ABBA Voyage

ABBA Arena, Londen
,
2 oktober 2022

Het is The Last Hurrah, een ererondje voor het pensioen echt wenkt, maar het is er eentje dat desgewenst eindeloos kan blijven duren. ABBA kloonde zichzelf tot vier virtuele Abbatars, en die mogen vanaf nu het vuile werk doen. In een knap vormgegeven, duurzame arena, zorgt dat voor een spektakel dat nadrukkelijk geen concertervaring wil bieden. En soms was dat jammer.

“The uncanny valley”. Het duurt ongeveer vijf minuten voor we aan die sciencefictionterm moeten denken. Het slaat op het moment waarop robots zo geëvolueerd zijn dat ze niet langer schattig zijn, maar ook nog niet realistisch genoeg dat je geen verschil met mensen meer ziet. Het is… ongemakkelijk. En zo overtuigen de Abbatars, die virtuele afdrukken van de oorspronkelijke ABBA-leden, soms wel, soms niet. Er zijn momenten dat die vier figuurtjes in de verte niettemin wat plat lijken, tweedimensionaal als stripfiguren, en wanneer ze in close-up komen op de zijschermen krijg je de griezelige, maar levenloze perfectie van gamepersonages. Andere keren kun je jezelf in de arm knijpen; “staan ze daar echt?”

ABBA Voyage zet dan ook niet per se in op haarscherp realisme. Dat dit geen concert is, wordt al vroeg duidelijk, wanneer de bandleden in “Knowing Me Knowing You” op de schermen levensgroot tegen elkaar worden uitgespeeld. Even later krijgen we als zogezegde kledingwissel twee maal een animatiefilmpje te zien; de ontwerpers van deze show wilden werkelijk alle mogelijkheden verkennen, maar deze was geen wijze beslissing. Misschien was de focus beter wat beperkter gehouden.

Dat krijg je natuurlijk met een spektakel waar zo’n slordige 175 miljoen pond tegenaan is geworpen, en waar een arena voor is gebouwd die relatief ecologisch kan worden afgebroken en verplaatst (next stop: Las Vegas?); kosten noch moeite zijn gespaard, dus ook op technisch vlak worden er hoogstandjes gerealiseerd. De lichtshow is ronduit verbluffend, het geluid overdonderend. Toch zijn het de momenten dat het om de muziek gaat, en de geprojecteerde figuurtjes er als band staan, die het beste werken.

Het is wanneer er opzichtiger wordt geleund op de tien livemuzikanten, die links vooraan half weggedoken zitten, dat ABBA Voyage ook lééft. Het zijn dan ook niet van de minsten die bandsamensteller James Righton (Klaxons) heeft verzameld. Drumster Victoria Smith spaarde haar airmiles bij The xx en Soulwax, toetsenist Victoria Hesketh bewees zich als singersongwriter onder de naam Little Boots, Joe Stoddart is het soort sessiebassist dat al eens een lijntje pleegt voor Public Service Broadcasting en andere acts. Wanneer zij van de ketting mogen, bijvoorbeeld in het door de drie backing vocalistes getrokken “Does Your Mother Know?”, of in een zinderend “Summer Night City”, komen we het dichtste bij het livegevoel. Dat eerste nummer moet Björn Ulvaeus overigens even verontschuldigend kaderen: “I was not married at the time. Or was I?” Boomers gonna boom.

Kudos trouwens voor de steward die tijdens “Chiquitita” bijtrekkend en wuivend de halve zaal afdwaalt; meezwaaien zullen we. Abba Voyage wil een feestje zijn, maar op deze zondagavond valt dat wel mee. Zelfs op de parterre bespeuren we aanvankelijk weinig beweging. Het discoblokje met een futuristisch vormgegeven “Lay All Your Love On Me” en een ontploffend “Gimme! Gimme! Gimme! (A Man After Midnight)” smijt de lont in het kruitvat, maar ABBA trekt hem gelijk terug: de rest van de euforie moeten we opsparen voor straks. Verder geen klagen over de twee nummers van op slotalbum Voyage; zowel “Don’t Shut Me Down” als “I Still Have Faith In You” kunnen met recht hun plaats in de canon innemen. Op het podium knuffelt Björn Agnetha, Benny pakt Frida vast. Hoe virtueel het ook is, het voelt oprechter dan die keer dat Stevie Nicks en Lindsay Buckingham hand in hand het podium opwandelden.

Natuurlijk is de finale voor “Dancing Queen”, en nog wat lampen die we niet zagen, de laatste snufjes komen uit de trukendoos. En net wanneer je denkt dat je alles hebt gezien, de laatste groet is gebeurd, schuifelen de echte oudjes op voor een bedankje. Even denk je “huh?”, dan zie je weer dat licht-tweedimensionale. Het heeft iets ontroerends, iets dat deze show nog net nodig had om af te zijn.

“To be or not to be, that is no longer the question” pochte Björn een klein anderhalf uur eerder als begroeting; we weten het zo niet. Als ABBA met deze onderneming één ding duidelijk maakt, dan wel waar de grens tussen spektakel en live-ervaring ligt. Dit was geweldig theater, feest, een safe space om het fanzijn ongebreideld te vieren, maar de buzz van een echt optreden hebben we niet gevoeld.

En toch kunnen we met overtuiging schrijven: beter wordt het niet meer. We zullen het hier mee moeten doen.

Universal
Beeld:
Johann Persson

verwant

Best of: ABBA

Geef toe: meestal zijn ze uw geld niet waard,...

ABBA :: Voyage

"I'm not the one you knew / I'm now...

”The Visitors” :: Hoe ABBA’s zwanenzang ook een nieuw begin had kunnen zijn

Ze schreven tientallen briljante popsongs, maar hun platen waren...

recent

We Are Open 2025 :: Een bosaardige bodem vol bloed

7 februari 2025Trix, Antwerpen

We hadden de MIA's, de Week van de Belgische...

YÅ«ko Tsushima :: Een Vrouw rent over een Berg

Onder het pseudoniem YÅ«ko Tsushima publiceerde Satoko Tsushima (1947-2016)...

Paddington in Peru

n 2014 zorgde een combinatie van CGI en ‘motion...

Comeback

Met Comeback brengen Jan en Raf Roosens hun eerste...

Maria

Een biografische prent over het leven van Maria Callas...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in