Adam Green, leeft die nog? Ja, verdorie. Net een nieuwe plaat uit, en in Trix liet hij vrijdagavond horen dat hij nog steeds every inch de entertainer van weleer is.
De tijd dat Adam Green meespeelde met de grote jongens, is al lang geleden. Een volle AB trekt hij ook niet meer. Toch is dit optreden vanavond er geen voor het handjevol trouwe fans dat uit die tijd overbleef. In het publiek spotten we heel wat jonkies die nog niet geboren waren toen de New Yorker, samen met geestesgenoot Kimya Dawson in The Moldy Peaches, de voortrekker van de anti-folkscene was – “via mijn vader leren kennen mijnheer”. En ook Green wil vooral niet geweten hebben dat hij ouder wordt, blijft bezig, met ongeveer elke drie jaar een nieuwe plaat, waarvan That Fucking Feeling de jongste is.
Die klinkt niet anders dan de vorige: een soort respectloos grijnzende versie van de croonerpop uit het tijdperk voor The Beatles. En zo glijdt hij nog steeds over het podium, als een gladde popster die zijn heupen schudt, met plezier de handjes op de eerste rij drukt, maar altijd knal op het juiste moment weer achter de microfoon staat; een Tom Jones van het kraakpand.
Dat maakt Green zo fascinerend: die lakse, misschien wel stonede attitude, gecombineerd met puur showmanship. Het helpt natuurlijk dat de man gezegend is met een prachtig ronkende bariton van het type gladjanus, maar het zijn ultiem de songs die je elke keer weer over de streep trekken. “Blackout”, de prachtige opener van dat laatste album bijvoorbeeld, of “Cigarette Burns”, twee achteloos knappe crooners die het concert op gang trappen.
Het zijn songs waarmee een opgeblonken Green met gemak de mainstream zou kunnen kietelen, maar daar heeft hij duidelijk niet de minste interesse in. Daarvoor steekt hij zijn nummers te graag vol gekke bochten, zoals een “Gemstones” dat halverwege aan het draven gaat, enkel om weer stil te vallen. Anti-folkers gonna anti-folk.
In het parallelle universum van Green zijn dat soort beschouwingen niet van belang. “I like drugs / I love them so”, geeft hij toe in, welja, “Drugs”, en dat zie je aan de gekke armdansjes die hij op de rand van het podium uitvoert. Om dus meteen, op de juiste beat, opnieuw in te vallen. Enkel in de Misfitscover “All Hell Breaks Loose” schiet hij wat tekort, haalt hij niet het heerlijk galopperende van de plaat.
Het zijn de vrouwen die in de sterke tweede helft van dit concert de dienst uitmaken. Eerst “Emily”, een heerlijke countryrockpastiche – dat we gerust mogen linedancen, zegtie –, vervolgens “Carolina” (“her breasts taste just like breakfast”) en uiteindelijk als finale “Jessica”, een zeldzaam nummer dat zijn onderwerp overleefd heeft. Want het is die jonge helft van het publiek, dat nooit is opgegroeid met de moeder van alle leeghoofdige pop- en realitysterren, die zijn smartphone bovenhaalt, en uit de bol gaat.
Waarna in de bisronde het dak er af gaat. Eerst nog de schmalzy croon van “We’re Not Supposed To Be Lovers”, wanneer enkelingen voor “Dance With Me” het podium opkruipen is dat voor Green het signaal dan maar het hele publiek uit te nodigen. Het concert eindigt met een heerlijke chaotische finale met meer volk op dan voor de scene, een zanger die niet langer te zien is in de menigte. Anti-folk, muziek van en voor het volk.
Neen dus, Adam Green is nog niet weg, maar u moet hem zelf even gaan vinden. Doe dat, de volgende keer hij in de buurt is, want dit is nog altijd superieur entertainment. En weet verder iemand nog iets van Kimya Dawson? Waar zou dié uithangen?
