Challengers

Nadat hij in de vroege jaren 2000 enige furore had gemaakt in het festivalcircuit met weinig opmerkelijke titels, kroonde Luca Guadagnino zich plots tot een talent om absoluut in het oog te houden met Call Me by Your Name. Helaas volgde hij die voltreffer op met een waarlijk schabouwelijke remake van Dario Argento’s Suspiria en het redelijke, maar opnieuw niet echt overtuigende Bones and All. Om maar te zeggen dat de Italiaan een heel wispelturig palmares had, toen hij zich voor het eerst in de regiestoel mocht nestelen voor een grote Hollywood-productie.

Challengers zette van bij conceptie helemaal in op ster Zendaya die ook de film produceerde. Daardoor werd dit een van de eerste producties waarvan de release werd opgeschoven omwille van de dubbele staking van acteurs en scenaristen in 2023. Zonder de populaire jonge actrice die promotie voerde, was het onmogelijk dit sportspektakel te lanceren, zo besefte de studio. Dus werd alles verplaatst naar eind april van 2024. Dat blijkt een goede beslissing te zijn geweest, want in de nasleep van Zendaya’s rol in Dune – Part II, kan Challengers in ieder geval rekenen op een pak extra belangstelling.

Het script van relatieve nieuwkomer Justin Kuritzkes toont de ingewikkelde driehoeksrelatie tussen drie tennissers. Tashi (Zendaya) was ooit een van de topbeloftes in de wereld, tot een blessure vroegtijdig een einde maakte aan haar carrière. Patrick (Josh O’Connor) is een speler die altijd op zijn rauwe talent geteerd heeft maar nooit de verwachtingen heeft kunnen waarmaken op sportief vlak en evenmin in de relatie die hij ooit had met Tashi, waardoor die op dramatische manier afsprong. Art (Mike Faist) was Patricks beste vriend en dubbelpartner met wie hij samen ooit de Junior Dubbel US Open-titel won, en die naderhand de echtgenoot en levenspartner werd van Tashi. Zij gaf op haar beurt na de blessure haar eigen spel op om hem te coachen tot een professioneel wereldsucces. Al die zaken worden ons stap voor stap getoond in een flashbackstructuur die, door het verleden telkens dichter te brengen bij het heden, als doel heeft ons te tonen wat er zich afspeelt in de hoofden van de protagonisten tijdens de raamvertelling: een beslissende match waarin de twee voormalige vrienden voor het eerst weer tegenover elkaar staan.

Zowat de helft van die dramatische insteek werkt, terwijl de andere helft nooit op dreef komt. Naarmate we meer te weten komen, krijgt de match inderdaad een uiterst beladen spanning, maar sommige elementen in de geportretteerde relatie zijn saai en doorzichtig. De film is ook een test voor Zendaya die in vorig werk steevast gedragen werd door de hele productie om haar heen (denk aan de Dune-films bijvoorbeeld) en nu moet tonen dat ze een hele film op haar schouders kan nemen. Ze faalt niet, maar schiet toch nog ietwat tekort in vergelijking met de veel sterkere prestaties van haar mannelijke tegenspelers, wat andermaal de prent uit evenwicht brengt.

Wat geldt voor het verhaal en de acteerprestaties, is evenzeer waar voor de stijl van Challengers. Guadagnino’s maniëristische aanpak die de vele balwisselingen en emotionele uitbarstingen kracht moet bijzetten met de hulp van flitsende montages en slow motion, is soms indrukwekkend, soms ronduit vervelend, zoals wanneer hij zwalpende en met de hand geschoten ‘point-of-view’-shots begint te gebruiken om het traject van de bal weer te geven.

Geen ramp van een film dus, maar verre van een hoogvlieger. Het lijkt er steeds meer op dat Call Me by Your Name een zeldzaam hoogtepunt zal blijven in het oeuvre van Luca Guadagnino.