Best Kept Secret 2022 :: Minder drank, meer aardrijkskunde

Dag Eén :: Een love pit

‘This is. This is happening’ zal 4B2M straks zingen: precies wat we na drie jaar festivalhonger, knaldrang en feestgoesting lichtongelovig voelen als we de weide betreden. Het. Mag. Weer.

En het is Wies dat mag openen. Doet dat groepje uit Amsterdam goed, met dromerige indiepop die zich voor één keer niet in Engels van dertien in een dozijn uit, maar mooi en dapper in de Moerstaal. “Meisje” begint goed, en ontpopt zich in de uiterst dansbare staart zelfs als een prima XX-track. De basdrum en een kwikzilveren gitaarlijntje zijn goed voor de eerste voorzichtige danspasjes. ‘Dankjewel!’ roept zangeres Jeanne Rouwendaal zichtbaar opgetogen om zoveel liefde van het publiek. “Barman”, een intens nummer over die stekende onmogelijke liefde, volgt.

Dit is een prima festivalset, met meezwaaimomenten met lichtjes, een sitdown met rechtspringen en ander voorspelbaar gerief. Het is nog vroeg: onze kritiek-o-meter staat nog gekalibreerd op ‘zeer verdraagzaam’. Als iedereen er klaar en zeer gewillig voor was na drie jaar kinkloppen, dan deed Wies wat het moest doen: de boel fijn opwarmen.

“Oh my god, ik sta op dezelfde lineup als The Strokes en Nick Cave!” en streepjes ‘Toxic’ van Britney in haar opener: dit moet wel Merol zijn, met haar typische combinatie van Nederlandse zjaar en hondsbrutale teksten op licht dansbare pophits. Strak zwarte euh ensemble, een hoed als een schotelantenne: podiumpresence is iets dat je hebt of niet. De TWO-tent zit meteen aardig vol, want iedereen die wil de poprevelatie van het afgelopen jaar zien. Ze krijgen een mix van haar nieuwe album en enkele – haar woorden – ‘gouden oudjes’. Een sappig “Hou je bek en bef me” volgt fluks.

Ze wil een love pit. Een moshpit? Nee hoor. Ze wil zweterige lijven voelen. Het publiek maakt die cirkel, zij gaat ertussen staan en als de beat invalt wordt het gewoon één groot knuffelfeest. Iemand die de term ‘knaldrang’ heeft gemunt weet hoe ze dat moet aanpakken. Corona? Wat is dat? “Take it away Said” luidt een enthousiast ontvangen “Lekker met de meiden” in.

Na het optreden stoten we buiten op de medewerkers van ‘ben je nog oké?’, het meldpunt van grensoverschrijdend gedrag. ‘Ja hoor, dik oké, we zijn gewoon onderweg naar Altin Gün. Berichtje van (mvs): ‘we staan aan de tweede paal links’. Lap, ook dat is weer terug. En ook elders is dat nieuwe normaal ver, ver weg van hier. We zien mensen in Kapitein Winokkiowaardige outfits, een dame in een tuinbroek met koeienmotief, inclusief gele plaatjes met nummers op als neus- en oorringen. Was er eigenlijk ooit een normaal?

Dat het al zo lang geleden is dat ze op een Nederlands festival speelden, verzucht Merve Dasdemir, frontvrouw van Altin Gün, en een ramvolle TWO ontvangt haar en haar band met open armen. Hoe kan het ook anders, als je set vlotjes schakelt van Turkse discobar naar kosmische paddenstoelentrip. Af en toe neigt het net iets te veel naar achtergrondexotica – het moment voor velen om alvast aan hun eerste dumplings of fancy mosselen te beginnen – maar wanneer de band in het laatste kwartier voluit voor het psychedelische pad kiest, ver weg van het ouderwetse Anatolische familiefeest, is het onmogelijk om je níet te laten meeslepen op de funky rit van dit gezelschap.

Het optreden van Mavis Staples baadt niet in poespas of uiterlijk vertoon, maar bestaat honderd procent uit heerlijk strak gespeelde muziek. En dan is er die stem: een orkaan, een natuurkracht van 82 (!) jaar. Met die heerlijke southern drawl belooft ze ons een ‘good ol’ time’, vraagt ons loos te gaan als ‘a bowl of jello’. Geen probleem wanneer ze swingende covers vol grinta zingt, met die rasperige rookstem van haar. Talking heads passeren, alsook “For What Its Worth” van Buffalo Springfield. Een hartverwarmend afscheidsapplaus is terecht haar deel.

Het contrast met Iceage kon moeilijk groter zijn, want wat een makke, ongeïnteresseerde bedoening is dit. Was de punk van deze band in de beginjaren nog spannend, ietwat angstaanjagend zelfs, met frontman Elias Bender Ronnenfelt die zijn best deed om de intensiteit van de vroege Nick Cave (tiens, zagen we die ook niet ergens op de affiche staan?) te benaderen, dan lijkt het vandaag – ondanks het behoorlijk sterke Seek Shelter van vorig jaar – toch een verplicht nummertje dat de vier Denen dik tegen hun goesting staan af te haspelen.

