“Bedankt om aan jullie ticket vast te houden”, zei Suzanne Vega aan het einde van haar concert. En dat was terecht. Eigenlijk had ze hier twee jaar geleden moeten staan. U vult het excuus zelf wel in, het punt is: u had gelijk om niet door te verkopen. Hier stond een artieste die haar kunstje nog altijd tot in de puntjes beheerst.
“A night of New York Songs And Stories”, noemt Vega deze tour, en dat is ook maar een manier om een dwarsdoorsnede van haar oeuvre te brengen. Het is alweer van 2016 geleden dat er nog eens nieuw materiaal uitkwam, niets moet dus per se verkocht. Samen met gitarist Gerry Leonard speelt ze haar hits en ander materiaal. Die bekende nummers waren terecht het bekendst, maar dat wil niets zeggen als het over dit soort niveau gaat; ook daartussen vielen parels te rapen.
Wanneer ze bij wijze van openingsstatement een buishoed uitklopt en koket opzet, weet je wat volgt. “Marlene On The Wall” is een opener die sust dat ze ons niet zal lastigvallen met al te veel onbekend werk, samen met Leonard zet ze een versie neer die de melodie van het origineel recht doet. Ook “The Queen And The Soldier”, uit dezelfde vroege periode, wordt bovengehaald – zij het met de waarschuwing dat het een lang en traag lied zal zijn; dat krijg je met middeleeuws geïnspireerde verhalen. Het zijn songs uit een lang vervlogen tijd, toen Vega een jonge muzikante was die in New Yorkse koffiehuizen haar songs uitteste; pas later zou een groot label ermee aan de haal gaan.
Het vakantieliefje dat haar ooit tot “Gypsy” inspireerde wordt de rode draad van een stuk of wat nummers. Het blijft dan ook een van haar sterkste nummers, maar ook in “In Liverpool” klopt het hongerige hart van jonge liefde. Dat ze het schreef toen ze zich aan het voorstellen was wat had kunnen zijn als die oude beau haar nadien wel had opgezocht, vertelt ze. En ja, toen ze vijfenveertig werd vond hij haar toch terug; tegenwoordig lunchen ze regelmatig.
Door de jaren heen is Vega’s stem nog wat warmer en dieper geworden, zo blijkt, en dat staat haar. Meer en meer hoor je hoe die Leonard Cohen die haar en dat lief bij elkaar brachten haar heeft gevormd. Drieënzestig is ze ondertussen, maar ze klinkt verder nog geen spatje verouderd als toen ze tussen alle eightiesplastic zo ontwapenend de hitparade veroverde met “Luka”. “Caramel” of “New York Is My Destination” tonen zich helaas als gladde koffiehuisjazz en dat ze zich verplicht voelt om nog altijd novelty hit “Tom’s Diner” te brengen is jammer; soms blijft een periode beter afgesloten.
Gerry Leonard mag zich ondertussen af en toe te buiten gaan op de loopstation. Aan het begin van “Solitude Standing” klinkt een celloklank die van nergens lijkt te komen, alle andere laagjes zien we hem live opbouwen terwijl Vega de gitaar even opzij laat. In “I Never Wear White” wordt gedold met een riff die in elektrische variant van een metalband kon zijn. De bisnummers surfen verder op die vibe, met een “Blood Makes Noise” dat nog een keer in herinnering brengt dat Vega begin jaren negentig ook een ander pad had kunnen kiezen; een waarop industriële klanken het songschrijven mee vormgaven. “Luka” hebben we ondertussen ook gehad, song-noblesse oblige. Even hapert iets in de interactie tussen haar en Leonards snarenspel, maar dat maakt het enkel levendiger.
Twee gitaren, twee performers; het is een formule waarmee Suzanne Vega nog lang kan touren, en een die haar zichtbaar lekker zat. “Volgend jaar zijn er meer nieuwe nummers”, kondigde ze aan, na het door de oorlog in Oekraïne geïnspireerde lamento “Last Train From Mariupol”. Verre van versleten dus, die Suzanne Vega; die gaat nog wel even door.
