Noem het geen break up-album, zo bezwoer Tsar B in het interview dat u op onze pagina’s kon lezen. To The Stars gaat immers veel ruimer dan dat. Het is de verklanking geworden van vijf jaar zoeken naar zichzelf sinds haar vorige album.
Mogen we het dan wel een coming of age-plaat noemen? De verhalende boog zit er alvast in – en ook liefde en het daarbij horende verdriet, maar daarover straks meer.
Eerst over dat zoeken. Dat betekent in de eerste plaats: de vertrouwde grond achter zich laten en zich smijten. En dat is moeilijk en smaakt zelfs bitterzoet. Daarom alleen al is de Italiaanse traditionele migrantenzang “Amara Terra Mia” een prima keuze als opener. Het ademt de mysterieuze sfeer van de intro van Tsar B’s grote hit “Escalate” én die van een glorieuze soundtrack (denk daarbij gerust aan epische prenten als Gladiator) – daar is het feit dat Bourgeus tussen haar albums door ook soundtracks maakt niet vreemd aan. Opgeteld maakt dat al een vertrek, een geluid zo weids als Italiaanse velden vol wuivend graan én de vechtersspirit om er iets van te maken: ingrediënten die het beste doen verhopen. Het is mikken op de sterren en zien waar we landen.
Vier jaren lang schaafde Bourgeus aan deze plaat en dat laat zich horen. De productie klinkt vol als een veelkoppig orkest, ook al was Bourgeus de enige muzikante, waarbij ze als dirigente laagje per laagje toevoegde en de muziek liet groeien. Klassieke elementen zoals de viool en cello kringelen naadloos doorheen de eigentijdse abstracte elektronica. Ze voegen de nodige eenheid en pathos toe die albums met dit thema behoeven, het spelt vaak d-r-a-m-a, ma nergens non troppo. De elektronica tapt immers uit vele vaatjes. “Underwater” drijft op een drum- en baspatroon dat neigt naar Massive Attacks “Teardrop”, maar Tsar B doet er voldoende haar eigen ding mee om geen kopie te zijn. “Moonman” is sensualiteit, hijgen en smeken op 95 bpm, met – uhum – explosies op het juiste moment. “Auwtch” is eveneens smekend, maar tegen beter weten in. Het is voorvoeld onheil als tegenmunt voor de kwetsbaarheid waarin je je hult (”I’ve yet to feel the knife in my back yeah / Ye, when you leave there’s no shelter for your storm / Love is the only thing that I wanted”). Nergens had het beter kunnen staan dan na het stomende “Don’t Wanna Lose Nobody”, een industriële Zillion-track in het strobolicht van Bicep-achtige elektronica. Het is hard feesten, maar tegelijk hakt het erin als de hielen op de dansvloer. Auwtch dus.
In “Trophy” is de club helemaal naar de achtergrond verbannen. Je staat als het ware buiten en dan komen het gewoel en de beats je enkel doorheen de gesloten deuren aangewaaid. Het besef van de harde waarheid (”I was your trophy”) creëert een gevoel van eenzaamheid in die club, terwijl iedereen rondom je zorgeloos verder host. Het is pas op “Gonna Hold You In My arms” dat Bourgeus los komt van de destructieve liefde: ”There is a fire in love and I quenched it, ah / a fire, I knew it didn’t belong here”. “Gonna Take You Back” wordt ”Not gonna take you back, baby / Don’t want you in my arms”. Het is beenhard, maar noodzakelijk. Ook hier weer huilt de viool mee en het daaropvolgende “Interlude” spreidt Bourgeus de vleugels en zingt op indrukwekkende en angelieke wijze in gelijke mate van verlossing en boetedoening.
Geen break up-album dus. Want zoiets veronderstelt barsten, terwijl To The Stars solide is van ouverture tot slot. Drama is er genoeg, maar nergens wordt het een tearjerker, er is genoeg dansbaars te vinden zonder dat het plat wordt. Er zit voldoende afwisseling in zonder dat de eenheid verloren gaat. Bij elke luisterbeurt tekenen de tien hoofdstukken van het verhaal zich steeds scherper af, met op het einde de verlossing. To The Stars is een groeiplaat in beide betekenissen van het woord.