Hoezo bompa? Deze ochtend opgestaan, in de spiegel gekeken, puisten geteld. Zijn we daar weer? Ja hoor: klaar voor drie dagen Pukkelpop, één met de jeugd van nu. We zijn live van op de wei. How do you do, fellow kids?
Dag Eén :: Gruyzig Duyster
Hoe begint zo’n festival? Met Glints dus, die in de Marquee een open doekje krijgt, en daar dan maar een feestje bouwt. Bij “Gold Veins” is het al meteen prijs, “Lemonade Money” krijgt op de achtergrond een mooie Fantakleur mee waar zijn rode trainingspakje aardig tegen afsteekt. In het publiek zien we een jongen alles woordelijk meerappen; netjes. En dan is het tijd. “Klaar om alles kapot te maken?” Dit publiek is opgevoed door Stikstof en Zwangere Guy: natuurlijk. Jan Maarschalk Lemmens heeft dat “Roma Romaaa” refrein maar te lossen, of de tent gaat uit zijn dak. Ja, daar heeft hij wel een hit mee te pakken.
“Vanaf hier wordt het alleen maar harder”, waarschuwt Lemmens, en dat klopt, maar daarom wordt het niet beter. Niet elk nummer van Glints blijft immers overeind, en zo zonder invulling, met enkel die rapper op zijn podium met drie treden, gebeurt er ook behoorlijk weinig. Ja, Dvtch Norris komt nog een moppie meerappen, “Minimum Wage” knalt en kletst, maar als slotnummer valt “Bugatti” toch flink door de mand. Maar goed, we zijn wakker, dat op zijn minst.
Ooit was Sam De Nef een puistige puber, die met Danny Blue & The Old Socks de Antwerpse cafépodia onveilig maakte. Vijf golven corona maakten een einde aan dat samenwerkingsverband, en ondertussen stopte ook het opgroeien niet. De jonge frontman van weleer ontwikkelde zich tot singersongwriter, liet en passant horen over een best aardige stem te beschikken, en ziedaar: een solocarrière was geboren. Trots toont hij de vinyl van zijn binnenkort te verschijnen plaat – “vandaag gekregen!” – en hij begint er alleen aan.
Voor “Passerby’s Ghosts” komt de band er bij, Catherine Smet (Bluai) schuift aan voor vocale ondersteuning. Een nummer verder herkennen we een gitaarlijntje dat Eels al eens gebruikte. De Nef lijkt aardige, maar eerder doordeweekse songs te hebben meegebracht. Tot het dan toch een eigen smoel krijgt. Gaandeweg introduceren een saxofonist en violist Michaël Lamiroy (Tin Fingers, School Is Cool) dwarse geluiden, maar zelfs wanneer die voor “Suzanne” het podium verlaten, sleurt De Nef het Leonard Cohennummer de vortex in. Hij schreeuwt, de gitaar krast, het origineel delft het onderspit: het is van hem. De Nef is er nog niet, maar flink onderweg. Benieuwd wat dat debuut brengt.
In Nederland heeft ondertussen een generatie vrouwen van de pandemie gebruik gemaakt om de macht te grijpen. Ze zijn slim, ze weten wat ze willen, ze schrijven puntige teksten. Ze maken helaas ook allemaal dezelfde gladde clubmuziek die al na één nummer gaat vervelen, ook Merol. “Hou je bek en bef me”/”Foefsafari” is het platste moment daarvan. Verder klinkt het – verzoek vervuld – allemaal nogal gelikt. “Vol” is nog aardige synthpop, maar “Laatbloeier” is het soort kleffe jazzpop waar zelfs Dido zich niet meer aan waagt. En dan gaan we feesten.
