Na zes jaar en vier albums neemt Kristin Hayter afscheid van haar alter ego Lingua Ignota en bekeert ze zich tot de Protestantse pinksterbeweging. Het resultaat: een album vol gospel en religieuze beeldspraak waarin Hayer de strijd aangaat met haar demonen.
Die vier albums als Lingua Ignota waren voor Kristin Hayter een manier om haar trauma’s te verwerken. Als slachtoffer van huishoudelijk geweld was haar muzikale output een uitlaatklep om haar post-traumatische stress om te zetten in een call to arms waarin woede en wanhoop elkaar afwisselden. De klassiek geschoolde Hayter weefde een diverse reeks invloeden samen in haar werk: van metal over avant-garde tot folk, elektronica en neo-klassiek dat met haar laatste album – Sinners Get Ready (2021) – een hoogtepunt bereikte.
Het was ook muziek die een zware mentale tol eiste van Hayter. Daarop besloot ze haar oeuvre als Lingua Ignota te begraven en met een schone lei te beginnen. Enter Reverend Kristin Michael Hayter. Op Saved! serveert ze in gospel gedrenkte muziek waarbij ze zowel traditionals als eigen nummers naadloos in elkaar verwerkt. Hoewel de muziek – met haar wortels in de pinksterbeweging – wat afstandelijker is dan haar eerdere albums, blijkt deze thematisch toch eerder in het verlengde van haar vroeger werk te liggen.
Na de opnames kopieerde Hayter de nummers herhaaldelijk door middel van – soms half versleten – cassettes waardoor de geluidskwaliteit langzaamaan degradeerde. Het doel was om ervoor te zorgen dat Saved! lijkt op een album dat als het ware bij toeval na vele jaren ergens op een half vervallen zolderkamer werd teruggevonden. Hoewel dit procedé het eindresultaat doorleefder doet aanvoelen, leidt het af en toe de aandacht iets te veel af van de muziek zelf, vooral op openingsnummer “I’m Getting Out While I Can”, waar de voortdurende wisseling in geluidsniveau vooral hinderlijk is.
Al mag er meteen bij gezegd worden dat het een zeldzaam schoonheidsfoutje is, want hoogtepunten zijn er op Saved! genoeg. Het op een spaarzame piano na grotendeels a capella gezongen “All Of My Friends Are Going to Hell”, zet al snel een onheilszwangere sfeer die de rest van het album nog maar zelden gaat liggen. Soms is de sfeer wat meer opwekkend (“There Is Power In The Blood”), op andere momenten dan weer ingetogen (“I Will Be With You Always”). Het is een spreidstand die doorheen het hele album blijft meanderen.
Hoewel Hayter zich hier en daar in wat te veel pathos dreigt te verliezen (“May This Comfort And Protect You” had wat minder bombast kunnen gebruiken) klinkt het hele album vooral geloofwaardig. Je gelooft haar als ze de traditional “Poor Wayfaring Stranger” helemaal naar haar hand zet. Of wanneer ze het korte – de minuutgrens wordt net overschreden – “Nothing But The Blood” als een stampende spiritual brengt. De instrumentatie is vaak minimaal: vaak enkel (geprepareerde) piano of af en toe wat gitaar, maar het effect is er niet minder om.
Uiteindelijk is er het uitgesponnen slotnummer “How Can I Keep From Singing” – een eeuwenoude christelijke hymne – waar de ingetogen, soulvolle zang van Hayer geleidelijk overstemd wordt door in tongen gesproken geschreeuw waarmee het album afgesloten wordt. Een pakkend einde voor een album waarin Kristin Hayter haar demonen probeert te bezweren door middel van gospel en de Heilige Geest.