Niet alleen dat, Ronnenfelt klinkt ook al flink gemarineerd, en dat komt zijn zang niet bepaald ten goede. Het levert logge, halfverzopen versies van “High And Hurt” en “Vendetta” op, en het dreinende “The Shelter Song” sleept zich zo langzaam voort dat we er een klein discodutje bij willen gaan doen – dat zal later vanavond nog van pas komen. Dan Kjaer Nielsen redt “The Lord’s Favorite” op het nippertje met zijn vrolijk hobbelende drums, en bij “Abundant Living” en “Catch It” lonkt alsnog de moshpit, maar echt overtuigend wordt het helaas nergens. “Le Guess Who, how are you doing?” vraagt Ronnenfelt nog. Minder drank, meer aardrijkskunde, Elias, en kom dan misschien nog eens terug.

Het weer is ondertussen goed, maar nodigt nog niet uit tot zwemmen in de plas naast de Main Stage. De reddingsbrigade verveelde zich dus stierlijk. Als we even een trui gaan halen, blijkt iemand zijn tent half over de onze te hebben geparkeerd. Hoe ging dat nu ook weer, zo een festival? Juist. En terwijl we aanschuiven voor een prima flammkuche, horen we een drone in ons rechteroor. Blijkt het gewoon een Japanse hoornaar. Welkom terug oude vriend. We hebben je niet gemist.

In de TWO is het verzamelen geblazen voor alle min-achttienpolsbandjes. Hier staat immers Sigrid, de jongste en liefste popster die we dit weekend zullen tegenkomen. In het beste, eurosongwaardige glitterpak van de dag bovendien, en zelfs dan blijft ze eruitzien als het buurmeisje van drie huizen verder. Net dat is de grote charme van haar set: ze speelt een perfect gerepeteerde show, vol onschadelijke, radiovriendelijke oorwurmen, maar doet het met zo’n grote glimlach dat je niet anders kan dan er keihard voor vallen.

Moeiteloos rijgt ze de hoogtepunten en meezingers aan elkaar, van een pompend “Sucker Punch” over het armwuivende “Head On Fire” tot het altijd weer empowerende “Don’t Kill My Vibe”. “Don’t Feel Like Crying” schurkt misschien net iets te gezellig tegen “Call Me Maybe” aan, maar dat deert niemand, integendeel: de tent ontploft en er wordt gedanst alsof er geen morgen is. Tussen al dat dansen door heeft Sigrid ook flink wat wijsheden in petto: “It’s just a bad day, not a bad life”, adviseert ze ons in een verder lichtjes overbodige pianoballad, en later ook nog “I love who I see looking at me in the mirror”. Natuurlijk zijn dat onnozele Bond-zonder-naam-frases, maar ook wie al lang geen min-achttienbandje meer draagt, heeft af en toe wat bevestiging nodig. Niets dan liefde voor Sigrid dus.

Meer beestjes dan. Een zwarte panter als backdrop, een stem als een begeerlijke nachtegaal: Leon Bridges. Met zijn nieuwe album Gold Diggers Sound onder de arm komt de Texaan op met een buckethat, een zwarte jas met op de rug “southside playas” geborduurd en een zonnebril zo groot als twee flatscreens. De zanger heeft het moment mee, met die ondergaande zon die de bomen in tegenlicht messcherp uit het zwerk snijdt, maar toch komt de muziek niet over. Alles blijft mak en braaf, te afgelikt. Het is niet écht slecht maar ook niet om warm van te worden. Dat krijg je natuurlijk als ja na Mavis Staples komt.

Bridges legt ook weinig contact met het publiek. Her en der zien we wel wat volk kronkelen en steggelen, maar veel meer wordt het ook niet. Er is al een “Texas Sun” nodig, van zijn samenwerking met Khruangbin, om iets van vaart in de set te krijgen maar het is allemaal too little too late. Noemen ze dit daarom ‘bedroom soul’? Op de mainstage van een festival kwam het in elk geval niet tot ons recht. Op dat ‘make some noise for me’ hadden wij enkel een beleefd ‘Kuch’ als antwoord.

Perfecte popshows, het vervolg. Jessie Ware heeft met What’s Your Pleasure een discoplaat gemaakt, en dat zullen we geweten hebben. Voelde de tent bij Altin Gün vanmiddag nog als een Turkse discotheek, dan brengt Jessie Ware de real deal, regelrecht uit Studio 54, inclusief vier lenige dansers die voguen alsof hun leven ervan af hangt. Die aalgladde, sensuele choreografie zuigt in het begin alle aandacht naar zich toe, zeker wanneer de plechtige overhandiging van de discobal plaatsvindt, maar de ster van dit uurtje is toch écht wel Ware zelf.