“Hebben jullie knaldrang?”, vraagt ze, maar dat nummer laat ze thuis. “Bendronkenlaatme” sleurt ons naar de club met synths die vaag aan “Moi, Lolita” doen denken. En dan is het tijd voor de love pit. “Ik wil die zweterige, plakkerige festivallijven voelen”, roept ze, en ze duikt het publiek in om er lekker mee te dansen; een mooi moment, een slim moment, maar het maakt het onding “Lekker met de meiden” erna niet beter. En zo blijft het hinken op twee gedachten. Mooi hoe Merol voor “Pastel” een pleidooi houdt om je als vrouw niet te laten kisten – “Wees lelijk. Wees hysterisch. Wees vies!” – maar muzikaal blijft het allemaal wel heel erg vrijblijvende danspop. Zou er echt niets beters zitten in iemand die duidelijk iets te vertellen heeft?
Soit, iets anders dan maar.
Ze mochten zowat heel dit festivalseizoen inspringen als er ergens door corona een afzegging was, het groeide uit tot een triomftocht. Vandaag staat The Haunted Youth hier niet als vervanger, en is de zege compleet. Later dit jaar pas zullen Joachim Liebens en co hun debuut uitbrengen, maar nu al puilt de Club uit, staat iedereen te wachten op de Volgende Vaderlandse Trots. En alweer valt er niets op af te dingen.
Zelfs buiten de tent klinkt het snarenwerk van Liebens en Tom Stockx kraakhelder, waaiert zijn zang uit. De dromerige gitaartjes van “I Feel Like Shit And I Wanna Die” galmen als waren ze van The Cure. En dan is er “House Arrest”, dat minutenlang ijl blijft hangen, tot het plots een bloedmooi nummer wordt. “Take me awaaaaay”, zingt Liebens, “I don’t belong here”, en het voelt alsof hij elke letter meent. Alweer een festival gewonnen? Alweer een festival gewonnen.
King Hannah is dan weer de allerbelangrijkste band ter wereld van het moment, maar de wereld dient duidelijk nog wat geïnformeerd. Wel dan. Hannah Merrick en Craig Whittle mogen er dan immers uit zien als grijze muizen, samen imponeren ze ook vandaag weer op het Lift-podium. Hoe dat klinkt? Als PJ Harvey twintig jaar later was geboren, en in de pub waar ze serveerde een gitaarheld tegen het lijf was gelopen om haar songs kleur te geven. Als die vriendin waar je al jaren verliefd op bent, maar zo onderkoeld is dat je er niet eens aan dénkt met haar over die gevoelens te praten. Want je weet dat ze venijnig kan zijn: “I heard you got a lady pregnant, well I can only wish her well. ‘Cos soon you’ll have a bigger baby in the family than yourself”, citeert presentator Kurt Overbergh als aankondiging. Die zat inderdaad.
Dat “Big Baby” zit vandaag niet in de set, wel “A Well Made woman” en “State Trooper”; twee nummers die traag en sexy, spaarzaam manoeuvreren, met een Merrick die onbewogen haar tekst prevelt. Het lijkt alsof ze er nauwelijks melodie, laat staan iets van emotie inlegt, maar net daarom kluistert die hese stem je aan haar lippen. En dan is het aan Whittle om zijn gitaar te laten ronken, en de Bosscover naar een zinderende rockende finale te stuwen.
Hoezo is dit de ultieme nieuwe Duysterband? Dit is eerder gruyzig. Als Portishead een rockband was, ze zouden klinken als King Hannah in “Foolius Caesar”. In “Go-Kart Kid (Hell No)” praat Merrick meer dan ze zingt, maar zelfs dan blijf je luisteren. Log ploegt het nummer door, om met dat instrumentaal stukje elke keer een streepje luider in te vallen. In “The Moods That I Get In” en “Creme Brulée” flirt het glaciale tempo met post-rock, Whittle laat zijn gitaar warm gloeien.
