De derde van Shame is vorige zomer opgenomen tussen de festivalbedrijven door en dat hoor je. De livepret spat er van af, maar de songs kunnen jammer genoeg niet volgen.
‘Heel dat idee van de leren jas-dragende, vrouwenversierende, door drugs aangedreven rockster moet in de fik’, oreerde Charlie Steen nog voor Shame nog maar een debuut uit had. Geen wonder dan ook dat de band zich meteen hevig ging verzetten toen al het succes van debuutplaat Songs Of Praise wel heel erg naar rocksterrendom ging stinken. Op opvolger Drunk Tank Pink werden de anthemische gitaren ingeruild voor een balsturig postpunkgeluid, voor hun derde worp – een lockdownkindje als geen ander – zoekt de groep het alweer in een licht andere hoek.
De oorsprong was een uitdaging. Het schrijven lukte immers niet tot het management – altijd ongeduldig – een deadline zette: over drie weken spelen jullie twee shows in jullie vertrouwde The Windmill, zorg je dat je twee sets met nieuwe nummers hebt. Het resultaat was een tour op de rug van Drunk Tank Pink die meer leek op de aankondiging van de volgende plaat. Die werd uiteindelijk ook opgenomen tussen festivaldata door; het ijzer werd gesmeed terwijl het op de planken vorm kreeg.
Dat dat ijzer meteen ook live werd opgenomen, voel je. Deze plaat drijft op een vinnige energie, en verkiest ook sound boven song. Flood, nochtans producing producer bij uitstek, kiest vanzelf voor de Albini-benadering, en beperkt zich tot het zetten van microfoons. Food For Worms klinkt goed, en knalt van bij “Fingers Of Steel” uit de boxen alsof Shame live in de woonkamer staat.
Het is, net als op Drunk Tank Pink, een schijnbeweging: het meest onmiddellijke nummer, de single, die vooruitgeschoven is om de weg naar binnen te vergemakkelijken. Voorbij die deur blijkt het immers nauwelijks opgeruimd, zodat de ritmesectie in “Six-Pack” op hoogst vermakelijke wijze over zijn eigen voeten dreigt te struikelen. “Yankee” stommelt er al even gezwind achter aan. Het is een openingstrio dat de toon zet. Live zal Shame zich hiermee als een vis in het water voelen, maar in het kille daglicht blijven de songs niet overeind. Het wordt, helaas, erger.
Shame waagt zich aan een ballad.
Shame is de band niet voor trage nummers. Maar zo gaat het op een langspeler die groeide uit de opmerking dat er naast al die lovesongs zo zelden over vriendschap wordt gezongen. “Adderall” moet het emotionele middelpunt van Food For Worms voorstellen, een lamento over een maat die onder de pillen zit. Toondoof blaat Charlie Steen de merknaam in kwestie, het voelt vooral … vreemd. De groep kent zichzelf niet, en gaat door op die vibe: “Orchid” is het akoestische nummer dat wat aan de treurnis van The Smiths wil denken. Had ooit iemand Shame in Smithsmodus besteld?
Ook voorbij die hobbel vindt Shame zijn sterktes niet. “The Fall Of Paul” pikt het tempo wel opnieuw op, opnieuw klinkt het als iets dat live vlot zal passeren, zo tussen “Concrete” en “One Rizla” door, maar op zichzelf heeft het weinig te vertellen. Steen scandeert opnieuw een eind weg, gitaar, bas en drum deinen op een trampoline: op en neer, hard en zacht, en op het einde reutelt alles in een wegpingelende gitaar. “Different Person”? Het soort song dat een punker schrijft als hij denkt jazz te hebben ontdekt: richtingloos gepiel.
Als het stof is gaan liggen, en een vierde albumt Food For Worms met de mantel der liefde zal hebben bedekt, zullen misschien twee nummers overblijven naast “Fingers Of Steel”. Het “I question that”-mantra van “Alibis” werkt ook in opgenomen versie, wanneer Steen in “Burning By Design” zowaar zingt, gelóóf je hem.
Samengevat, want het is al laat, en dit is al lang: het wordt straks ongetwijfeld weer dolle pret als Shame in Brussel passeert, maar vraag me achteraf niet op welk van deze nummers ik heb staan hobbelen. Het mag ietsje meer zijn, volgende keer.
Shame staat op 5 april in de AB in Brussel.
