De Italiaanse vakmannen Luigi Critone en Gipi maakten van Aldobrando een meeslepend en zacht komisch middeleeuws epos, waarin de menselijkheid nooit uit het oog verloren wordt. Vier jaar na de Franse versie verblijdt Lauwert ons dan toch nog met een vertaling.
Een middeleeuwse setting wordt in verhalen wel vaker gebruikt om een komisch gegeven met een duidelijke boodschap te verpakken. Momenteel is dat binnen de strip alleszins minder gebruikelijk geworden en mikken de meeste middeleeuwse stripverhalen op een maximum aan realisme of alleszins ernst. Daarom zijn de eerste bladzijden van Aldobrando al zo verfrissend. Gipi introduceert meteen verschillende beloftes in zijn verhaal, waardoor we als lezer ogenblikkelijk weten dat we in Aldobrando met een echt epos te maken hebben, waarin het leven van Aldobrando op een heel meeslepende manier verteld wordt.
Aldobrando wordt als kind achtergelaten bij een tovenaar. Wanneer hij opgegroeid is tot een jongeman, wordt hij door het (schijnbare) toeval aangezet om op avontuur te vertrekken. Daar komt hij tal van kleurrijke en uiteenlopende figuren tegen. Ondanks de wreedheid en onrechtvaardigheid van de wereld blijft Aldobrando steeds zijn rechtschapen en optimistische zelf. Zijn leven zit vol verrassingen en de auteurs zijn erin geslaagd deze strip buitengewoon meeslepend te maken. We wilden aan het einde van elke bladzijde weten wat Aldobrando nu weer zou meemaken of hoe hij zich nu weer uit de zoveelste netelige situatie zou werken. Net de immer aanwezige komische ondertoon gaf het verhaal een luchtig karakter, zonder daarom de ernst volledig de rug toe te keren.
Gipi is voor dit album de scenarist. Als compleet auteur werd hij bekend met Aantekeningen voor een oorlogsverhaal, waarmee hij in 2006 de prijs voor het beste album van het jaar won op het festival van Angoulême. Sindsdien werden verschillende van zijn albums vertaald, maar bleek het door een groeiende eigenzinnigheid in zijn werk toch steeds moeilijker de vertalingen commercieel te laten renderen in ons kleine taalgebied. De laatste jaren werden er dan ook minder van zijn boeken vertaald. Met Aldobrando schreef hij een scenario voor Luigi Critone, die via een heel ander parcours ook al een bekende naam geworden is voor Nederlandstalige stripliefhebbers.
Critones debuut De Roos en het Kruis werd meteen opgepikt voor vertaling door Daedalus. In 2007 en 2008 vertaalde deze uitgeverij de twee openingsdelen van de reeks. Vanaf het derde deel liet Critone de tekenpen over aan Augustin Popescu, Nicolas Jarry en France Richemond stonden al van bij het eerste deel in voor het scenario. Nadien waagde Critone zich van 2011 tot 2016 aan een drieluik op eigen scenario. Je, François Villon werd tot nu toe niet vertaald. In 2020 verscheen dan Aldobrando, waarna Critone Enrico Marini verving voor diens succesreeks De Schorpioen, vanaf deel 13. Zijn tekenwerk is doordrongen van de emoties van zijn personages, maar ook meteen herkenbaar en vlot leesbaar. De stemmige kleuren van Francesco Daniele en Claudia Palescandolo passen perfect bij Critones werk en geven mooi de wisselende tonen van het scenario aan.
Met Aldobrando hebben Gipi en Critone een prachtig epos gemaakt dat heel knap de combinatie maakt van emoties en humor. Het is een strip die wij zonder verpinken aan een heel breed scala van liefhebbers zouden durven aan te bevelen, wat we met deze recensie dan ook graag willen doen.
