Uitgeverij Lauwert waagt zich naast vaak gesmaakte graphic novels ook aan kortlopende reeksen. Het tweeluik Het Weeskind van Perdide is hiervan een even gesmaakt voorbeeld. Deze bewerking van de SF-roman van Stefan Wul scoort op alle fronten.
Met Het Weeskind van Perdide bewerkten scenarist Régis Hautière en tekenaar Adrian de gelijknamige roman van Stefan Wul (1922-2003) uit 1958 tot een striptweeluik. In het Frans wordt het werk van SF-schrijver Wul al vele jaren actief naar het stripverhaal omgezet. De voorbije jaren bereikten enkele van die bewerkingen ook de Nederlandstalige markt. Zo verschenen onder andere Niourk (Olivier Vatine) en Valstrik op Zarkass (Didier Cassegrain en Yann) al bij Dark Dragon Books. Stefan Wul is in het Nederlands nooit een echt grote naam geworden als schrijver, terwijl zijn SF-romans in het Frans zeker wel baanbrekend waren en lange tijd het beeld dat de Fransen van SF hadden in grote mate bepaald heeft. Door de grote namen die vaak aan de strips meewerken, worden de album meteen ook interessanter voor onze markt.
Nu vertaalde Lauwert op korte tijd de twee delen van Het Weeskind van Perdide. Het is een klassiek SF-verhaal over Claudi, een kleine jongen die alleen achterblijft op de planeet Perdide, nadat op korte tijd zijn beide ouders om het leven kwamen. Hij staat via een soort zender-ei in verbinding met Max, een sympathieke smokkelaar en vriend van het gezin. Die zit enkele lichtjaren verder verzeild in allerlei louche zaakjes, maar probeert om Claudi zo snel mogelijk te bereiken. De grote verhaallijn in dit tweeluik is de hectische zoektocht van Max naar Claudi. In zijn tocht ontmoet hij verschillende figuren die niet altijd een hulp zijn in de zoektocht. De ervaren scenarist Régis Hautière heeft de spanningsopbouw uit de roman heel goed vertaald naar de strip. Zo geeft hij alle passagiers van Max’ schip voldoende kleur waardoor ze als personage ook echt een meerwaarde krijgen en ze elk hun eigen verhaal hebben binnen het geheel.
In heel wat SF-verhalen lopen de randpersonages er enkel bij als ondersteuning van de helden en blijven die al te vaak steken in kartonnen karakters. Dit is helemaal niet het geval in Het Weeskind van Perdide. Het tekenwerk van Adrian Fernandez Delgado (kortweg Adrian) past perfect bij het verhaal. Hij heeft een erg dynamische tekenstijl die de spannende achtervolgingen en actiescènes overtuigend op papier zet. Zijn stijl is schatplichtig aan animatiefilms en manga. De Spanjaard tekent al sinds 2010 stripverhalen voor de Franse markt. Het Weeskind van Perdide is zijn eerste werk dat naar het Nederlands vertaald wordt.
Lauwert heeft de beide albums op een wat kleiner, meer comic-achtig formaat gedrukt. Hierdoor vallen de albums op binnen het aanbod aan typische Europese albums. Het lijkt erop dat Het Weeskind van Perdide een van de minder opvallende releases is van deze uitgeverij die in 2023 een vliegende start maakte. Hun graphic novels lijken vaker in de smaak te vallen van de recensenten. Nochtans is Het Weeskind van Perdide niet te versmaden en is het nog maar eens een blijk van de goede smaak van de uitgeverij. Wie houdt van SF en een meeslepend verhaal, is bij dit tweeluik zonder twijfel aan het juiste adres.
