Een financiële crisis rond je achtste. Trump en Brexit midden in je puberteit. Een oorlog in Oekraïne net wanneer je de volwassenheid betreedt. Een mens zou van minder gaan doomscrollen. Het Ierse Naked Lungs maakte er een soundtrack bij die verdacht hard meurt naar Gilla Band.
Zomaar een citaat van Gurriers-gitarist Mark MacCormack: ‘Gilla Band zorgde ervoor dat je een Ierse band kon zijn zonder gefiedel of iets van gimmicks. Ze waren Iers, maar niet stereotiep. Zij hebben de deur gebouwd en dan heeft Fontaines D.C. die ingestampt. En nu stormen wij er allemaal doorheen.’ Naked Lungs, dus: nummer zoveel uit Eire en alweer eentje met een paar dingetjes op hun lever.
Terecht, natuurlijk. ‘When it comes to punk, New York has the haircuts, London has the trousers, but Belfast has the reason’, gaat het gezegde. En Troubles of niet, Dublin kan daar tegenwoordig aan toegevoegd worden. Nederland mag dan het ergste neoliberale rampgat van dit continent zijn, Ierland heeft ook zijn deel van die shit te slikken gehad en er is een generatie bezig dat te verwerken.
Ons voordeel, want Doomscroll is alweer goed. Natuurlijk hoor je dat Gilla Bandbassist Daniel Fox de groep sinds zijn eerste studiosessie begeleidt – gitaren zijn er om mishandeld te worden, songstructuren genegeerd en een rijm als “you’re a winner / Oh chicken dinner” zou zo uit Dara Kiely’s mond kunnen rollen – maar dat is niet erg, als dit viertal er zijn eigen accenten in weet te leggen. Zo horen we in “The Garden” zelfs een flinke teug emo.
Het duo bruut & atonaal is Naked Lungs dus niet vreemd. Wat de muzikanten bindt is een gedeelde liefde voor extreem volk als Death Grips en Haxan Cloak en met drummer Matt Pyper hebben ze iemand die dat soort invloeden als een machine verbindt. Strak tikt, roffelt en mept hij de boel in het gareel. Doomscroll is een wilde klets rond de oren, een woeste tirade die slechts een beetje begrijpelijk is.
Soms gaat het mis, zoals in “Second Song” – niet toevallig aangetroffen in tweede positie – en hoor je iets van melodie; foutje van de firma, excuus, het zal niet meer gebeuren. Even snel is er “River (Down)” waarin invloeden van hardcore hoorbaar zijn en gitaren klaar staan om je strot over te bijten. Ze mogen zich haasten, want frontman Tom Brady zou hen wel eens voor kunnen zijn; de man klinkt alsof hij elke ochtend een roedel honden tussen de boterham legt. Je hoort het aan de razende finale van “Relentless”, iets dat grenst aan de hondsdolheid.
“I’ve been here before / I flowered my grave”, besluit “Shell” nogal omineus en de riff die volgt is zo spookhuizig als die zin doet uitschijnen. In “Database” zit weer een hint van melodie – oeps – en een drive die de punk van de post- scheidt. Misschien denken we zelfs aan het Nine Inch Nails van Broken; doen we graag. En dan is er nog “Boo Boo”, het verplichte epische slotnummer dat de boel even moet afronden. “I laugh at things that make me cry”, zingt Brady, en dat is natuurlijk ook een manier om met de dingen om te gaan.
“In vergelijking met onze eerste EP is dit album nog altijd een ‘fuck you’, maar dan eerder verfijnd”, meldt de groep desgevraagd over Doomscroll. Het voelt alsof dit een band is waar je niet mee in discussie wil gaan, dus: klopt. “De enige echte bevrijding is roepen in een microfoon en mensen doof maken met een muur van geluid”, zei Brady dan weer ergens anders. Ook weer waar. Deze plaat heeft hem ongetwijfeld een hoop deugd gedaan, en als we eerlijk zijn: ons ook.
