Drie platen. Zo lang had Grian Chatten nodig om zich met zijn Fontaines DC (Doblin City) naar de top van de Ierse punkrock-voedselketen te boksen. Maar zelfs op die drie uppercuts kwam een rustige, bijna poëtische Chatten zo nu en dan verrassend bedeesd uit de hoek. Op zijn eerste soloplaat bewijst hij meer dan een angry young man te zijn.
Dogrel, Fontaines’ eerste plaat kwam er in 2019. Sneller dan een naar zijn pensioen snakkende Bono Songs of surrender kan zeggen, werd Fontaines DC een vaste hoofdact op menig zomerfestival. Vraag maar aan de gemiddelde millennial wat hun favoriete Ierse band is.
Toch verliep de verovering van onze collectieve trommelvliezen niet alleen maar te vuur en te zwaard. Zo sloot Dogrel af met het ingetogen “Dublin City Sky”, een nummer over een veel te zatte nacht in één van de ontelbare pubs in de Ierse hoofdstad. Ook op A Hero’s Death grepen “Oh Such A Spring” en een bezinnend “No” de luisteraar als een fluisterende sluipmoordenaar naar de keel.
De titel deed al vermoeden dat Chattens eerste soloplaat geen Fontaines DC-doorslagje zou worden. ‘What’s normal for the spider,’ merkte Morticia Adams ooit op, ‘is chaos for the fly.’ Op Chaos For The Fly slaat het volume zelden in het rood, het tempo is vaker dat van een dressuurpaard dan van een dravende wilde mustang.
De gedempte omgeving zorgt ervoor dat Chattens cynische kijk op het leven de hoofdrol kan opnemen. De zanger laat zich omringen door akoestische gitaar, wat strijkers, subtiele synths, een drummachine en de stem van verloofde Georgie Jesson. Een hybride organische electro-omgeving die doet terugdenken aan Leonard Cohen ten tijde van “I’m Your Man”.
Opener “The Score” haalt Nick Drake terug van de andere kant van de Styx, maar de jaren aan gene zijde hebben de troubadour een dot van een kater bezorgd. ‘You know the score. It ain’t limited to your knowing looks and touches anymore.’ Liefde ja, maar zo veel speciaals is daar nu ook niet aan.
Ook het ongemakkelijke, ijzige walstempo van “Last time Every Time Forever”, doorspekt met de ontgoochelde klaagzang van Jesson, geeft dezelfde marsrichting aan. Chatten klaagt: ‘Yesterday I met you, and the feeling’s gone. You can baby me, but you won’t baby long.’ Zijn verloofde weerlegt: ‘Give him loving: I do, I do, I do.’
“Fairlies”, met zijn anachronistische verwijzingen naar veerboten en feeën, is de meest uptempo bijdrage en ook een absoluut hoogtepunt. De door een geprogrammeerde beat gejaagde akoestische gitaar en opzwepende strijkers onderstrepen Chattens desillusie. ‘How can life go so slowly and death come so fast? Across the River Styx, l’ll row along.’ Een nummer dat zomaar op de soundtrack van een nieuw Peaky Blinders-seizoen zou kunnen.
“Bob’s Casino” is de enige vreemde eend in de bijt, een door een blikken orkest begeleide murder ballad die lijkt weggeplukt uit een western scene van Quentin Tarantino. Muzikaal steekt het wat af tegenover de anders vrij homogeen klinkende Chaos. Maar een vreemde eend is daarom geen lelijk eendje. Het nummer blijkt de aanzet voor een nog sterker tweede deel.
Zowel “All Of The People” als “East Coast Bed” (zowaar met trompet) zijn van een ingetogen schoonheid die Chatten een plaats geven in de grote hal der singer-songwriters. “Salt Throwers Off A Truck” klinkt alsof hij in de pub om de hoek zonder enige sterallure een liedje meespeelt met de plaatselijke band. Afsluiters “I Am So Far” en “Season For Pain” strooien nog wat meer kristalhelder zout in de wonde die de liefde nalaat.
Hoewel de chaos van korte duur is – het album klokt af op iets meer dan 36 minuten – is de eerste solovlucht van Chatten een absolute topplaat geworden. We kunnen niet wachten om te horen welke sporen deze muzikale zijsprong nalaat in de vierde van Fontaines DC, die naar verluidt al in de stellingen staat.