Geef toe: meestal zijn ze uw geld niet waard, die verzamelaars van uw favoriete groep die u in de winkel vindt. De platenfirma denkt dat enkel singles in aanmerking komen en een artiest zelf is ook al zelden goedgeplaatst om eigen werk te beoordelen. Tijd dus dat het eens aan professionals wordt overgelaten, en wie beter dan een team kenners van enola om maandelijks de vijftien beste tracks van een artiest te selecteren. Deze maand: het beste van Queens Of The Stone Age.
You Think I Ain’t Worth A Dollar, But I Feel Like A Millionaire
Van een binnenkomer gesproken. Songs For The Deaf is goed en wel dertig seconden bezig, of de Queens delen al meteen een eerste kopstoot uit. Die vuige woestijnriff, dat manische gekrijs van bassist Nick Oliveri… “You Think I Ain’t Worth A Dollar, But I Feel Like A Millionaire” voelt als het begin van een roadtrip waarvan je weet dat hij vroeg of laat in de gracht eindigt. Voor Oliveri ging dat overigens precies zo: omdat hij zijn losse handjes maar niet kon thuishouden, werd de bassist niet veel later aan de deur gezet. Toegegeven, met Homme achter de microfoon verliest het nummer wat van zijn intensiteit, maar live is “Millionaire” nog altijd datzelfde rondje geschifte razernij.
Hoogtepunt: 1’01”. Het moment waarop Oliveri zijn eerste fluim in je oorschelp mikt.
Regular John
Een gortdroge riff. Meer had Josh Homme niet nodig om de eerste langspeler van Queens Of The Stone Age op gang te trappen en zijn nieuwe band uit de schaduw van Kyuss te laten treden. Samen met drummer Alfredo Hernandez wordt een dollemansrit gestart die als een pletwals door het rocklandschap dendert.
Hoogtepunt: 3’41”. De hypnothiserende riff doet opnieuw zijn intrede en de rollercoaster is vertrokken voor een nieuw rondje.
In The Fade
Wanneer Homme op de tweede QOTSA-plaat het geluid van de groep opentrekt, doet hij dat onder meer met behulp zijn oude buddy Mark Lanegan, die hier zijn eerste lead vocal voor de band verzorgt. Vers afgekickt is het maar de vraag of het een goed idee was om net Queens Of The Stone Age te vervoegen, maar met een song over ontnuchteren mist Lanegan zijn entree niet. Zijn aanwezigheid in de band wordt nog steeds gemist.
Hoogtepunt: 1’05”. “Live till you die”, klinkt het gelaten, maar wanneer Hommes scheurende gitaar de banale zin begeleidt, krijgt die iets bezwerends.
God Is In The Radio
Wie wat dieper graaft in de back catalogue van Queens Of The Stone Age stoot onvermijdelijk op het aardedonkere “God Is In The Radio”, met opnieuw een hoofdrol voor de betreurde Mark Lanegan. Wat begint als een vunzige, repetitieve bluesrocker, ontaardt aan het einde in een psychedelische koortsdroom die flirt met de begindagen van de band. Dat je ondertussen geen idee hebt waar Lanegan het allemaal over heeft, is in deze alleen maar een pluspunt. Live klokt het nummer overigens geregeld af boven de tien minuten. Wat ons betreft, mag dat gerust nog wat langer.
Hoogtepunt: 3’06”. De knoert van een gitaarsolo die de song als het ware in tweeën splijt.
Someone’s In The Wolf
Van het beste en meest verontrustende dat deze donkere, rare Queens-bezetting (zonder Nicki Oliveri maar met ex-Misfit Joey Castillo) gemaakt heeft. “Someone’s In The Wolf” is een narcotische donderstorm met drums die rond je hoofd blijven tollen, gitaren die het hele spectrum van het instrument opzoeken en Homme die met bloeddoorlopen ogen smeekt dat je voor altijd moet blijven. Je zou voor minder stokstijf in bed blijven liggen in de hoop dat alles gewoon voorbij gaat.
Hoogtepunt: 1’10”. “You don’t find your way/ The way finds you” maar de frontman klinkt toch vooral verdoofd, verdwaald en ver van het padje. En die gitaar vertrouwen wij niet.
I Appear Missing
Calling all comas. Heel even verwisselde Joshua Homme het tijdelijke met het eeuwige. Tijdens een routine-ingreep traden er complicaties op. Na een reanimatie, drie maanden kamperen in bed en een zware mentale periode dook hij opnieuw de studio in.
