Plaat nummer vijf van School Is Cool, album drie van de popvariant daarvan. Alweer grossieren Johannes Genard en co in puike popsongs die tot meebrullen uitnodigen, maar dit specifieke verhaal lijkt zijn einde te naderen. Met Brittle Dream bevindt het vijftal zich op een kruispunt.
Je zou het Johannes Genard zo gunnen, maar alweer is het niet gelukt: opnieuw draaide er een wiel af. Matthias Dillen, de laatste kompaan van de beginjaren, zag het drummen niet meer te combineren met job en gezin, en gooide de handdoek in de ring. Another one bites the dust, er was nog maar eens een vacature in te vullen. Lukte gelukkig; Niels Meukens (Warhola, Double Veterans, Psycho44, Crackups) vult vanaf nu het gat. En verder is het business as usual, want op Brittle Dream kachelt School Is Cool fluks door waar het profetisch getitelde Things That Don’t Go Right prepandemie is gestopt.
De jaren tachtig zijn alweer niet voorbij, het gebaar nog altijd groot. Je hoorde het al aan “Comfort”, het soort single waar de groep nu al drie platen lang een patent op heeft: opvallend openingsriedeltje, een refrein dat breder gaat dan het IMAX-scherm en na één keer al in je hoofd zit. Van hetzelfde laken een pak, en straks ongetwijfeld een livefavoriet van het type “Halfway Line”: “Hell Or High Water”, dat drijft op het soort epische melodie dat al decennia lang om luchtgitaar op tennisracket vraagt.
Je hoort het gemak waarmee de muzikanten dit pak aantrekken; dit is wat School Is Cool doet sinds het in 2017 een andere groep werd. In “Sing Along”, bijvoorbeeld, een duet tussen Genard en toetseniste Hanne Torfs dat bijna als een pastiche van een eighties-hit aanvoelt. Een goeie, weliswaar, dus het mag, en ook “Strange Romance” is het soort popsong dat zo de nostalgiedisco in kan, zonder belegen te klinken. “Moderate Rock” grijnsde Kurt Cobain voor hij op In Utero de teringherrie van “Tourette’s” op ons losliet. “Classic Rock” glimlacht Genard elk moment hij zijn gitaar inplugt voor een solo als die van de outro. Net zo vaak wordt er toch weer gas teruggenomen. Het teder gezongen “Whisper On The Wind” is er eentje dat zich zachtjes in je hoofd nestelt om nooit meer weg te gaan.
En zo gaat het wel vaker op Brittle Dream als het niet nadrukkelijk pop wil zijn: songs die op het eerste gehoor niet echt veel indruk maken, duiken dagen later plots op, van in een plekje ergens in je hersenschors. Bewijsstuk A: “This Time Tomorrow”, een meeslepend stuk dat laat horen dat de band van fijne melodieën nog altijd zijn sterkte kan maken. En dan is er nog stuk B, “Used To Be So”, waarin Michaël Lamiroy op viool fijne stoorzender speelt. Beetje “Rebellion (Lies)” in de baslijn? Toch wel, en met dat scanderend zingen haalt Genard al helemaal de Win Butler in zichzelf boven. Kan hoor. Iemand moet de fakkel overnemen, zolang hij zich maar gedraagt.
Het is jammer dat School Is Cool dat niveau geen hele plaat aanhoudt. “Puff Of Smoke” is het soort vuller dat naar een B-kantje had kunnen verbannen worden, de cynische kerstsong “Even In The Darkest Time Of Year” is al evenmin een “Christmas Time (Don’t Let The Bells End)”, laat staan een “Fairytale Of New York”. En “Touching People” is een fijne song, maar wel één die School Is Cool de laatste jaren al eens vaker schreef.
Drie platen lang was School Is Cool de beste singlesband van dit land, maar het lijkt erop dat de groep op Brittle Dream een eindpunt heeft bereikt. Hoe fijn de uitschieters, het “meer van hetzelfde” ligt op de loer, en dat weet Genard zelf ook wel. “Ik merk dat ik tegenwoordig andere dingen begin te schrijven”, liet hij ons recent weten. Benieuwd wat dat wordt. Tot dan brullen we echter met plezier mee met wat er nu is, ergens in een club te lande. Want School Is Cool blijft de popgroep die een mens af en toe nodig heeft.
School Is Cool stelt Brittle Dream voor op 3 november in Trix in Antwerpen en op 7 november in de AB in Brussel.