Een veelschrijver die zich jaren heeft ingehouden, moet érgens heen met die songs. Prince stak ze in zijn veelbesproken kluis, Floris De Decker is genereuzer. Net geen elf maanden na het debuut van zijn nieuwe band Cloudy-Oh gooit hij nu achteloos een pracht van een soloplaat de wereld in.
Waarom Floris Francis Arthur? Waarom nu pas solo? Omdat het zo op zijn identiteitskaart staat en “omdat ik pas de laatste jaren heb leren producen en opnemen zodat ik het zelfvertrouwen kreeg om dit album helemaal zelf af te werken zonder dure studio’s en producers.” Het resultaat moest immers “iets extreem persoonlijks” worden en zo geschiedde. Weg van de gekte en ongein die de frontman in een bandcontext opzoekt, is dit een plaatje vol kwetsbare indiefolk.
Dat krijg je natuurlijk als je opgroeit met de Dylan van je vader en zelf helden vindt als Conor Oberst en Daniel Johnston. Dan wil je al eens alleen op een podium staan, zonder veel poespas. En There Never Is And Never Was A Masterplan komt met bijzonder weinig extra’s. De basis is zang, een gitaar of een piano, en spaarzame invulling met ‘home made’ percussie-instrumenten en “rommelmarktgitaren”.
Het enige waarmee wat kwistiger wordt omgesprongen, zijn de harmonieën. In “Hold Me Now” komen Lara Chedraoui (Intergalactic Lovers) en Jan De Rauw (Watchoutforthegiants) voor wat mooie tegenstemmen zorgen en dat is welkom. De single gloeit als een net aangeblazen kooltje, een vonkje in een ijzige wereld. Floris De Decker als het jongetje met de zwavelstokjes; deze keer loopt het goed af.
“Love Like We Used To” is kleiner en nog mooier, trippelt op zijn Bright Eyes – gesteld dat die aan aftelrijmmelodietjes zou doen. “Drive Me Sane” heeft het soort gitaarsolo dat De Decker al bij Team William had geperfectioneerd. Dan merk je dat een Florissong een Florissong is, onder welke naam ze ook haar eerste stapjes in de wereld zet en dat is oké. Afgaand op There Never Is And Never Was A Master Plan kunnen er daar nog altijd niet genoeg van zijn.
“For Franz” steekt van wal met een vrolijk “the nights are the worst” en dat wil zeggen dat Floris op deze langspeler zelf geen vrolijke Franz is. Meer nog: daar dient deze plaat voor. Donkere gedachten worden uitgedreven met fundamentele kreten, als “Why is it so hard to be young / Isn’t life supposed to be fun” – onze vraag ook altijd.
Er zit passie in There Never Is And Never Was A Masterplan. Dat hoor je aan de intensiteit waarmee “Keep Driving” zijn conclusie vindt. Het is het moment waarop de ingehouden sfeer eindelijk wordt doorbroken en De Decker zich met wat extra vocale kracht laat gaan. Even gedreven klinkt “Are You Feeling This Too”. “Can we talk for a minute / And I know it’s not my business, but I really need to know now if I stand alone in this showdown”, kreunt hij, en je hebt geen idee waarover hij het heeft, maar je voelt het wel.
In “Chewy Louie” kan De Decker zijn innerlijke zotskap niet langer bedwingen en zijn fantasie slaat op hol: een wezen wordt uit kauwgom opgetrokken en is daar niet mee opgezet. Erg ver zijn we dan niet van Cloudy-Oh, dat straffe maar oh zo melige nieuwe groepje van hem dat nauwelijks een jaar geleden debuteerde met Exactly Where I Wanna Be. Opnieuw: als De Decker een song schrijft, dan klinkt die als van zijn hand.
“There never is and never was a masterplan” gaat het koortje uitbundig in slotnummer “The Masterplan” en het klinkt meer als een beginselverklaring dan als een vaststelling. Floris De Decker aanvaardt het leven zoals het gelopen is en telt zijn zegeningen. Terecht: hij heeft nu al vier plaatjes op zijn actief en voor geen daarvan moet hij zich schamen.