…Like Clockwork is daar het resultaat van. Op het voorlaatste nummer vinden we “I Appear Missing”. Toepasselijke titel, want het is een van de vele verborgen pareltjes van Queens. Een power ballad om duimen, vingers en – waarom ook niet – tenen van af te likken. Onze Ginger Elvis laat zich van zijn meest kwetsbare kant zien, om dan wat later al zijn demonen op een razende manier los te laten. “I Appear Missing” slaat perfect een brug tussen de rustige en harde nummers. Het is episch, verdrietig, verpletterend, hoopvol en technisch. Een totaalpakketje, dus!
Hoogtepunt: 4’16”. Een godsmirakel dat we na Dave Grohls oorverdovende drumfills middenin het nummer nog horen, want de daarop volgende paringsdans tussen die gierende gitaren en Mikey Shoes’ onweerstaanbare bass hadden we voor geen goud willen missen.
3’s & 7’s
De Queens die er een stevig tempo en rauwe punkriff tegenaan gooien, zo moet er op elke plaat toch wel eentje staan. Op het toch wat halfslachtige Era Vulgaris uit 2007 stak 3’s & 7’s er wat peper in na het zwoele “Make It Wit Chu”. Omdat je halverwege een plaat toch best eens in de noten getrapt wordt. En als die trap komt van het drumstel van Joey Castillo, telt het dubbel. Wij hobbelen dubbel gebogen verder.
Hoogtepunt: 0’08”. Dat crapuul van een sologitaar voegt zich bij die brutale riff, je grijnst omdat je weet dat we vertrokken zijn voor drie minuten plezier.
Mexicola
Het nummer wordt nog maar weinig boven gehaald, maar ooit was het een hoeksteen van QOTSA-concerten. Waar het exact over gaat, is na bijna drie decennia nog altijd niet helemaal duidelijk, maar steevast teleporteert Mexicola ons naar de gortdroge woestijn, naar een “world full of shit and gasoline”. Weetje: de onweerstaanbare baslijnen zijn van de hand van Josh Homme, mogelijk de meest minimalistische, maar tegelijk meest groovy bassist die QOTSA in zijn rangen telde.
Hoogtepunt: 0’54”. De zware gitaren schakelen in swing-mode, tijdens concerten steevast het moment dat op Hommes gezicht een glimlach verschijnt.
Straight Jacket Fitting
Eerlijk? Queens of the Stone Age was ons een beetje kwijt in de jaren 2010. In Times New Roman… kwam dan misschien geen terugkeer door de grote poort maar was wel een goeie opfrissing dat er weinige bands tegenwoordig nog zo rocken als de Queens. Op die plaat uit 2023 mocht het weer rauw, gedreven, terug naar de roots. En wat werden wij blij van de negen minuten durende afsluiter “Straight Jacket Fitting”. Het is een hongerige sleper van een song, tong uit de mond hangend maar ogen recht op de prooi. Een hyena die een karkas ruikt en er langzaam rond sluipt om zeker dat te zijn dat deze voor hem is.
Hoogtepunt: 1’58”. Wanneer de eerste keer refrein tegensputtert maar finaal de keel wordt doorgebeten door die onverzettelijke gitaarlijn en de zang van Homme.
Feel Good Hit Of The Summer
Het hedonistische boodschappenlijstje dat de Queens’ all killer no filler album officieel voor geopend verklaart, is niet bepaald poëzie. Homme en co hadden het zo’n beetje gehad met hun naam als stonerrockers – tijd dus om dat label helemaal in het belachelijke te trekken. Resultaat: een hoop bezorgde ouders, radioverbanningen en prompt de stekker eruit en securityescort richting uitgang toen de heren er niet beter op gevonden hadden dan deze song in een afkickcentrum in te zetten.
Naast een doldwaze lyrische trip is “Feel Good Hit Of The Summer” ook gewoon een onweerstaanbare schijf. Repetitief, ja, maar met een verrassing om elke vlijmscherpe hoek. Een basintrootje om bij te likkebaarden, spookachtige backing vocals, een dodgy pianootje waar stevig op geramd wordt en, buiten die uitzinnige gitaarsolo van Homme, niks dat al te complex klinkt. Soms moet dat niet meer zijn.
Hoogtepunt: 2’05”. Als we écht moeten kiezen, met als doorslaggevende factor Judas Priest-frontman Rob Halford die in het laatste refrein mee van “c-c-c-c-c-co-caaaaaine!!!” doet.
The Evil Has Landed
“The Evil Has Landed” staat wat verdoken in de staart van het album Villains uit 2017, maar komt al van bij de eerste luisterbeurt duidelijk bovendrijven. De riff beukt erin en het nummer swingt als een tiet. Oké, die outro in de stijl van Eagles Of Death Metal lijkt misschien wat artificieel aan het nummer toegevoegd, maar als je luistert naar het gekir van Josh bij het inzetten ervan, volg je slaafs.
