Lefto Early Bird, de man die normaal de lont aan het feestvuur steekt, levert met Motherless Father een verrassend ingetogen album af. Hij kijkt diep in zichzelf en weegt zijn rol als zoon van een afwezige moeder af tegen die van de vader die hij is voor zijn zoon.
Lefto Early Bird moest iets kwijt op Motherless Father. Als kleuter achtergelaten door zijn moeder, zocht hij tijdens de pandemie naar antwoorden en hernieuwd contact. Het enige antwoord dat hij kreeg, was ontgoocheling. Zijn moeder gaf niet thuis. “When The Music Hits You, You Feel the Pain”, klinkt het naar het einde van het album toe. Bob Marley en zijn boodschap van verlossing zijn ver weg: muziek is geen ontsnappingsroute meer, het is de enige route voor Lefto. Als z’n hart zou breken, zou het vinyl bloeden; wonden in de ziel worden blootgelegd, uitgezweet en aan groeven van dit sonisch dagboek toevertrouwd.
Titels als “I Feel The Pain, But Can’t Describe It” en “One Day You Smile, One Day You Cry” liegen er niet om. Het maken van dit album was een emotionele rollercoaster, maar ademt tegelijk het ritme van een rit op de grootstedelijke ondergrondse, want ook dat is Lefto: altijd in beweging, de weg zoekend op de beat van een metropool. Grauw wordt Motherless Father nooit, maar het licht dringt slechts sporadisch via verluchtingsroosters binnen. Woede, verdriet en verlossing strijden beurtelings om een plek op de voorgrond. Stamper “Electric” gaat hard en “Live In Darkness And Wait for Brighter Days” begint wel agressief, maar eindigt in zachtheid en verschilt daarom slechts enkele haltes met het het etherische “I Sing To Find Peace of Mind”. Alles vloeit in elkaar over, ook de tegenstellingen.
Het label van hiphop-dj heeft Lefto al jarenlang van zich afgeschud en deze eerste soloplaat straalt de ervaring uit van jarenlang tussen muziek wonen. Pianotoetsen, soulvolle breaks en blazers worden vrijelijk door elkaar gemengd en maken Motherless Father tot een housealbum, zij het niet die van de knallende soort. Het is cool, de jazzvariant. Saxofonist Pierre Spataro fladdert in “The Birth Of A New You” vrijelijk over loodzware bassen en dartelende synths. Drops en overdonderen worden vermeden, alles gaat traag en de trance wordt druppelsgewijs als bij een baxter toegediend. “A Love Supreme” begint met een monoloog van de Berlijnse spoken-word-artiest Aint About Me en doet daardoor denken aan het al even omineuze Memories of the Future van Kode9 en The Spaceape. Na drie minuten komt het nummer los om verderop nog een metamorfose te ondergaan en te eindigen als warme Chicago house.
Het resultaat van jarenlang muziek maken werd meegenomen in de studio. Snippers en ideeën werden aangevuld en uitgewerkt, waarbij de muziek de uitkomst dicteerde en Lefto zijn hart en liefde kon volgen. Wanneer het hoofd van een dj overloopt van muziek, stoot je al eens op onverwachte resultaten. “Diane Charlemagne” was niet opgevat als een eerbetoon aan Goldies “Inner City Life” en zijn zangeres, maar is het wél geworden. De inner city pressure uit de tekst kan ook gewoon innerlijke spanning zijn die zijn weg naar buiten zoekt.
Uiteindelijk is het heil steeds aan de horizon te vinden. Het enige dat je kan doen, is vooruit kijken en met wat geluk is die tocht naar een echte thuis voorzien van een mooie soundtrack, zoals “The Soundtrack To A Beautiful Sunset On Your Way Home”, of bij uitbreiding: dit hele album.
