Vijftien jaar zitten ze in het vak, en ze zijn nog altijd maar iets van een dertig. De zusjes Klara en Johanna Söderberg zijn een vaste waarde geworden, en zo stond First Aid Kit woensdag ook in Brussel: als een gerodeerde machine. Het beste werd het echter als er nog eens naar het oude ambacht werd gegrepen.
We zijn halverwege het concert als Klara en Johanna Söderberg hun band van het podium sturen en met zijn tweeën vooraan gaan staan. Voor een muisstille AB heffen de zussen “Songbird” van Fleetwood Mac aan – ze dragen het op aan de vorig jaar overleden songschrijfster Christine McVie van de groep – en je kunt een speld horen vallen. Loepzuiver zingen ze harmonieën, laten ze hun stemmen in elkaar haken; het origineel (nochtans ook niet mis) is er niets bij. “Ghost Town”, van op debuut The Big Black And The Blue volgt, uit de tijd toen First Aid Kit was opgetrokken uit dit soort kale folksongs. Ooit zagen we hen zo spelen op het showcasefestival Eurosonic, en we kunnen niet zweren dat we het toen helemaal droog hebben gehouden. Vandaag rolt het kippenvel opnieuw in roten van drie over de arm. Zo mag het altijd zijn.
Maar zo is het niet.
Al van bij hun tweede album uit 2012 is First Aid Kit immers verveld tot een countrygroep die al doende zijn liefde voor de Verenigde Staten meer en meer kon botvieren, en hier vandaag staat met een lichte Broadwayproductie: is het een zon, is het een maan? Het zijn in elk geval wolken, en een fameus decor om mee te sleuren. En dan zwijgen we nog over de speciaal gemaakte kostuums voor de twee dames – ook daar is werk in gekropen.
Is dat erg? Neen. Het levert enkel het soort gelikte show op die de nummers van het gezusterte soms oneer aandoet. Want neem het van ons aan dat Klara Söderberg een geweldige songschrijver is. Zo eentje die aansluit bij die Zweedse ABBA-traditie – zie ook Roxette – van geweldige melodieën en meeslepende refreinen. Je hoort het meteen bij opener “Palomino” – ook de titeltrack van hun meest recente plaat – of het op een woelig ritme drijvende “It’s A Shame”.
Dat laatste was de single van Ruins, die break-upplaat waarmee First Aid Kit in 2019 finaal tegen de muur reed. Opgebrand moest de groep zijn concerten voor die laatste onschuldige festivalzomer afzeggen, de pandemie was een welkom rustpunt. En meteen werd besloten dat het roer om moest. Touren gebeurt met een moeder geworden Johanna slechts in blokjes van twee weken, en Palomino zou ook een optimistische plaat worden. ‘Dat is mislukt als je de teksten leest’, grijnst Klara, maar songs als een enthousiast onthaald “The Last One” of “Angel” hebben wel degelijk een upbeat kantje dat dat vorige album miste.
Ook wat betreft ouder werk wordt voornamelijk voor het steviger materiaal gekozen. In “Stay Gold” knallen de gated drums op zijn eighties, “The Lion’s Roar” krijgt als vanouds zijn krachtige coda. Tegen de finale is ook dit Vlaamse publiek klaar voor een zangfestijn. In “Emmylou”, die prachtige ode aan de mooiste countryduo’s, gaat dat nog voorzichtig, bij afsluiter “My Silver Lining” komt het dan toch uit volle borst. Daartussen schittert het nieuwe en potige “Out Of My Head”; festivalklaar.
En zo doet First Aid Kits niets nieuws, zelfs al verkent het voorzichtig meer poppy horizonten. Het publiek volgt, met een aanschuivende rij die twee uur voor aanvang van het concert al indrukwekkend was. Geen idee of de Söderbergs ooit grotere zalen krijgen, maar hun zo geliefde AB – ‘We love playing this hall’ – hebben ze waarschijnlijk voor het leven.