Zondagavond spelen Ivy Falls en Zimmerman in Rotown in Rotterdam. Enola is toevallig in de stad en laat de kans niet liggen om te zien hoe onze gevestigde bands in het buitenland worden ontvangen. Rotterdam en haar inwoners moeten duidelijk herstellen van hun zaterdagse uitspattingen en zich klaarstomen voor weer een nieuwe week ratrace die morgen begint. De zaal is bijgevolg jammer genoeg voor slechts een derde gevuld, maar dat houdt beide bands niet tegen om de weinige zieltjes voor zich te winnen. Missioneringswerk, heet zoiets.
Het album van Ivy Falls zal vrijdag verschijnen en Fien Deman stelt de plaat vandaag al aan ons voor. Weliswaar niet op volle kracht, want waar de band normaal vijf leden telt, zijn het vandaag enkel Deman en gitarist Anton de Boes. We krijgen bijgevolg uitgeklede versies van haar songs te horen die in de studio meer mogen dromen in een bed van donzige toefjes electronica en euforie-in-pasteltinten, maar (zoals “Not Cool”) hier op het podium ook op eigen kracht overeind blijven. Want als het nummer op enkel een akoestische gitaar stand houdt, dan weet je dat het een goed nummer is. Enkel tijdens haar bindteksten verraadt Deman schijnbaar haar zenuwen, maar in de zang is ze wel overtuigend. De mood voor Zimmerman is gezet.
Want wie pasteltintent zegt, zegt de zoetsappige Love Songs die Simon Casier schreef voor zijn geliefde en bij uitbreiding ook voor ons en de hele wereld. Hier zijn geen zenuwen te bespeuren, hier staat een zelfverzekerde man die met Balthazar al alles heeft gezien en nu ook zeker is van zijn vrouw. Je zou voor minder staan stralen in je pak op een podium dat met een treffend gevoel voor minimalisme is aangekleed met een witte backdrop waarvoor welgeteld één knalrode hartjesballon mag dobberen.
Samen met pianist Senne Guns en drummer Laurens Billiet brengt Casier versies van onder andere “Hold Me Closer” en “Other Plans”, die potiger zijn dan op het album dat al eens durft kabbelen. Het is niet dat er nu plots stevig gerockt wordt, maar het zeemzoetige randje is eraf en dat doet de songs deugd. Het zal allicht aan de strijkers liggen – of het gebrek eraan. De sfeer zit goed, er worden mopjes gemaakt over de “Perfect Guy” die Casier is en we worden aangespoord om met zijn allen samen het refrein van Noémie te zingen en haar ten huwelijk te vragen. Anders dan vorige week in de AB is ze er vanavond niet bij, 
waardoor het publiek nogal aarzelend aan de samenzang begint, maar onder de aansporingen van Casier met een licht sardonische grijns rond zijn gezicht (“Je moet je niet schamen, ze hoort jullie toch niet!”) doet het publiek vrolijk verder.
“We gaan nog één nummer spelen”, klinkt het na een uurtje joligheid. Zou de gemiddelde nietsvermoedende Nederlander die op zondag uit nieuwsgierigheid nog even een concertje wil meepikken, geweten hebben wat hem te wachten stond bij het horen van die aankondiging? Normaal is een concert immers vijf minuten later gedaan, maar in het geval van Zimmerman landen we pas dik een half uur later terug op de grond van een inmiddels totaal verstilde Rotown, wanneer de laatste toetsen en bas van “Wish You Were Here” van fluisteren naar stilzwijgen overgaan. In een zaal vol Nederlanders is stilte teweegbrengen een prestatie.
“Wish You Were Here” weet op elk moment te beklijven, doorheen de zwalpende route van verdriet en verwerking. Billiet tikt als een metronoom in traagste stand, Casier plukt aan de snaren van zijn bas terwijl hij zijn verdriet ook vanavond weer onverschrokken in de ogen blijft kijken. Halverwege zet hij zich even aan de kant, houdt Billiet de drumstokken stil en krijgt Guns een solomoment waarin zijn piano haast uit emotie lijkt te zijn opgetrokken – weinig noten, veel effect. Deze drie heren lijken hier op een hoger doel te mikken, vullen elkaar perfect aan en gunnen elkaar ook de ruimte. ‘Chemie’ is een al te makkelijke stoplap om zoiets te omschrijven; laat ons het daarom maar hier bij het eveneens gepaste en veelzijdige ‘liefde’ houden.
Een avond vol oprechte gevoelens van euforie en melancholie. Het weinige volk dat hier vanavond aanwezig was, is zonder twijfel als een beter mens naar huis is gegaan. Missie geslaagd.