloved! Paradijs! Jazz!? minder dan een half uur duurt, is Dixons debuut voor City Slang Records een absolute mijlpaal in de jazz rap.
Beloved! Paradise! Jazz!? is geïnspireerd op de boeken uit de Beloved-trilogie van Pulitzer- en Nobelprijswinnares Toni Morrison. Dixon brengt met taalkundige spitsvondigheid hulde aan zijn held – die hij omschrijft als de grootste rapper aller tijden – begeleid door een band die Amy Winehouses Back to Black een upgrade zou geven. Strijkers, harpen en glockenspiel draperen de melodieën rond Dixons charismatische baritonstem, terwijl warme koperblazers en een funky bas een robbertje uitvechten met de beats.
Poëet, schrijver (onder andere van Go Ahead in the Rain: Notes to A Tribe Called Quest) en muziekcriticus Hanif Abdurraqib opent de plaat. Hij leest een gedeelte uit Morrisons boek Love: een houtskoolschets, die de straten en gebouwen van het New York uit 1926 beschrijft, maar vooral een utopie schetst die veiliger is voor de zwarte gemeenschap – eentje zonder geweld of criminaliteit. De Spartaanse jazztonen zorgen voor een Film Noir-sfeertje. Het begin van een muzikale sprint, een kortfilm.
Ook ”Sun I Rise” heeft die filmische kwaliteit. Een simpel gezongen refrein van Angelica Garcia doorspekt een verhaal van de straat. Dixons alledaagse wereld wordt gekoppeld aan Griekse mythologie en het Oude testament: ”Now it’s time, for us to find out where other suns exist, Bullet meant for the temple of Goliath, But David went mad with power, Now I’m here to kill the king that killed the giant, All hail the slingshot kid.”
De utopie blijkt ondertussen niets meer dan dat: “Said I became a better liar as I’ve gotten older, Is it cuz the tongue got sharper, Or cuz my heart got colder?“
”Dedicated to Tar Feather” brengt ons dan weer bij Midas en de Romeinen, die geloofden dat de ziel het lichaam via de mond verliet, “He lift his head, butterflies escaped his mouth from out his lungs.” Rap voor de meerwaardezoeker, op een bed van rijke orkestratie.
Het opgejaagde pianootje op ”Run Run Run” in combinatie met een energieke drum begeleidt ons gejaagde hoofdpersonage. Die rent soms voor het plezier, maar ook voor politiegeweld. Het warme geluid van fluit en cornet begeleidt de lofzang van overleven en vriendschap. Want uiteindelijk is Beloved!Paradise!Jazz!? in essentie een ontroerend verhaal over vriendschap en verlies, doorspekt met sociaal-economische trekjes.
”Tyler Forever” zet in met majestueuze blazers die overlopen in een rechttoe rechtaan beat. Naast ”Mezzanine” is het de meest typische hiphop track van het album. Een niet aflatende belegering met de mantra ”Tyler Forever. Nah, this chorus ain’t clever”, moet ervoor zorgen dat Dixons jeugdvriend niet vergeten wordt. Zowat halfweg breekt het grauwe wolkendek van beats en n-words open om, na een zonnige trompetsolo waardig afscheid te nemen van zijn overleden vriend Tyler. ”Ah shit, settle down… It’s murder music for niggas who ain’t been murdered.”
De afsluitende titeltrack voelt ook daadwerkelijk als redemption: de warme soulintro klinkt nog intiem. Al snel mengen saxofoon, toetsen en drums zich in het debat en nestelt het refrein, begeleid door handgeklap en koor, zich in je hoofd. Ideaal voor de aftiteling van een zomerse film of serie.
“De cover van Beloved! Paradise! Jazz!? kwam tot stand toen ik het album met weinig tot geen beschrijving naar artiest Ladon Alex stuurde”, zegt McKinley over het albumhoes. “Ik zei hem dat hij naar het album moest luisteren en tekenen wat hij wilde. Wat hij terugbracht was deze prachtige weergave van afro-futurisme. We zijn allebei fans van anime en sci-fi, dus Ladon creëerde het verhaal van deze jongen in een kamer waar zijn kracht op het punt stond ontketend te worden. Omdat de hoes het eerste is dat je ziet, wordt het album gepresenteerd als de magie die de jongen in zich draagt. Het verhaal ontvouwt zich.”
Beloved! Paradise! Jazz!? is muzikaal krachtvoer voor de cultuur- en literatuurfan, een universum vol prachtige verhalen en heerlijke hiphop, soul, filmische sfeer en jazz. Dixon zet Morrisons traditie van intense introspectie en opbeurend escapisme voort met een ontnuchterend perspectief op de moderne Amerikaanse ervaring. Om het verhaal compleet te maken, bevat het album gastoptredens van – naast – dichter en schrijver Hanif Abdurraqib onder andere Teller Bank$, Alfred., Ghais Guevara, Anjimile en Seline Haze. Deze muzikale odyssee is Buckshot LeFonque voor de eenentwintigste eeuw.
