Bolis Pupul is al lang niet meer ‘de zoon van’. Sinds Topical Dancer uit 2022 behoeft hij geen introductie meer. Boris Zeebroek daarentegen laat zich op Letter To Yu kennen als zoon van zijn moeder die hij al te lang heeft moeten missen. Ze krijgt een eerbetoon dat joie de vivre combineert met introspectie.
Yu Wei Wun, Pupuls moeder, kwam in 2008 op negenenveertigjarige leeftijd om het leven bij een verkeersongeval. Toen ze zeven jaar was, had ze samen met haar ouders haar thuisland China achtergelaten, op zoek naar een ander leven in België. Gedurende haar hele leven had Boris het nagelaten om haar uit te vragen over haar roots. Zijn anders-zijn had hem tot mikpunt van gemene opmerkingen gemaakt, zoals dat jammer genoeg gaat. De afkomst moest genegeerd worden – ‘wat niet weet, niet deert’ als verdedigingsmechanisme. Spijt komt echter te laat en pas na haar dood ging hij op zoek naar wat hem – althans voor de helft – tot de persoon in de spiegel maakt.
In 2018 trok hij naar Hong Kong, de geboortestad van zijn moeder, klaar om de dialoog met haar opnieuw op te pikken. Hij schreef de brief waarvan sprake in de albumtitel en de gelijknamige opener (“I feel so sorry we couldn’t do this together”). De rest van het album groeide gestaag en organisch in de daaropvolgende jaren en het eindresultaat is de volwassen Boris die in het reine is met zijn afkomst, een singleton van zijn gespleten zelve.
De eerste nummers slepen je de vreemde wereld binnen aan de hand van Chinese klanken, stemmen en field recordings van het dagelijkse leven, en plaatsen Bolis Pupul als observator in het midden. Een metrorit brengt de Gentenaar in het speels naïeve “Completely Half” naar zijn bestemming, maar doet hem daarom niet minder misplaatst voelen. “Goodnight Mr. Yi” vermengt eeuwenoude gezangen van de Dong (een Chinese bevolkingsminderheid) met synths tot een vreemd wiegeliedje en niemand anders dan zijn zus Sarah Yu zou beter passen om verderop “Ma Tau Wai Road”, over de woonplaats van hun moeder, in te zingen (“What’s inside of me, came from you / These sounds of China, they belong to you”).
Gaandeweg ademt Letter To Yu ook de DEEWEE-touch die na al die jaren onvermijdelijk als een strak pak aan Bolis Pupul is gaan kleven. Een album met deze thematiek loopt het gevaar om in zwartgalligheid of schmalz te verzanden, maar Letter To Yu schuurt verrassend vaak en vooral hárder dan verwacht. De ruwe kantjes gaan er weliswaar niet af, maar het feestje wordt niet uit het oog verloren. “Frogs” maakt jeugdherinneringen tot kwakende synths en andere industriële toetsen, terwijl “Doctor Says” therapie is op basis van een verkeerd voorschrift, “Spicy Crab” heeft iets van een zalige indigestie en “Causeway Bay” is aanstekelijke Kraftwerk door de caleidoscoop van sino-belgisch absurdisme (de tekst is te goed om niet even mee te geven: “bleekwater, tijgerbalsem, mottenballen, knoflook”). Alle zotternijen terzijde weet afsluiter “Cosmic Rendez-vous” met de stem van de moeder over mistroostige toetsen weer midscheeps te raken. Hier maak je als luisteraar samen met Bolis Pupul de emotionele cirkel van dit album rond. Het leven is niet altijd een feest en hoeft dat ook niet te zijn.
Dat alles maakt Letter To Yu tot een album waar haast niets op aan te merken is. Emotionele geladenheid en kwetsbaarheid zijn perfect in balans met de uitgekiende opbouw en bij wijlen dreunende beats. Boris Zeebroek maakte van deze ode aan zijn moeder een labour of love en verdient er niets minder dan uw liefde voor in ruil. Mocht het nog niet duidelijk zijn: dit is een steengoed album.
Na het lezen van deze recensie was ik erg benieuwd naar deze artiest, ben zeker van plan om zijn muziek eens te gaan beluisteren 👍