Want wat een zangeres is dit, en wat een volmaakte songs heeft ze meegebracht. “Ooh La La” en “Read My Lips” hadden van Kylie Minogue kunnen zijn – Ware zal later haar “Kiss Of Life” nog coveren – maar de stem van Ware is nog zoveel veelzijdiger. En ach, dat “Wildest Moments”. Haar doorbraakhit zit wat verloren in deze set, maar het blijft wel een weergaloze dramatische ballad, en een aangenaam rustpunt tussen al het dansgeweld. De dikke beats van “Running” (dank u, Disclosure) schudden ons op brute wijze wakker, en “Hot N Heavy”, met zijn “ooh-ha-ha”-zuchtjes is helemààl verrukkelijk nachtelijk dansvloervoer. Het is nog vroeg, maar het kroontje van discoprinses van het festival gaat nu al naar Jessie.

En omdat we nog lang niet uitgedanst zijn, steken we het water over richting Coney Island, waar de mannen van Kiosk Radio de lakens uitdelen. Zij nodigden de prachtig genaamde DJ Europarking uit, het alter ego van Dollkraut, wat dan weer de artiestennaam van Amsterdammer Pascal Pinkert is die ook bij De Ambassade speelt – kan u nog volgen? ’s Mans projecten zijn allemaal diepgeworteld in de duistere hoeken van de jaren tachtig, en ook zijn dj-set gaat het daar zoeken, met dreunende industrial en loeiharde rave. De rookmachine draait overuren, en de beats denderen aan zo’n snelheid voorbij dat wij, en het kluitje dansers onder de feeërieke lampen met ons, niet meer weten wat onder of boven is. Errug lekker, dit feestje.

Als een fles rode wijn vraagt de muziek van Alt-J om even chambreren: pas dan geeft ze al zijn kwaliteiten prijs. En zo begint deze Britse headliner behoorlijk low key met op het scherm een zee van kaarsen, daarvoor de drie koorknapen. Gaandeweg worden we meer meegezogen door een snedig gebracht “In Cold Blood”. De onaardse zang van Joe Newman sleurt ons helemaal een bevreemdende universum in, waarin een hit over polygone patronen (“Tessellate”) krachtig klinkt en enthousiast onthaald wordt door het publiek. Wat volgt is een evenwichtige set die bij momenten verrassend dansbaar is, waarin oud en nieuw werk naast elkaar staan.

Dit is de eerste festivalshow van Alt-J in vier jaar, en die nieuwe verbondenheid wordt gevierd met “U&ME”. En ook dit jaar is “Mathilda” het mooiste kampvuurlied van de 21ste eeuw, waarin het publiek de zang overneemt. Dit is waar we die lange jaren naar gesmacht hebben: samenhorigheidsgevoel tanken. Heel even heerst vrede op de wereld. Of toch in Hilvarenbeek.

In de eindspurt bewijst “Something Good” nog maar eens dat deze groep op zijn best is als het zijn bloemen van melodieën doet bloeien op een bedje van statische ruis. Je ziet het ook in de visuals, die mee de sfeer bepalen: golven die overgaan in digitale pixels die Noorderlicht worden. Het is de dualiteit van technologie en natuurlijke pracht die Alt-J op zijn best in een bezwerend geheel verenigt. “Please dont go. I love you so”, klinkt het in afsluiter “Breezeblocks”. Zoveel deugd deed het inderdaad.

Tweeëneenhalve kilometer verder loeien de gitaren. Hadden we niet verwacht van dat DIIV dat hier vijf jaar geleden nog bij daglicht uitpakte met krinkelende Curegitaartjes, maar vandaag in een vat shoegaze van een goed jaar blijkt gevallen.  Het kwartet laat de gitaren loeien, en The Secret baden in sound. Wanneer een extra powerpedaal wordt gevonden gaat het geluid zelfs richting de stofzuigerstormen van Smashing Pumpkins, maar de grote songs van Billy Corgan ontbreken daarbij helaas. Niettemin: een boeiende bocht die DIIV heeft ingezet.

Alle mooie liedjes kennen een einde, ook dat van DIIV. Bij gebrek aan meer, wordt het dan maar boiten bij Jamie xx; een afzakkertje, dat maar half marcheert. De stille van het zo al niet zo spraakzame The xx springt aanvankelijk van de hak op de tak, biedt weinig flow, maar krijgt uiteindelijk toch probleemloos de fik in de grote TWO met zijn opzwepende mix van house, garage en two step.

We proberen nog even John Talabot, maar die heeft het ergens moeilijk om zijn gear aan de praat te krijgen. We zijn terug op The Secret, de uitgang is om de hoek, en de camping lonkt verleidelijk. Plots voelen we: we zijn moe. Moe, maar tevreden. Hoe voelde festivallen weer? Juist. Zo.