Twee platen lang keek Kae Tempest van aan de zijlijn naar de wereld, vol meningen, vol observaties. Op hun derde verschoof de blik langzaam naar zichzelf; introspectie. The Line Is A Curve, album nummer vier, is het logische vervolg: een diepe duik in eigen hert.
Dit is nieuw voor Tempest, op veel manieren. Je ziet het al aan de cover, waar hen voor het eerst zelf figureert. Je merkt het aan de tracklist, vol gastverschijningen, waar die vroeger in een eigen, hermetisch afgesloten universum opereerde. En je hoort het aan de teksten, die veel minder dan vroeger hun geheimen prijsgeven.
The Line Is A Curve: dit is deels de plaat die Tempest maakte voor Rick Rubin hen vertelde dat het anders moest, de aanwijzing waaruit The Book Of Traps And Lessons groeide. De dichter was in de jaren voordien permanent op tour met tweede plaat Let Them Eat Chaos, maakte vervolgens die derde met weer een eindeloze tour, en ging achter de schermen langzaam ten onder. “Sick and tired of my own advice”, wordt dat in single “More Pressure” samengevat.
Een pandemie dwingt iedereen tot stilstand, ook een dichter die het liefst blijft ratelen. Een blik in de spiegel volgde. “I saw the truth in the curls of the vanishing girl”, gaat het in datzelfde nummer, zij werd dus hen. En verder wordt daar op The Line Is A Curve niet over gesproken. Wat er aan de hand was, was nog fundamenteler: “I stopped living… stared at the grass at the edge of the cliff.” En dat moest niet achter een of andere vorm verstopt. Dit is een songplaat, zonder personages, zonder overkoepelend verhaal: gewoon, twaalf nummers over hoe het is en soms is geweest om Kae Tempest te zijn.
“Move, I’ll fight you till I win”, zingt Tempest de donkerte toe, en het tekent voor een van de betere songs van deze plaat. Rick Rubin mag hen voor die vorige het rappen hebben afgeleerd, Kae Tempest kon al heel wat vooraf, en dat mag ook weer. Het rappen, het ratelen, het woordendebiet is terug. Want The Line Is A Curve: dit is voor Tempest een plaat die terugkeert naar het begin. Voor die dichter werd omdat het met bandjes als Sound Of Rum niets werd. Vandaag, met tal van gasten aan de deurbel, draait opnieuw om dat gevoel van gemeenschap van toen, om samen iets maken en een feestje te bouwen.
Er is Grian Chatten van Fontaines D.C. die “I Saw A Light” mag afsluiten met een eigen gedicht. Hij doet het op een emotieloze, droge manier die hem en de woorden past. Lianne La Havas die een refreintje zingt in “No Prizes”. En dan zijn er de rappers. Eerst Confucius MC in “Smoking”, maar vooral Kevin Abstract (Brockhampton) die met een vurige woordenbrij het feestje aan het einde van “More Pressure” even echt op gang trekt.
En zo is dit ook Tempests meest muzikale plaat. Waar Rubin producer Dan Carey op The Book Of Traps And Lessons bijna tot nietsdoen dwong, en de muziek op de twee eerste platen de duimen moest leggen voor verhalen en concepten, brengt Tempest hier voor het eerst afgelijnde songs. Soms klinkt dat als vroeger, zoals in “These Are The Days”, soms heeft het meer te maken met hiphop dan ooit – en dat gaat opnieuw over “More Pressure”, maar ook over “I Saw Light”, dat net zo goed aan een razendsnel tempo gaat.
Dit is een Kae Tempestplaat, maar alweer een andere dan de drie vorige. Herkenbaar en ook weer niet. Er zijn momenten dat je verlangt naar iets substantiëlers dan het Books of-afleggertje “Water In The Rain”, soms mis je de grootse concepten, de personages. Net zo goed zijn er momenten als “Move” die je terugbrengen naar die eerste keer Tempest live, anno Everybody Down, of het stuwende “Salt Coast”, een liefdesbrief aan Albion zoals het eiland er een verdient: kritisch voor “The tyranny and hate of Britannia Rules the Waves”, maar zacht voor wie het verdient, “The have-nots and have-twos, the night shifts in flat shoes”.
“I love you when I see you this plain”, klinkt het in dat nummer, en je hoort een echo van dat “People’s Faces” dat drie jaar geleden hele volksstammen ontroerde. En alles komt ook uit bij datzelfde mededogen van toen. “I can feel myself opening up. I’ve stopped hoping, I’m learning to trust; let me give love, receive love, and be nothing but love” gaat het in afsluiter “Grace”. Kae Tempest is in hun persoonlijke odyssee op een voorlopig rustpunt gekomen, er mag weer geademd worden, voornemens gemaakt.
De song eindigt met die rode maan waarmee The Book Of Traps And Lessons drie jaar geleden begon. The Line Is wel degelijk een Curve.
