Een kutjaar. Maar mede dankzij de inmiddels permanente coronadam ook een vintage jaar qua releases. En het wordt alleen maar beter, want artiesten hebben niets anders te doen dan muziek maken. Silver linings, nietwaar.
10. R.A.P. Ferreira :: Bob’s Son. Rory Allen Phillip Ferreira – eerder bekend als Milo – blijft als buitenbeentje stevig door bouwen aan zijn unieke pad. Zijn mix van poëzie en onnavolgbare rhymes wordt ingekapseld door sfeervolle producties die steevast verrassende wendingen nemen. Ferreira is een blijvertje van formaat.
9. Gråt Strigoi – Communion of The Nameless. Antifascistische black metal uit Liverpool. Dat is op zich natuurlijk al goed genoeg. Maar met Communion of the Nameless heeft Gråt Strigoi nu ook een Roadburnwaardig album onder de arm. Moet Roadburn alleen nog eens door kunnen gaan.
8. GAS – Der Lange Marsch. Same is more? Wolfgang Voigt’s “LSD techno”-project kreeg er dit jaar alweer een nieuw hoofdstuk bij. We menen een opvallende sample van Wagner’s Tristan & Isolde te herkennen ergens in track 7, maar verder blijft het bij het bekende recept. Wat uitstekend nieuws is.
8. Omination – Ngr. Deze eenmansband is in feite een Rus die vanuit Tunesië opereert. Maar dat maakt weinig uit. Het enige wat je moet weten, is dat 2021 geen zwaardere doom voortbracht dan deze Ngr.
6. The Bug – Fire. Het afgelopen jaar vind je geen track die zo fenomenaal hard en strak is als ‘Hammer’. Fire kan logischerwijs nooit dat niveau een hele plaat lang vasthouden, maar is alsnog het beste solo-album van The Bug. En dat wil wat zeggen. Van iemand die naar eigen zeggen muziek maakt voor en door deze tijd verwachten we anno 2021 natuurlijk niets minder.
5. Richard Dawson & Circle – Henki. Laat je niet misleiden. Henki is geen plaat van Richard Dawson en Circle, het is vooral een logisch vervolg op Dawsons briljante maar na een maand alweer achterhaald 2020. Circle is in deze een luxepaard dat fungeert als backing band, en het vervult die rol ook met verve. Niet moeilijk voor een band die zichzelf omschrijft als “The world’s best band. In every category”.
4) Lost Girls – Menneskekollektivet. Er staat geen maat op Jenny Hval. Ook niet als ze een ‘oud’ project van onder het stof haalt – haar collaboratie met Lasse Marhaug – en vrolijk verder gaat op de weg die ze nu goed vijf jaar geleden insloeg: introspectief gefilosofeer afwisselen met compacte en catchy popnummers. Behalve Björk is er niemand die het toegankelijke en het kunstzinnige zo goed verenigt.
3. The Notwist – Vertigo Days. Ze doen er altijd zes jaar of wat over, maar dan weet je ook dat het meteen goed is. Vertigo Days is een instant classic geworden. Niet alleen dankzij de kwaliteit die we van The Notwist gewoon zijn, maar ook omdat dit album innoveert. The Notwist nodigde een resem onverwachte gastartiesten uit om hun eigen muziek te laten herinterpreteren. Met fantastische resultaten.
2. Croatian Amor & Varg2 – Body of Content. Je zou Body of Content een voorlopig hoogtepunt kunnen noemen uit Varg2’s oeuvre. Niet voor niets nodigde hij labelbaas Loke Rahbek a.k.a. Croatian Amor samen met een all-starlijstje uit om zijn sound die inmiddels al een lustrum mee heeft helpen definiëren, te vieren.
1. Armand Hammer – HARAM. Hardcore hiphop voor de 21e eeuw in een ongezien strakke productie van The Alchemist. Billy Woods en ELUCID zijn nog meer dan The Bug verantwoordelijk voor een soundtrack die als geen ander past bij een klimaat van angst, verwarring, volatiliteit, onzekerheid en in het slechtste geval pure horror. Een meesterwerk.
