Toch. Toch nog. Toch weer. Exactly Where I Wanna Be, het debuut van Cloudy-Oh, is een verhaal van veel tochs. Omdat songschrijversbloed altijd kruipt, zelfs als het even niet meer ging.
De naam is nog een overblijfsel uit een geinig bedoeld begin, maar het is Cloudy-Oh wel degelijk ernst. Met Exactly Where I Wanna Be steekt Floris De Decker de neus opnieuw overtuigend aan het venster na een kleine tocht door de woestijn. Mogen we dat zo noemen? Toch wel, ja. Niets mis met toetsen spelen bij The Van Jets en Intergalactic Lovers – get the job if you can – maar een geboren songsmid als De Decker mocht daar niet op blijven steken, zelfs niet nadat Team William, Ninoves eigen Weezer, er na een nochtans erg aardig tweede album het bijltje bij neergooide. Drama? Welja, ook dat: toch wel.
We zijn een jaar of zeven verder, en De Decker heeft dan toch weer liedjes geschreven. Ze klinken een pak meer laidback dan de high-energyrock van Team William, baden in Mac DeMarco-esque relaxheid. Ik weet niet of en hoeveel De Decker en vrienden – ze hebben welluidende namen als Mauro Bentein (Lagüna), Niels Tijtgat (Protection Patrol Pinkerton, Fortress) en Dennis Mahieu (Rhinos Are People Too) – er wekelijks doorjagen aan weed, maar Exactly Where I Wanna Be klinkt alsof het een Marleywaardige hoeveelheid moet zijn.
Waarom wij daar net zo goed lol mee kunnen hebben? Omdat De Deckers neus voor fijne melodieën nog even functioneel is als in de tijd van Team William. Neem nu “The Light”, een stiekeme rondedans met fijne samenzang, of “Making Up”, een soezerig liefdesliedje dat alleen maar geschreven kan zijn op een zomerdag, ruggelings in het gras gelegen. Je hoort dat dit muzikanten zijn die weten wat ze doen, en daar ook enorm veel plezier uit halen. De handclaps waarop “First To Say” drijft, ademen lol; het refrein is een uitbarsting van vreugde. Dichter bij pure pop komt Cloudy-Oh niet, of het zou die euforische climax van “Riding High” moeten zijn.
Af en toe slaat de roes toe, en dan is alles leuk, maar niet langer voor ons. “I Do” is vakkundig bandwerk, “Just My Luck” puur gepiel dat pas in de laatste bocht werd gered. “Style”? Het nummer te veel. Als Cloudy-Oh één ding doet, dan wel zijn welkom iets te lang rekken, maar in in die eindspurt vinden we wél ook “Lately”, dat alweer half uit hooks is opgetrokken, of het aangenaam folky anti-consumerism-ditty “Paradise”.
Het weze hen dus vergeven, want op het einde speelt Cloudy-Oh als toegift zijn enige echte hit. “Date Me Up, Scotty” is een anti-perfectionisme-anthem dat tot meezingen uitnodigt, en hint op de energie die de groep live wel heeft. Komt wel goed dus met deze band. Boek ze voor ze onbetaalbaar worden.