Zelfs al is de lucht erin tegenwoordig vaak van Brusselse makelij, de Franse muziekwereld blijft toch een bubbel op zichzelf. Met Structures steekt evenwel een band de kop op die zich met de rest van de wereld wil meten. A Place For My Hate is een plaat waarvan je op wat franglais na nooit zou kunnen vertellen waar ze is gemaakt.
Ze klinken verschrikkelijk internationaal. Als je op concerten die sjaal van FC Amiens niet zou zien wapperen, je zou hun Fransigheid niet eens detecteren. ‘Best een Brits geluid’, dachten we begin januari op het Eurosonicfestival, op debuutplaat A Place For My Hate klinkt het af en toe alsof gitarist-zanger Pierre Séguin en bassist Marvin Borges – de rest hangt er maar wat rond naargelang nodig – een samenvatting van de laatste veertig jaar rock hebben ingeslikt, om nu op afroep een specifieke pagina op te hoesten.
Te weten: Editors in “Mod3ern”, Interpol in “Cold Touch”, en dat is maar het begin. “Strange Feeling” echoot de drive van Morphine zaliger. “Rough Wave” noemen ze het zelf, en dat is een debiel genre om niet gewoon ‘post-punkish’ te moeten zeggen. Want dat is het dus wel, maar dan meer op die manier van bijna twintig jaar geleden: de bas danst altijd een beetje op een melodie die Peter Hook nog in een schuif had liggen, er mag nog gezongen worden. Moderner? In “Home” klinkt Séguin als James McGovern van The Murder Capital, en met hem deelt hij natuurlijk een hang naar de doem van Joy Division.
Het klinkt goed, het klinkt af, maar het klinkt ook niet héél erg opmerkelijk. Er is een jagende vibe die de boel vooruit duwt, maar de songs blijven soms wat achterwege; goed, maar nu ook niet zó goed. Het is pas diep in de tweede helft dat A Place For My Hate plots met wat kleppers uitpakt. Eerst het vinnige “Disaster”, en dan het mooie “Roses”. Het is slaan en zalven, een tweehandige klets waarmee Structures na de degelijkheid vooraf, eindelijk meesterschap toont. En maak daar een tris van: “Pigs”, daarna, is een heerlijk hondsdolle klets rond de oren.
Wacht.
Laat ons dat wat beter uitleggen, want het is daar dat Structures ons bij de ballen heeft. “Disaster” is dom, bijna nu-metal dom, maar klapt zo heerlijk in en uit elkaar dat het stampvoeten feestelijk voelt. Nergens zijn deze Amienezen (zeggen ze dat daar zo?) harder, onverwoestbaarder, of het zou in dat “Pigs” moeten zijn; meer convulsie op zijn Nine Inch Nails’ dan song. “Kill the pigs!”, raast Séguin, en het zou wel eens iets kunnen zeggen over het politiegeweld in Frankrijk – maar pin ons daar vooral niet op vast.
En “Roses” dus. Het is een oddball. De popsong op een plaat die daar tot dan toe weinig om heeft gemaald. Het staat er niettemin te blinken, met zijn tedere zang, zijn New Orderwaardige synths, en die baslijn die nog wat meer naar Hook ruikt. Alles aan dit nummer klopt, van dat onweerstaanbare refrein tot de brug waarin de toetsen van de leiband mogen.
Tussendoor is er nog “Sometimes”, waarin Structures met de hulp van Rebecca Baby (Lulu Van Trapp) even ’traag’ doet, en ook al competent-as-fuck klinkt. Het is op zulke momenten, waar Séguin en Borges iets meer durven, dat de boel nog het meest klopt. Het doet hopen dat het live nog altijd zo pakt als in Groningen elf maanden geleden.
Het moet van Phoenix geleden zijn dat Frankrijk nog iets afleverde dat niet helemaal ‘francophonie’ ademde, en toch potent was. Afgaand op A Place For My Hate kan Structures nog ver eindigen.
