Het muzikale universum bestond ook in 2024 voor het grootste deel uit duistere materie. 95% van wat verschijnt blijft onbekend, en bijgevolg onbemind. Toch kom je in lijstjes steeds dezelfde platen tegen – het moet dus iets met een onweerstaanbare zwaartekracht te maken hebben die ervoor zorgt dat die specifieke albums in onze orbit terecht komen. Ook ik ontsnap niet aan die wetten van de fysica. Hieronder vind je alvast de tien albums die aan mijn waarnemingshorizon verschenen.
- Bolis Pupul :: Letter To Yu Sterk in zijn emoties, strak in zijn beats. Bolis Pupul leverde in maart een werkelijk fenomenaal staalkaartje van zijn kunnen af en bewijst dat hij het ook zonder Charlotte Adigéry kan.
- The Cure :: Songs Of A Lost World Vóór het verschijnen van dit album had ik nog nooit naar een plaat van The Cure geluisterd, wegens misplaatst ‘I can’t be bothered’. En nu staat Songs Of A lost World simpelweg te blinken op de tweede plaats. Zó straf is dit album. Ondertussen heb ik ook maar meteen mijn achterstand in de rest van het oeuvre van The Cure weggewerkt. Wat blijkt? Geen slecht bandje. Dank u, Robert Smith.
- Porcelain id:: Bibi:1 ‘Alternative’ verschijnt er als genre op mijn smartphone voor dit album. Alternatief voor wat? Bestaat er een tegenovergesteld genre voor deze potpourri van theatrale opera, kaduke jazz, distortion en opborrelende prachtige minimelodieën? Wat Porcelain id op Bibi:1 gecreëerd heeft, is volstrekt uniek en daarom héél straf. Porcelain id kondigde het einde van de cyclus aan waarvan Bibi:1 deel uitmaakte. Zéér benieuwd waar wat de toekomst mag worden.
- Jamie XX :: In Waves Stijlvol als altijd, één lange sliert elektronica die schippert tussen dansen met de “baddy on the floor” en contemplatie op “Falling Together”.
- Michael Kiwanuka :: Small Changes Eindejaarslijstjes zijn leesvoer voor donkere avonden. Zo zou je ook deze plaat kunnen typeren, maar zelfs als ze in volle zomer zou zijn uitgebracht, dan zou Michael Kiwanuka nog steeds heel hoog gescoord hebben.
- Nick Cave :: Wild God En toen zei God ‘Laat er licht zijn’. En zo geschiedde. Op zijn achttiende studioalbum stapte Nick Cave vanuit het aardedonkere universum van de rouw opnieuw het licht in, knipperde eens met zijn ogen en deed wat hij het beste kan: ijzersterke platen maken.
- LeFtO Early Bird :: Motherless Father Dansen doorheen de tranen, deel twee in deze lijst. LeFtO schrijft zijn getroubleerde relatie met zijn moeder van zich af en maakt met Motherless Father een tegelijk ingetogen, arty en tot benenzwieren uitnodigende langspeler. Straf!
- Meltheads :: Decent Sex Adrenalineshot en rizz-injectie van goede Belgische makelij. Na een koele kennismaking heeft dit album toch héél lang op heavy rotation gestaan in Casa Caballero.
- Warhaus :: Karaoke Moon Want ja, Warhaus.
- Kneecap :: Fine Art Een album van Kneecap is als een vakantie oan ’t zjitje. Je verstaat geen bal van wat ze zeggen, maar het is fijn toeven in hun universum. Natuurlijk is het niet allemaal zorgeloos. De troubles maken “Fine Art” tot als vliegen met Ryanair: het is euro, het is trash, het rammelt aan alle kanten en op het einde ben je lichtjes agressief. Én Grian Chatten doet mee. Wat wil je nog meer?
Net buiten de top tien was er ook nog een zeer ruime oogst aan binnenlandse muziek. Jazz Brak leverde met Autofocus de beste (Belgische) hiphop en voor de elektronica grepen we we naar Nandakke? van het olijke duo Aili, Patterns van Shubil en de discokikkers van Compact Disk Dummies met The Signal. Onze Radiohead-fix scoorden we dit jaar bij het nergens minder dan bedwelmende Everybody Knows van The Bony King of Nowhere (én bij het al minstens even bedwelmende Wall Of Eyes van The Smile). Ronker zorgde met Fear Is A Funny Thing, Now Smile Like A Big Boy voor de kopstoot en Kolonel Djafaar met Getaway voor een ticketje richting exotischer oorden.
De beste live-optredens dan: Zimmerman in de Rotown in Rotterdam. Simon Casier kreeg met “Wish You Were Here” een zaal die slechts half gevuld was met compleet flabbergasted Nederlanders muisstil. De band tekende voor het mooiste livemoment van vorig jaar, dit jaar en van elke keer dat hij in de toekomst zal besluiten om het te spelen.
Helemaal in het begin van het jaar was de stroperige R&B-soul van Elmiene het hoogtepunt van Eurosonic. Ik ben op verschillende momenten weggeblazen dit jaar: al dansend bij Soulwax in de AB, de Compact Disk Dummies in de Roma en Naft in het OLT, en op een compléét andere manier bij André 3000 op Gent Jazz. Porcelain id leerde ons vorige week nog in de foyer van de Roma de betekenis van “intens”. Er hangt een dilemma rond deze artiest: de wereld zou aan zijn voeten moeten liggen, maar tegelijk moet je hopen dat die triomftocht via kleine zalen loopt. Nog in de categorie ‘groots in kleine zaaltjes’: Kolonel Djafaar vulde met zeven man, waarvan drie blazers, en hun swingende ethio-jazz een piepklein podium in een piepklein zaaltje in Wommelgem: ga ze vooral zelf zien als je er de kans toe hebt. Aan de andere kant van het spectrum had je in oktober de grote kanonnen Nick Cave en Bob Dylan – dat was me de midweek wel toen.
Tot slot moet ik nog een grote liefdesbrief schrijven aan Buffalo Tom in de Roma. Er zijn zo van die optredens die je simpelweg gelukkig maken en waarvan het effect nog dagenlang nawerkt en dit was er zo een. De sound van Buffalo Tom is nochtans niet speciaal, maar je pikt ‘em er wel zo uit, en dat is slechts weinigen gegeven. Met slechts bas, drum en gitaar trokken ze een sound van cement op in een zaal die gevuld is met de halve afzetmarkt van “De Afrekening”-cd’s in de jaren negentig, waarbij modeverschijnselen als sitdowns geen plaats hadden wegens gevaar van een collectieve reumatische krak. Bill Janovitz’ stem klinkt als verkleurde foto’s, maar dat heeft niks met nostalgie te maken: zo klonken ze dertig jaar geleden immers ook al. Evolutie wordt soms overschat – niet alleen in sommige internetkringen, maar ook in de muziek. Ik ben te jong om het toen zelf te hebben meegemaakt, maar Buffalo Tom is wel tijdloos genoeg om me hetzelfde te doen voelen.
En zo rollen we via de nostalgie naadloos over in vooruit kijken naar 2025. Avanti, en een gelukkig nieuwjaar, iedereen.