Raar jaar. Toen het begon, zaten we nog binnen, nu het eindigt lijkt het alsof die hele pandemie een nare boze droom was. Maar leverde het ook mooie platen op, wilt u natuurlijk weten. Welja, en wel deze:
Twaalf jaar na haar laatste plaat staat ze er terug, en met het verhaal achter Riderless Horse bekend, is meteen duidelijk waarom het zo lang duurde. Hoe verwerk je immers dat je manipulatieve ex zelfmoord pleegde daags nadat je eindelijk met hem brak? Het antwoord is: met veertig minuten verkillend eerlijke folk.
Wat doet een mens, neen, een geboren muzikant, in volle lockdown? Hij plooit zich terug op zichzelf, maakt in zijn eigen onbeholpen tussentaal kleinkunstige songs, die hij met hulp van producer Koen Gisen een kleedje van kamermuziek geeft en rekent zich rijk. Grapje, dat laatste, maar muzikaal rijk is deze plaat wel.
Had Arcade Fire eindelijk nog eens een momentumbepalende plaat vast, verknalde Win Butler het door in zijn eigen soep te pissen. Twee plaatsjes achteruit, dus, omdat het allemaal toch maar rot voelt. Maar geef ons “The Lightning I, II” elke dag.
4. Kae Tempest :: The Line Is A Curve
Nu Rick Rubin van de producersstoel – ongetwijfeld zo eentje met zijn naam op – is verdreven, is het minimalisme ook uitgebannen. De vierde van Kae Tempest begon met de liefde voor Moogklanken, maar liep uit de hand tot een plaat met maar liefst vier featurings en letterlijk voor het eerst een eigen smoel. Het voelde goed.
5. Talk Show :: Touch The Ground EP
Debutanten van het jaar die hun vroege postpunk-neigingen een bedje van ninetiesbeats meegaven. Waren op Misty Fields van het spannendste dat we zagen, en beloven in 2023 fameus potten te breken als ze met een goed debuut afkomen.
Daar stond ie terug, en hij kon het nog altijd even goed. Op Multitude toonde de maestro zich nog even slim en melodieus als acht jaar terug, maar ook ouder, wijzer en slimmer. Hoe hij zich alle mogelijke muziekstijlen eigen maakte, dat kon hij vroeger nog niet.
7. The Haunted Youth :: Dawn Of The Freak
Joachim Liebens wrong zijn jeugdtrauma’s in zinderende shoegazegitaren, zocht en vond de beste poprefreinen. Het resultaat is een Belpopclassic, nu al.
Nog steeds even tegendraads, maar zelfs de meest schurende gitaren wennen. Most Normal is precies dat: een plaat waarop het Ierse kwartet het idee van toegankelijkheid bijna toestaat. Klonk live op Misty Fields zelfs bijna aanstekelijk. Bijna.
9. Hot Chip :: Freakout / Release
Album nummer acht, en nog steeds staan de Britten garant voor zinderende funk en smachtende ballads. Met “Eleanor” hadden ze deze keer zelfs een van de beste popsongs van het jaar mee.
10. Naima Joris :: Tribute To Daniel Johnston / While The Moon
Ook in 2022 was Naima Joris de mooiste stem van dit land. En meer moest dat niet zijn.
Bijna goed genoeg voor de top tien, maar niet helemaal:
- King Hannah :: I’m Not Sorry, I Was Just Being Me, 12. Meskerem Mees :: Caesar, 13. Let’s Eat Grandma :: Two Ribbons, 14. Daan :: The Ride, 15. The Afghan Whigs :: How Do You Burn?, 16. School Is Cool :: Brittle Dream, 17. Mitski :: Laurel Hell, 18. The Slow Show :: Still Life, 19. Death Cab For Cutie :: Asphalt Meadows en 20. Suede :: Autofiction.
Live blijft 2022 het jaar waarin we eindelijk opnieuw buiten mochten, en IDLES dan maar meteen de Ancienne Belgique afbrak. Zelden hebben we zo gestonken naar andermans zweet. Nooit vergeet ik daarnaast hoe Nick Cave het strand van Best Kept Secret al na vijf songs muisstil kreeg. Verder bleek ook For Those I Love op Pukkelpop memorabel, maakte Parquet Courts van de eerste Hear Hear-editie een feestje en was Suede in het Cirque Royal voor een stelletje vijftigers nog wel heel erg vitaal. Blij verrast verder dat Adam Green nog altijd even heerlijk chaotisch is en niet eens stiekem heel erg genoten van het spektakel dat ABBA Voyage is.
En met die #NoShame gaan we het nieuwe jaar in, waarin ik hoop op killerdebuten van Talk Show, Opus Kink, Peeping Drexels en Meltheads. En laat verder de revelaties maar uit onverwachte hoek komen. Verras me, 2023.