De vijftiende van Pet Shop Boys is niet Electric, niet Super, maar wel een bad vol herkenbaarheid voor wie daar zin in heeft. Dat is beter dan waarmee ze ons vier jaar geleden de pandemie instuurden, maar voor een tweede imperial phase zorgt het ook niet.
“Het is jammer dat we dat ooit gezegd hebben van die trilogie, want dus moesten we na de vorige plaat stoppen om met hem te werken”, liet Neil Tennant zich onlangs ontvallen over de hem bevallen, drie platen durende samenwerking met producer Stuart Price. Die stelling was onzin, want laatste album Hotspot was een sof, maar het was niet anders: voor zijn nieuwe plaat trok Pet Shop Boys dus de studio in met Simian Mobile Discoman James Ford. Verder iets nieuws onder de zon? Goh.
Als we de interviews niet hadden gelezen, we hadden het misschien niet gehoord. Nonetheless klinkt zoals een Pet Shop Boysplaat moet klinken; low energy in zijn hi-NRG, Pet Shop Boys as Pet Shop Boys go. Wat meteen de kwestie opwerpt: kennen we dit duo ondertussen niet te goed? Want er is op zich niets mis met een ballad als “A New Bohemia”, maar of die nu beter is dan gelijkaardig ouder werk als “Jealousy”, of zelfs het afsluitende “Love Is The Law”? Enfin, er zijn véél Pet Shop Boys-ballads. De vraag is hoeveel we er nog bij moeten.
Is dat een luxeprobleem? Dat ook ja. Want zowel “A New Bohemia” als “Love Is The Law” zijn erg knappe ballads. Dat is wat minder het geval met “New London Boy”, een persoonlijk nummer waarin Tennant net iets te monotoon terugblikt op zijn aankomst in de hoofdstad van de glamrockjaren, en in een break opnieuw het rappen uit “West End Girls” bovenhaalt; ‘last laugh is yours / there’s a brick in your bag.’ Het is een goeie zet, maar net te weinig om hier ook Een Nummer van te maken.
Opener en eerste single “Loneliness” is dan weer klassieke disco. Ook iets dat we van Pet Shop Boys al eerder kregen, en deze is niet meteen de uitschieter die om meer doet vragen. Hetzelfde geldt voor het midtempo “Feel” waar zelfs Brandon Flowers, voor wie het werd geschreven, de neus ophaalde. “Why Am I Dancing” is dansmariekeshossen, maar de echte polonaise krijgen we pas in “The Schlager Hit Parade”; een ode aan het gesmade Duitse genre die niet meteen nodig was.
Of er verder nog gedanst wordt? Welja. In “Dancing Star”, bijvoorbeeld, dat kwansuis het verhaal van ster-balletdanser Rudolf Noerejev brengt. Daar hoor je ook hoe Ford Tennant en Lowe uitdaagde hun nogal gelaagde demo’s uit te kleden tot zijn meest minimalistische arrangement. Werkt hier perfect; meer dan die stuiterende Roland-beat en wat synthstoten in het refrein heeft het effectief niet nodig om vintage Pet Shop Boys anno 1985 te zijn.
“Niettemin staat op elke track elektronica én een orkest”, liet Tennant tevreden optekenen – toch zijn zin gekregen. Die strijkers mogen helemaal loos gaan in Disneymodus in het met een bossanovabeat gelardeerde “The Secret Of Happiness”; Burt Bacharach mocht ie nog jong zijn geweest in de jaren tachtig. In pompende popsong “Bullet For Narcissus” houden de violen zich dan weer discreet. “And when my number’s up, I’ll take a bullet for narcissus”, laat Tennant een bodyguard zingen, maar ook “His politics are simply mean”; het is niet omdat je een lul met je leven beschermt, dat je het met hem eens bent. En die oranje kleur van die eikel? Die heeft u zich ongetwijfeld ingebeeld. Waarna dat orkest er toch weer een bloedmooie finale aan breit.
Er bestaat een kennersterm voor Nonetheless: ‘further listening’. Het betekent: ‘als u er écht niet genoeg van krijgt, vooruit dan maar – we houden u niet tegen.’ Het is in elk geval beter dan die andere stempel: ’te mijden’.
Van ons mag u dus.
