Toen de eerste twee Deadpool-films kort na elkaar de zalen aandeden – respectievelijk onder regie van Tim Miller en David Leitch – was dat terwijl de Avengers-saga nog niet ten einde was – Endgame zou een jaar later records breken – en op een moment dat alles wat de Marvel Studios aanraakten in goud leek te veranderen. Zes jaar later hebben zelfs de meest verstokte fans het wel wat gehad met de abominabele kwaliteit van de laatste paar films in het Marvel Cinematic Universe. De terugkeer van een antiheld die altijd een soort aanvulling vormde op de kern van MCU (een stoutere wereld dan de gepolijste helden van de rest van het universum) moet dus eindelijk nog eens een kassatriomf opleveren, nu het tijdperk van de superheld echt wel al even over het hoogtepunt heen is en films als Eternals en The Marvels genadeloos flopten.
Shawn Levy, de man die ondingen zoals Free Guy en Big Fat Liar op ons losliet, mag dit keer in de regiestoel kruipen, al maakt dat eigenlijk niet veel uit. Veel is er niet veranderd: slecht in beeld gezette actie en schabouwelijk flauwe humor die de vierde wand doorbreekt, zijn nog steeds de bouwstenen. Dat de hele plot – iets over het redden van een tijdslijn waarin de twee titulaire helden samen ten strijde moeten trekken – zich afspeelt in een plaats die ‘de leegte’ wordt genoemd, is trouwens bijna lachwekkend symbolisch voor de aanpak van het hele MCU en de bloedarmoede waaraan het ondertussen lijdt. Als er al iets veranderd is, dan is het dat het post-Avengers tijdperk zich nu natuurlijk leent tot nieuwe vermoeiende grapjes. Die gaan dan over Disney dat Fox kocht, de onnozele complexiteit van het multiversum, de uit de hand gelopen experimenten met reeksen, het floppen van Ant-Man And The Wasp: Quantumania, het uitmelken van Star Wars en het sneren naar andere franchises zoals Mad Max (zowat de enige wel geslaagde inteeltgrap is een verwijzing naar de klassieke Disney-dierenfilm Old Yeller uit 1957). Verder is dit een popculturele masturbatiesessie die zichzelf voortdurend dermate hard schouderklopjes geeft om zoveel durf en hilarisch lachen met zichzelf, dat het een beetje zielig wordt.
Los van de ondertussen stomvervelende grappen eigen aan de reeks, is het ook nog maar eens opmerkelijk dat terwijl ook filmmakers achter blockbusters volop beginnen te zoeken naar manieren om met digitale cinematografie echt interessante dingen te doen (of teruggrijpen naar klassieke pellicule, zoals voor het eerste deel van Dune), de Marvel Studios volharden in een spuuglelijke digitale esthetiek (als dat de juiste woordkeuze al is). De effecten, het set design en de fotografie zijn gewoonweg om van te huilen. Maar niet getreurd: zoals Deadpool het zelf stelt, is hij de ‘Marvel Messiah’, en te oordelen aan de eerste box office-resultaten zal dat ook kloppen. Voor het eerst in heel lange tijd kan het MCU zich immers verheugen op een film die wel nog eens de kassa zal doen rinkelen zoals in de hoogdagen. Laat ons hopen dat dat niet het begin is van een wederopstanding.