Ook wij moeten er soms aan herinnerd worden dat Belgische muziek meer kan zijn dan Novastar en zijn soortgenoten. De avontuurlijke experimenteerdrift die Porcelain id laat horen op hun debuutplaat Bibi:1 stelt ons gerust voor de toekomst.
Vergeet hokjesdenken: de muzikale kaart die Porcelain id – het alter ego van de Rwandese Hubert Tuyishime – op Bibi:1 schetst is er een zonder duidelijke landsgrenzen. Zwartomrande folk, tegendraadse emo-trap, experimenten met noise: het is muziek die nog eens mag schuren, knarsen en kietelen op plaatsen waar u het liever niet heeft. Zware kost, dat zeker, maar onder de lagen van vernuftig experiment schuilt een stelletje nagenoeg perfecte popsongs.
Thematisch beschrijft de plaat het leven in een stad die nog niet helemaal de jouwe is. Iedere song op Bibi:1 klinkt zo als een nieuwe straat in een onbekende wijk, terwijl de zanger hun bovenaardse stem – een 24-karaats misthoorn van een ongekende intensiteit – ervoor zorgt dat u nooit verdwaalt. Het resulteert in een excentrieke verzameling songs, waarin Porcelain id gestalte geeft aan de complexe emoties – angst, vervreemding, maar ook opwinding – die gepaard gaan met een verhuis naar de grootstad. Volgens de zanger zelf houdt de plaat het muzikale midden tussen Nick Cave en Kanye West. Een uitspraak die ruikt naar grootheidswaanzin, maar na enkele luisterbeurten zijn we geneigd hun gelijk te geven.
Het eerste hoofdstuk van deze eigenzinnige mozaïekvertelling is meteen raak: op het grimmige “Habibi (r u alone?)” kanaliseert Porcelain id op overtuigende wijze zijn innerlijke Nick Cave – dreigend Let Love In–gitaartje incluis. Een engelachtige Emma Hessels zet terwijl een meer dan verdienstelijke PJ Harvey neer. Het leidt tot een heerlijk vaderlands folk noir-duet waar precies de juiste hoeken vanaf zijn gevijld.
De klanken die de zanger verderop nog uit zijn gouden strot knijpt zijn allen doordrongen van een zeldzame urgentie. Neem bijvoorbeeld de puike lo-fi rammelfolk van “Low Poly”: in mindere handen wellicht gewoon degelijke middelmaat, maar wat Porcelain id ermee doet tart de verbeelding. Zijn stem klinkt visceraal, uit de losse pols – alsof het nummer ter plekke nog bedacht moest. Tegelijkertijd hoef je zelfs niet te weten waarover het gaat om er ieder woord van te geloven.
Porcelain id is op hun debuut eveneens niet vies van enkele experimentele uitstapjes: “Man Down!” is aardedonkere, dwarse R&B die qua theatraliteit kan tippen aan het betere werk van Yves Tumor. Afsluiter “Lights!” lijkt zo weggelopen uit een vergeten Kid A-demotape. De invloed van Kanye West komt dan eindelijk even om de hoek kijken op “Moon”, waar zwoele hiphopbeats het gezelschap krijgen van een stevige portie noise.
Wie beschikt over een zeker verwachtingspatroon kan dat ook maar beter opbergen. Zo voorziet de zanger voortdurend scherpe bochten in de nummers om u bij de les te houden. Steekt “Brilliant” nog van wal met eenzelfde soort akoestische folkakkoorden als voorheen, dan zal het hoekige, lichamelijke refrein het vuur in uw lendenen ongetwijfeld nog wat verder oppoken. De zelfverklaarde emo-trap van “Cellophane” doet vervolgens precies het omgekeerde: nukkig in de strofes, zowaar meezingbaar in het refrein. Het schitterende “Adam Coming Home” is tot slot de perfecte Belpopsong waar Joost Zweegers volgens ons al ruim twintig jaar op zit te tobben.
Met Bibi:1 levert Porcelain id de meest avontuurlijke Belgische plaat in jaren af. Geduld wordt in deze beloond, want de meeste songs hebben meer dan één luisterbeurt nodig om al hun geheimen prijs te geven. De kaart van het Belgische muzieklandschap mag dan wel in tijden niet zo verwarrend hebben geoogd, van één ding zijn wij zeker: bij Porcelain id is de vaderlandse popmuziek weer in goede handen.
