Afgaand op wat hieronder staat was 2023 vooral wat het was: eclectisch. Geen grote nieuwe richtingen dienden zich aan, niets opmerkelijks stak zijn neus aan het venster. Er werd alleen even een paar miljard aan een tour verdiend, maar daar gaan we hier niet over. Tof jaar? Bwah. Het kon er mee door, en deze krijgen een diploma mee:
- The National :: First Two Pages Of Frankenstein / Laugh Track    Imposante dubbelmep, waarvan de tweede Jerommekesgewijs een T-Slag was: duurde even voor die landde. Opgeteld 23 nummers lang wisten Matt Berninger en maten in 2023 opnieuw uitdrukking te geven aan hoe het leven bij momenten kan schuren naarmate de jaren tellen, tot je zingt “I’m gonna crumble”. Turn on the laugh track.
- Glauque :: Les gens passent, le temps reste    Het leven schuurt, tout court, ook als je jong bent. Uit Namen kwam deze rouwkroniek over afgelopen jeugd, heilig vuur, twijfels en niet-anders-kunnen-dan. Een begin dat nu al meer dan veelbelovend is.
- Daughter :: Stereo Mind Game   Op zijn derde plaat liet het Britse drietal horen nog altijd een hoogst uniek geluid neer te zetten. Niemand maalt zo mooi als Elena Tonra, geen band zo competent om dat te ondersteunen als Igor Haefeli en Remi Aguilella. Jammer dat we voorlopig niet meer op concerten moeten rekenen.
- Heartworms :: A Comforting Notion EP    Meer dan genoeg debuut-EP’s om uit te kiezen dit jaar, maar deze won de spurt in die categorie. Jojo Orme teemt, krijst en sneert, maar nergens klinkt ze minder dan bezield. Voor wie zijn post-punk lekker gedreven en met een likje meer gothic eyeliner wil.
- Hamish Hawk :: Angel Numbers    Na Jerommeke: Jommeke. Deze blonde dramaschopper liet zich kennen als een Morrissey uit de Highlands, een slimme woordenaar die kamerpop op zijn Divine Comedy’s nog wat meer edge wist te geven.
- Ronker :: Self Loathing, Self Help EP   Bruut uit België is het beste België. Uit de Denderstreek komt ganz opgenaaid dit viertal, dat een debuut-EP afleverde die het best benaderd wordt in vuurbestendig pak, om zeker te zijn. Te weten: die riff waarmee “Goliath” in de fik wordt gestoken, die is in dit land zelden gehoord. Vinnig plaatje, dat maar de voorbode is van een full album komend voorjaar.
- Naked Lungs :: Doomscroll   Viel live gigantisch door de mand – dat willen we toch even gezegd hebben – maar dat doet hier niet ter zake. In een jaar waarin Gilla Band even op zijn lauweren rustte, brachten deze Ieren dan maar een lekkere lap pokkeherrie uit. Ook goed.
- Structures :: A Place For My Hate    We vielen voor de popsong, we bleven voor de rest. Structures is Frans voor ‘Les Editeurs’ of ‘Le Interpol’, maar dan met een extra vleugje New Order. Dat de songs meer dan ok waren hielp.
- Grian Chatten :: Chaos For The Fly    De band ligt even stil, en dus hield Fontaines DC-frontman Grian Chatten zich even in stilte bezig. Deze soloplaat laat horen dat er in de Ier meer zit dan het ‘sha-sha-sha’-scanderen dat volgens zijn identiteitskaart nog steeds zijn hoofdberoep is.
- Cloudy-Oh :: Exactly Where I Wanna Be / Floris Francis Arthur :: There Never Is And Never Was A Masterplan    Floris De Decker begon 2023 met een nieuw groepje, en eindigde het als extraatje met een soloalbum: allebei goed voor een dikke twee handenvol uitmuntende songs. Hoezo Team William? Wij zijn sinds dit jaar helemaal Team Floris.
Verder was het dit jaar aangenaam headbangen/dansen/mijmeren met deze tien:
11. Opus Kink :: My Eyes, Brother! EP, 12. Arbeid Adelt :: Het heelal is hier, 13. The Veils :: … And Out Of The Void Came Love, 14. The Slow Show :: Subtle Love, 15. Blur :: The Ballad Of Darren, 16. LA Jungle :: Blurry Landscapes, 17. The Clockworks :: Exit Strategy, 18. Shame :: Food For Worms, 19. Public Service Broadcasting:: This New Noise en 20. dEUS :: How To Replace It
En dan waren er nog de concerten – alsof er niets gebeurd was. Het was lang geleden dat First Aid Kit me nog eens pakte, maar die twee nummers met zijn twee op de rand van het podium deden het weer. Een eerste keer Suzanne Vega was beseffen hoe hard die vroege nummers mijn jeugd hebben gekleurd. De manier waarop 65DaysOfStatic in Trix classic kwam wezen, was, wel, klassiek, net als Glasvegas, dat eindelijk nog eens tot hier afzakte. En dan was er de nieuwe generatie. Opus Kink speelde met genres, Hamish Hawk wist drama tot uitmuntende popsongs om te smeden, op Left Of The Dial zagen we zeker drie keer de toekomst; dat ook.
En vier keer Deadletter, natuurlijk, want daar struikelde je bijna over. Benieuwd of dat debuut in 2024 iets wordt.
