Gilla Band dus, al was het maar om de brigades die problemen zagen in een Girl Band met penissen voor te zijn. Most Normal lijkt meteen een evidente titel, want waarom niet. Die naamswijziging is meteen de enige aanpassing. Op zijn derde klinkt het Ierse kwartet nog even onmogelijk. En dat is goed zo.
We moeten daar eerlijk in zijn: eigenlijk wil Gilla Band niet dat u hun muziek beluistert. Als hun output één ding uitstraalt dan wel afstotelijkheid, ontoegankelijkheid, als een upside down waar een duidelijk bordje ‘keep out’ aan de poort hangt. Op papier zou het dus niet mogen werken, maar ook Most Normal is het soort zenuwtoeval waarop het aardig meeknikken is. Want de titel klopt. Was voorganger The Talkies een zweterig spookhuis, dan zie je op Most Normal de sporen voor het karretje, de medewerker die net te laat om de hoek duikt. Gilla Band neigt voor het eerst naar rock, naar songs.
Het blijft nochtans kleien met chaos. Ja, er is meer vorm te ontwaren, het materiaal blijft scherp, vuil, rauw. Nog steeds houdt gitarist Allan Dugan zich ver weg van alles wat op een riff lijkt, wat hij met zijn instrument doet zou van een Rus in Boetsja een goedkeurend knikje krijgen. Opener “The Gum” klinkt alsof een roestige ijzeren kist tegen zijn zin wordt open gewrikt, en er dan maar met een elektronische baslijn tegen wordt gemept. Ook Dara Kiley is nog altijd niet Dean Martin: schril krijst hij over en tussen alles heen. Soms overstemt hij, in dat eerste nummer wordt hij bedolven. Het eindigt met een soort-van-sirene; de hulpdiensten zijn onderweg.
Het is niet nodig. In “Eight Fivers” staat hij al lang weer recht, trots en uitdagend. “I went to Aldi, I went to Lidl, I went to JC’s”, detailleert hij het shoppende leven van een financieel uitgedaagde. “I didn’t read the small print, I hate Ryanair”, gaat het elders; het leven is geen pretje. In “Backwash” spelen chaos en rust haasje-over; nu eens mag Kiley, dan weer gaat de band loos op een groove die net niet uit de rails vliegt.
Gilla Band laat de tracks in elkaar overvloeien. Die eerste helft van Most Normal voelt alsof je in het laatste karretje zit van een roetsjbaan die net over de top is gegaan: je voelt de snok van versnelling, en vanaf dan gaat het alleen maar harder. “Binliner Fashion” wordt “Capgras”, en plots ben je omringd door gierend, hysterisch spokengezang, waar Kiley droogweg een verhaal over vertelt.
Het is een eindpunt, want in de tweede helft bedaart de storm. “The Weird” is achterstevoren-elektronica op zijn Panda Bears tot plots een tikkende dansbeat komt kijken en de frontman toch weer opgenaaid raakt. Iets is niettemin veranderd. In “I Was Away” hoor je dat de groep met productietrucjes uit de moderne hiphop aan het klooien is gegaan; wat moest een mens anders, midden in een pandemie met niets om handen?
En zo slalomt Most Normal naar zijn einde langs nog een Shame-gitaar (“Almost Soon”), weer elektronischer klinkend experiment (“Red Polo Neck”) om uiteindelijk bij het logische einde uit te komen. “I’m in between breakdowns / Constantly in recovery / I’m just the same prick”, gaat Kiley monotoon in afsluiter “Post Ryan”, in een verwijzing naar de mentale problemen die de vorige platen bepaalden, “gonna end up homeless / I hid behind the surreal”. Neen, er is niets veranderd sinds die vorige platen, behalve wat meer studio-ervaring.
Girl of Gilla, bands gonna band.
Gilla Band speelt op vrijdag 11 november op Sonic City in Kortrijk.
