We gaan toch niet over kunst praten, zeker? Wat vandaag in Vlaanderen voor cultuurjournalistiek moet doorgaan, gaat zelden dieper. Een beetje persoonlijke geschiedenis van de artiest, wat peilen naar zijn diepste zieleroerselen,… en dan, misschien, nog iéts over de muziek, de film, het stuk… Moet het echt zo oppervlakkig?
Dus ja, dat gaan we wel. Omdat we geen nood hebben aan recensies die op een bierviltje passen en ongeveer evenveel diepgang hebben, of aan overdreven respect voor De Namen. Of aan harkerig geschreven dagboekstukjes waarin telkens weer dezelfde “grote meneren” en “straffe madammen” een sterrendouche krijgen.
Wij zijn mensen die met passie over cultuur schrijven. Die platen en films desnoods vijftien kansen geven voor de klik komt. Die teksten produceren waaruit niet alleen de liefde voor de kunst spreekt, maar ook kennis van zaken. Die streng zijn wanneer het moet, ook voor onze Belgische artiesten. Zodat u weet wat het waard is als we eens een 9,5 geven.
En we zullen breed gaan. We zullen u niet naar de mond praten, maar u wel vertellen wat u volgens ons moet horen, zien én lezen. We deden het op digg.be en goddeau.com, en nu willen we het nog beter doen.
U zult het soms hartsgrondig met ons oneens zijn, en dat mag. Dat kan onder de artikels en op onze Facebookpagina. Een recensie is immers niet meer dan het begin van wat een boeiende dialoog kan worden. En dat gesprek willen we aangaan met u, lezer.
Gewoon: omdat het wat meer mag zijn. Omdat het ook ergens over mag gaan.