Part of the weekend never dies. Sommige artiesten schrijven hun eigen intro. Stephen en David van Soulwax trappen vanavond hun verlengd-weekend-tijdens-de-week af met een eerste concert in de Ancienne Belgique en doen ons vergeten dat we morgen nog moeten werken. Waarvoor merci.
Na haltes in Nederland, Duitsland, Frankrijk en Spanje doen de broers Dewaele deze week het eigen land aan. En dat is niet vanzelfsprekend, want de laatste keer dat dat gebeurde is alweer vijf jaar geleden – de wereld was toen nog een veel onschuldigere plek. Maar sommige dingen veranderen gelukkig niet.
Zo is het stijlgevoel van de broers onveranderd gebleven. Less is more. De hele band is in het zwart gekleed en het tegenlicht zal gedurende het merendeel van de show helwit kleuren. De opstelling ademt een meticuleuze symmetrie: drummers Igor Cavalera, Aurora Bennett en Blake Davies torenen op stellingen boven de twee broers uit die aan weerskanten van hun centraal opgestelde en in kasten ingebouwde synths staan. Ze worden geflankeerd door bassist Stefaan van Leuven en toetseniste/achtergrondzangeres Laima Leyton. Dat klinkt misschien als een tableau van een rustgevend renaissanceschilderij, het kabaal dat het volgende anderhalf uur volgt mag u gerust industrieel noemen.
Afgetrapt wordt er met de verwachte nieuwe nummers “Hot Like Sahara” en “Idiots In Love”. Zij plaveien de weg en misstaan zeker niet op deze setlist, maar voorlopig doen ze toch niet meer dan dat. Het is pas vanaf “Missing Wires” dat er een stroomstoot door het publiek gaat en het monster tot leven komt. Probeer maar eens stil te blijven staan bij de als een cavalerie denderende drumroffels van Cavalera, gevolgd door die onvermijdelijke en ronduit smerige drop. De eerste vreugdekreten stijgen op en het nummer trekt de show als een Transeuropese expresslocomotief op gang om onhoudbaar voort te denderen en te pompen tot het om half elf tot een halt zal komen.
Het hart, de motor van de show, dat zijn die drie drummers. Nu eens drijven ze uit elkaar, vervolgens klikken ze genadeloos opnieuw in elkaar, het is the rhythm of the Nite Versions. Zij verlenen de show eenheid en vormen de overgangen tussen de nummers die veelal uit From Deewee en Nite Versions geplukt worden. Het is dat roze album (uit 2005 alweer) dat de luidste respons krijgt vanavond. Bewijs daarvan is prijsbeest “KracK” dat al vroeg in de set wordt gelost. Tegen een rood opgloeiende achtergrond wordt driftig aan grote knoppen gedraaid als wetenschappers in een atoomschuilkelder. Een schokgolf, geluid van Oppenheimerse proporties, rolt door de zaal, het is er heet als in Los Alamos.
Pauzes vallen er niet, naar adem happen mag sporadisch, zoals in “Do You Want To Get Into Trouble?” dat mag fungeren als rustpunt. Nu ja, ook dat is relatief. De basdrums blijven hartritmestoornissen veroorzaken en gaandeweg vijzelen ook zij het tempo op voor een naadloze overgang naar “The Singer Has Become a Deejay”. De dj’s Stephen en David moet je immers niets leren. En zo gaat de eightiesballad-die-niet-had-mogen-zijn “Here Come The Men In Suits” over in “Work It” van Marie Davidson: een mash-up met een remix, het is alweer twintig jaar geleden dat de broers deze techniek geperfectioneerd hebben, en ze kunnen het nog steeds. Dave kijkt even om, om te zien hoe lang het duurt voor we het horen. Het hele optreden lang zal hij overigens geregeld schaapachtig staan grijnzen richting de zaal. Voor iemand die ongeveer alles al meegemaakt moet hebben, lijkt hij er alvast wel van te kunnen genieten – zie ook zijn kont die onophoudelijk (in de woorden van Nancy Whang in de soulwaxdocu Part of the Weekend Never Dies) deint als een cosinusgolf.
Waren structuur en chaos tot nu toe nog redelijk in evenwicht, als Apollo en Dionysos, dan wordt vanaf “New Earth Time” (het vierde nieuwe nummer in de set) alles meer vloeibaar richting het einde. Met synths die snerpen als een zenuwstelseltest en een break als een mokerhamer, is “Another Excuse” het vuur aan de lont voor de splinterbom “Miserable Girl” die de zaal doet ontploffen. “Moskow Diskow” komt ook nog even langs en “E Talking” maakt de hattrick vanop Nite Versions compleet. Tweeduizend kelen roepen dat afsluiter “NY Excuse” écht wel goed genoeg is voor wat we vanavond betaald hebben.
De bissen hadden niet meteen gehoeven, maar we krijgen toch nog een primeur. Voor het eerst speelt de band immers “Accidents and Compliments” live in België (“Wij zijn zenuwachtig hiervoor, de drummers niet,” aldus een laconieke Stephen) en met een uitgesponnen “Goodnight Transmission” sluit Soulwax de eerste avond van deze week in de Ancienne Belgique in stijl af. Neen, er is nog steeds niet veel veranderd.
