Plaat nummer zestien is het ondertussen, en dan weten we onderhand wel wat we van Joe Henry mogen verwachten. Sinds Tiny Voices uit 2003 volgt hij immers getrouw een vast stramien. Waar hij daarvoor af en toe daar nog wel eens van afweek – zo speelde free jazz-legende Ornette Coleman bijvoorbeeld mee op Scar – komen de albums daarna allemaal uit dezelfde mal.
Niet dat we daar rouwig om zijn, want het niveau van die albums was nooit minder dan heel goed, met uitschieters als Invisible Hour of – vooral – Civilians als kers op de taart. Zijn nieuwste werk All The Eye Can See sluit dan ook naadloos aan bij de voorgangers. Monochrome hoesfoto? Check. Bijna uitsluitend mid-tempo nummers? Check. Zijn vertrouwde groep mede-muzikanten? Check. Poëtische teksten? Check.
Ondanks die gelijkenissen zitten er in de genese van deze langspeler duidelijke verschillen met de voorgangers. Zo is Henry verhuisd van het zonnige Los Angeles – waar hij zijn eigen opnamestudio in huis had – naar het killere Maine en lijken de gezondheidsperikelen van de voorbije jaren nu gelukkig onder controle.
Maar het grootste verschil hebben we te danken – of te wijten, zo u wil – aan de corona-pandemie. Henry moest zijn tournee voor The Gospel According To Water vroegtijdig afbreken, wat hem dan weer in staat stelde nieuwe nummers te schrijven. Waar Henry normaal verkiest om op een korte tijdspanne met alle muzikanten samen in de studio een album op te nemen, was dat door de lockdowns en zijn eigen gezondheidstoestand deze keer geen optie. Dus stuurde hij zijn nummers naar muzikanten waar hij al mee samenwerkte die er dan vanop afstand hun eigen ding aan toevoegden. Naast vaste waarden als Patrick Warren spelen ook artiesten van Daniel Lanois – die twee instrumentale tussendoortjes aanleverde – over Marc Ribot tot Lisa Hannigan en Bill Frisell mee.
Zelf noemt Henry All The Eye Can See zijn meest persoonlijke werk tot op heden, al blijven zijn teksten even cryptisch en ondoorgrondelijk als gewoonlijk. De reden daarvoor ligt naast z’n eigen ziekte ook bij het heengaan van drie personen uit zijn persoonlijke kring: een jeugdvriendin, muzikant en vriend John Prine, maar bovenal van Henry’s moeder. Persoonlijk, maar verwacht van Henry zeker geen expliciete ontboezemingen, maar eerder een algemene nostalgische, weemoedige sfeer.
De twaalf songs lijken bij een oppervlakkige luisterbeurt misschien wel allemaal in hetzelfde, vertrouwde, bad gelegen te hebben, maar net zoals bij Leonard Cohen slagen deze in weze eenvoudige nummers er toch in om te blijven hangen. De verschillen zijn subtiel: de saxofoon van zoonlief Levon Henry in het titelnummer, de sitargitaar van Marc Ribot in het sterke “Small Wonder” dat zijn subtiel countryjasje als gegoten past: All The Eye Can See is een album dat maar met mondjesmaat z’n geheimen prijsgeeft aan wie er de tijd voor neemt.
Zo kunnen we nog wel een paar nummers opnoemen die er net dat ietsje bovenuit steken. Op “Yearling” mag Daniel Lanois mooie dingen doen met de pedal steel, terwijl Henry op het kale, ijzige “Karen Dalton” de geest van de folkmuzikante oproept. Op “God Laughs” krijgen we een luchtigere Henry te horen, terwijl de sfeervolle strijkers “O Beloved” mooi aankleden.
Kortom: nil novi sub sole. Al was het maar de vraag of we dat echt gewild hebben. Want na al die jaren heeft Joe Henry zich in zijn eigen geluid genesteld, en hij zit daar goed. All The Eye Can See is wederom een uitstekende worp.
