Wij zijn lelijk. De wereld is lelijk. Alles is lelijk. We walgen van wat we zien in onszelf en in elkaar. “Self disgust is self-obsession, honey”, schreef Richey Edwards voor Manic Street Preachers en hij voegde eraan toe: “And I do as I please”. Ronker doet ook waar het zin in heeft, Ronker walgt ook. Self Loathing Self Help is een plaat als een noodkreet.
“Live old, die slow – Don’t forget how to hate / Cut grass, mow lawn – Don’t forget how to hate / Build walls, outlast – Don’t forget how to hate”; de eerste strofe van Self Loathing Self Help is er al meteen niet naast. De verlorenheid wordt groter: “You know, and I know we’re both dying / You know, and I know life is already short as it is”. De withete riff waarover het stampt verbergt het, maar: hier wordt veel gezegd in weinig woorden – mannen.
“De emotionele geladenheid van de band is nogal schizofreen; angst wordt snel agressie in de wereld van Ronker”, leest een interview. De perstekst bij deze EP hint op depressie en zelfmoord, maakt gewag van “survivor’s guilt en hopeloosheid”. Je voelde het zo wel al. Het moet van Steak Number Eights “The Sea Is Dying” geleden zijn dat een Vlaamse zanger nog eens zo diep ging als Jasper De Petter op dat “Goliath” en “Shame”, de eerste helft van deze vinyl.
Ronker, dat is ninetieshardcore met de lompe verbetenheid van een band als IDLES. Het stommelt en ploegt en laat zich daarin niet tegenhouden. Daarvoor is dit vierspan te overtuigd van eigen kunnen, is de noodzaak te groot: dit moét. De manier waarop “Goliath” de deur uit zijn hengsels trapt, staat nu al in de Belgische rockannalen gegrift.
Het is verbazend hoe goed producer Thomas Valkiers (CRACKUPS) het met de hulp van mixer Tim De Gieter (Amenra, Doodseskader) allemaal doet klinken. De gefrustreerde grunts waarmee De Petter in “Shame” het refrein afknijpt, kunnen een trademark worden. Ze keren dan ook terug op de meer introspectieve tweede kant.
“Solid” drijft daar op meer woelige, roffelende drums van Benny Beyney en jazzbaslijnen van Bram Delcourt die aan Slint doen denken. De Petter sleurt het nummer dieper het drijfzand in, met rauwe praatzang en krijsende zanglijnen. In “Old Reliable” voeren de gitaren van Jean vdb. het hoge woord. Hij laat ze razen en scheuren, maar ook tokkelen en stokken; start-stop van de bovenste plank.
Twee plaatkanten, vier nummers; het formaat van een visitekaartje. Ronker is schreeuwend ter wereld gekomen, klaar voor een leven vol spanning en sensatie. Afgaand op Self Loathing Self Help wordt het er ook een vol vies en vuil lawaai.
En dat is goed zo.
