‘It’s hard to be funky, when you’re not feeling sexy’, klinkt het op Freakout / Release. Onzin: als de achtste van Hot Chip één iets laat horen, dan wel hoe achteloos vlot je dat kunt zijn.
Verandering: na de wat wazige voorganger Bath Of Ecstasy, trekt Hot Chip voor deze nieuwe alle dansvloerschuiven open. Opener “Down” zet meteen de toon: een intro die disco echoot, en dan de beuk erin. ‘You’ve got to work me until you get what you need’, croont Alexis Taylor als vanouds, maar ook ‘All work and no play makes Jack a dull boy, oh boy’ – silly is as silly does.
Dit is de eerste plaat die het kwintet samen in de studio heeft geschreven, en je voelt het aan de energie: het is wat de groep geleerd heeft van die “Sabotage”-cover die op de laatste tour pre-lockdowns vaste prik was. “Ik zie dan ook parallellen tussen ons en Beastie Boys, zeker waar het gaat om hoe we de invloeden van Amerikaanse funk en soul gebruiken”, liet Alexis Taylor optekenen, en je hoort het in de titelsong die leunt op vervormde zang; de invloed van de broertjes Dewaele die even langsliepen voor wat productionele hand- en spandiensten. Het is harder dan Hot Chip ooit al maakte: beukend dansvloervoer met drops en zware bassen. En dan is er nog “The Evil That Men Do” waarin vanuit het niets Cadence Weapon een moppie komt rappen; het zit het nummer als gegoten.
Business as usual: “Eleanor” is een dot van een popsong, zoals Hot Chip er zoveel schreef. Correctie: deze is, naast “I Feel Better”, misschien wel de meest aanstekelijke, meezingbare die ooit uit hun pen vloeide; de disco-lite die uit het euforische refrein vloeit dwingt tot het vormen van een chorus line, heuse dansvloermoves. “Broken” is dan weer het soort warm bubbelende elektronica dat deze groep ook eigenhandig uitvond.
En natuurlijk zijn er ook weer die trage nummers; slow jams waarin Taylor met zijn meest honingzoete stem kan uitpakken. “Not Alone” is er eentje, “Hard To Be Funky” een ander. Dat laatste volgt nogal hard het sjabloon van een typische jarentachtigballad, tot de zanger plots zijn falset inzet voor het refrein; beweging! De interventie van Lou Hayter (New Young Pony Club) haalt het uiteindelijk uit klef terrein.
Nu het nog eens passeert, willen we graag nog even terugkomen op “Eleanor”; serieus, wat een topnummer is dat – hadden we dat genoeg benadrukt, neen? Wel dan: topnummer. En dan moet “Guilty” nog komen, een erg late banger die in de vroege uurtjes van Freakout / Release nog eens alle registers opentrekt. ‘In all this dreaming there is rhythm and logic / But if there’s meaning, by the morning you forgot it’, zingt Taylor; de perfecte definitie van een avond dansen.
‘Music used to be escape / Now I can’t escape it’, klaagde Taylor in de titelsong. Heel even was hij het kwijt, had hij dat typische midlife-dingetje met muziek: ‘I’m losing my taste for this feeling / Give me a sign I can start to believe in.’ Afgaand op Freakout / Release heeft hij het ondertussen terug. Acht platen ver doet een nieuwe Hot Chip ons nog altijd aftellen naar het bijhorende concert. Lijkt ons een goed teken.
Hot Chip staat dus op 3 oktober in de AB in Brussel.
