Glauque :: Les gens passent, le temps reste

“J’vais monter un empire en vinyle, en cd, en cassette / Car rien laisser derrière moi ce serait le pire”, rapte Louis Lemage in “Vivre”. De verbluffende eerste EP van Glauque kon dan ook maar een schot voor de boeg zijn. Met het al even sterke Les gens passent, le temps reste begint het Naamse kwartet eindelijk te metsen aan een oeuvre.

De hoes: een barst waar een tekst doorheen piept. Een scheur in het behang. Data, woorden, schemeren er doorheen, pijn waar over is geplakt. Want daar gaat het over op deze plaat: verlies in al zijn vormen, rouw. We slepen allemaal wat mee van in onze kindertijd, de puberteit; opgroeien gaat nooit zonder slag of stoot, ook niet als je vier blakende jongelingen uit Wallonië bent.

Het zijn die emoties, het doorslikken er van, die het hoge woord voeren. De teksten van ratelaar Lemage staan bij Glauque centraal, de muzikanten moeten daar dienstbaar aan zijn. Zo geladen is het immers allemaal wel. “J’ai pas d’envie particulière à part toucher les gens” gaat het in “Deuil”; hij kan niet anders. In hoogtepunt “Rance” beseft hij “je prends ma vie trop à la légère, et la musique au sérieux, en vrai c’est juste ce que je fais de mieux”, en dus is de conclusie logisch: hij wil geen vader worden.

Het is een loodzwaar nummer, waarin een toekomstig kind verontschuldigend wordt geweigerd. “J’veux pas de malentendu, j’ai rien contre toi mais, tu n’étais pas attendu, tu ne seras jamais.” Ondertussen speelt hij met klanken alsof het niets is. De zanger is een dichter, eentje die van Verlaine geleerd heeft hoe gesproken Frans kan zingen: “Pas de descendance, il y aura pas d’acte de naissance, c’est tout ce que j’ai pour ma défense.” Straf voor iemand die dit debuut begint in alle bescheidenheid ‘je suis pas un artiste, j’aime pas l’appellation’ – het zijn leugens, maar zo werkt het bij Lemage, een vat vol twijfels. Elke gedachte wordt in de volgende zin alweer uitgekleed en op zijn kop gezet.

“Amoncèlement d’incohérences, pas infaillible, entre l’émotion et l’impassible. L’album un monologue entre le silence et l’indicible”: alweer “Deuil”, maar ook een accurate zelfbeschrijving. De stilte openbaart zich immers als vijfde bandlid, speelt nadrukkelijk mee, doet de rest soms op net het goeie moment een tel de adem inhouden. Waarna de muziek het weer overneemt, want de noten tussen die pauzes kunnen alle kanten uit schieten. In “Friable” hangt de spookslotsfeer van Burial, “Ego” is nog donkerder; alles schuurt, de bas sleept zich hortend voort. De pompende beats van “Plan large” zijn bedoeld voor de club, de piano van “Pas le choix” is weggelopen uit speels chanson. En ergens tussenin is “Noir” een dansante popsong met een refrein waarin zowaar gezongen wordt.

Op het einde is alles doorgeslikt, die “souvenirs, écrits, oubli, rappel, paroles, humides, ennui, mortel. Un vieil, ami, silence, bordel, silence radio, silence mortel.” “Le deuil est fait”, fluistert Lemage en de muziek mag hem voor één keer overstemmen. Terecht. Bijna vier jaar na het eerste teken van leven heeft Glauque zich definitief gevestigd als een groep om rekening mee te houden.

Auguri
Ecluse

verwant

Eindejaarslijstje 2023 van Matthieu Van Steenkiste

Afgaand op wat hieronder staat was 2023 vooral wat...

Glauque

1 december 2023Botanique, Brussel

Les gens passent, le temps reste titelt het debuut...

Reeperbahn Festival 2021 :: Von Schlange nach Schlange

Bandjeshonger. Flauwepintendorst. Netwerkdrang. We hadden er flink last van,...

#So2020: Glauque :: Vivre

Om afscheid te nemen van 2020 (Good Riddance, bitch)...

LES NUITS: Glauque + Glass Museum

6 oktober 2020Botanique, Brussel

Het internationaal touren ligt nog even stil, en dus...

aanraders

Eddie Chacon :: Lay Low

Thrillseekers hebben altijd al best in een grote boog...

The Veils :: Asphodels

Finn Andrews is The Veils is Finn Andrews. Zo...

Adrian Crowley :: Measure of Joy

Adrian Crowley kan je moeilijk lui of gemakzuchtig noemen:...

Lambrini Girls :: Who Let The Dogs Out

De reputatie was er al, nu heeft Lambrini Girls...

Malvin Moskalez :: Not Today

Het leven loopt nooit rechtlijnig en is geenszins zwart-wit....

recent

Elizabeth O’Connor :: Walvistij

Denk aan het leven op een nauwelijks bewoond eiland,...

Heraclitus :: Alle Woorden

Alle Woorden als titel van een boek klinkt indrukwekkend,...

We Are Open 2025 :: Een bosaardige bodem vol bloed

7 februari 2025Trix, Antwerpen

We hadden de MIA's, de Week van de Belgische...

Yūko Tsushima :: Een Vrouw rent over een Berg

Onder het pseudoniem Yūko Tsushima publiceerde Satoko Tsushima (1947-2016)...

Paddington in Peru

n 2014 zorgde een combinatie van CGI en ‘motion...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in