“It’s me and you, kid” zingt Merrick over hun creatieve partnerschap, en Whittle geeft de drummer een teken. Samen barsten ze uit in een dot van een intentieverklaring: “I’m all I’m ever gonna be”. King Hannah staat nog maar aan het begin, en ze weten het. U hoort nog van hen.
Dat laatste zal ongetwijfeld ook het geval zijn voor Rock Rallywinnaars Bluai die we op het onofficiële DWNTWN-podium aantreffen. De hype rond Catherine Smet en vriendinnen is groot, maar ook vandaag overtuigt het viertal weer niet volledig. Goed, de gitaartjes zijn mooi, van de dromerige indiepopsoort, maar memorabele songs heeft Smet nog niet echt geschreven. Neen, ook niet dat “Dimestore” waarmee ze in januari al De Nieuwe Lichting won. Het klinkt allemaal vreselijk braaf en flauw; geen melodie blijft hangen, geen refrein zingt rond. Bluai heeft nog veel werk voor de boeg om het tot op de echte Pukkelpodia te schoppen.
Ondertussen zwerven we eens over het terrein, en zo stommelen we helemaal achteraan een verloren bosje in. Welkom in The Vall-EY, waar het experimenteelste en alternatiefste uit de muziek te vinden is. En hoe ziet dat eruit? Met houten zitbankjes, een onooglijk klein, betimmerd podium en een mini-barretje: alsof iemand in de Pukkelpoporganisatie al eens op End Of The Road verzeild is geraakt.
Op dat geïmproviseerde podium: PEGA, een Brussels-Portugees verbond dat naar eigen zeggen grossiert in Dino-post-punk. Doet ons eerder denken aan al de vroegste instrumentale – zelfs al zingen de dames af en toe, desnoods in het Portugees – rock: The Tornados, Telstar,… maar ook vleugjes surf. Het danst, het rockt, het wipt en het wiegt, terwijl ritmes veranderen en gitaar en bas van trippelen naar scheuren en weer terug gaan. De drie muzikanten brengen het met zichtbaar plezier en in een speelse variant op Engels: ’that was about sea creatures called eels. And electricity.’ Een ander nummer gaat naar verluidt dan weer over ‘work administration’. Yup, toponderwerpen worden daar aangesneden in The Vall-EY.
‘We are endless, we thought we could get better at this’ zingt Mickael Karkousse in opener “Endless”, en het is met datzelfde vertrouwen dat Goose hier de Dance Hall inneemt. Na meer dan twintig jaar is het Kortrijkse viertal zijn eigen genre geworden, eentje waar woorden bij horen die gradaties van impact aangeven. “Fear Of Letting Go” knalt, “Control” bliept en stampt. De vloer davert, en wanneer de synthesizer er nog wat extra ‘piew piew’ geluidjes doorheen schiet, worden lichte aardschokken opgetekend. En dan is er “Call Me”, dat even rustig lijkt te beginnen tot diezelfde synth daar geen zin meer in heeft. Boenkende beats begeleiden zijn zingende monoloog.
Wat een hoogtepunt. Hier zit alles in: kermisbeats, eurotrashsynths, een loeiende gitaar, en Karkousses dromerige zanglijn. En dan steekt Goose nog een tandje bij. Het oude “Bring It On” is helemaal muzikaal krachtvoer, een rollen met de spierballen dat dans en rock verenigt in een groot verzoeningsfeest. Natuurlijk eindigt die eindspurt in een massaal meegeloeid “Synrise”. Een kwartier later dan voorzien stapt Goose het podium af. Zij mogen dat.
En zo belandt een mens uiteindelijk in de Beer Shack, waar DJ OokEenBompa plaatjes draait uit vijf decennia rockgeschiedenis. Klinkt lekker. Terwijl “The Ace Of Spades” overgaat in “Mr. Brightside” verzinken de dialogen in welsprekende beperktheid.
“Nog een laatste?
“Ok.”
(dertig minuten later)
“Nog een allerlaatste?”
“Cava.”
(…)