Minder aggressief dan hun eerder werk, maar wel degelijk nog steeds retestrak en druipend van geilheid is deze “The Evil Has Landed” dan ook een van de beste exploten die de tandem Homme-Ronson opleverde. Aangezien deze ook live altijd op het scherp van de snee gespeeld wordt, hoeft het niet te verbazen dat deze een vaste pilaar in hun setlist geworden is.
Hoogtepunt: 0’05”. “Come close…” en laat je een blauw oog meppen.
Go With The Flow
Het is een van de twee iconische Songs for the Deaf-nummers en misschien wel de beste
single die Queens of the Stone Age ooit op de mensheid losliet. Net zoals veel iconische songs, denk je op een bepaald moment dat je het beu gehoord bent. Oh boy, is dat altijd een vergissing bij een volgende luisterbeurt. Deze razende stonerpunk stampt met zijn bloedrode boots de deur open en palmt zo je huis in. Take no prisoners: “Go With The Flow” beitelt zelf wel zijn naam in steen als klassieker van de rock. Alles klopt aan deze song: van de epische riff, de gitaarlicks tot het razende refrein. Een klassieker dus.
Hoogtepunt: 0’10’’. Wanneer die sologitaar dwars door de openingsriff snijdt. Te bruut voor woorden nog altijd die intro, zelfs meer dan twintig jaar later.
Song For The Dead
Niet een van de bekende singles, wel het kolkende hart van Songs For The Deaf, een van de beste rockalbums ooit gemaakt. Tot op de dag van vandaag de stomende afsluiter van concerten van de Queens overal ter wereld en een garantie voor de grootste moshpit van het festival. “Come a little bit closer/ And get untied”: dames en heren, “Song For The Dead”. Fantastisch gezongen door Mark Lanegan, die hier zijn dreigende zelve is, maar net dat tikkeltje agressiever. “It’s late enough to go driving/ And see what’s mine”, je wilt er niet dood gevonden mee worden. Lijf en leden van de luisteraar kapotmaken is nochtans exact wat de verzengende riff van Josh Homme en de mokerslagen van Dave Grohl hier doen. De ultieme versie van deze song staat trouwens op conto van Werchter 2002 geschreven.
Hoogtepunt: Slap antwoord voor zo’n hamer van een song, maar onmogelijk te kiezen. Is het wanneer na 40 seconden de gitaar in je gezicht spuugt? Of wanneer Lanegan zijn openingszin huilt als een weerwolf in de nacht? Of moet het niet gewoon na die misleidende break zijn (zo rond minuut 4), waarna “Song For The Dead” je finaal tegen de grond mept en de nachtmerrie opnieuw begint, maar driemaal erger?
Little Sister
Destijds was dit het eerste teken van leven van de donkere nachtmerrieplaat Lullabies To Paralyze. Als gejaagde koortsdroom kan “Little Sister” er ook wel wat van. “Hey, sister, why you all alone?/ I’m standin’ out your window/ Hey, little sister, can I come inside, dear?/ I wanna show you all my love”, geen kat die gelooft dat er hier consent in het spel is. Het nummer zelf gaat harder en sneller dan dat je om hulp kan roepen. Het refrein trekt nog wat aan de versnellingspook, na een solo die verleidelijk hort en stoot is het alweer voorbij. Verslavend spul. Wie hierna niet op z’n minst wil proberen een gitaarheld te worden, zal rock-’n-roll nooit snappen.
Hoogtepunt: 0’01”. Een van de meest iconische riffs uit de jaren nul valt een doorgedraaide koebel bij en op een of andere manier werkt het gewoon.
Better Living Through Chemistry
Een onterecht onbeminde topsong in het druggy hart van doorbraakplaat Rated R uit 2000. Een sneer naar de farmaceutische industrie verpakt in de meest psychedelische riff op het album, Josh Homme heeft gevoel voor humor. Woestijnzand waait op, even lijkt deze song een voorspelbare structuur te hebben. Tot je verzeild raakt in een wervelstorm van gitaarsolo’s, het betere tornadowerk. Tot de band doodleuk weer landt waar ze begonnen is. Gevoel voor humor, maar wel het soort waar je opengesperde pupillen voor nodig hebt.
Hoogtepunt: 4’18’’. Na een solo die het beste van de eindeloze generatorfeestjes in Palm Desert oproept, word je opgevangen door die meeslepende hoofdriff die de stonerroots van Queens Of The Stone Age eert.
Feet Don’t Fail Me
Villains, die Ronson-plaat, zal altijd een buitenbeentje blijven in de Queens Of The Stone Age-discografie, maar “Feet Don’t Fail Me” is bewijsstuk nummer 1 dat die Grammy-nominatie in 2018 niet uit de lucht gegrepen was. Niemand zal ontkennen dat “Feet Don’t Fail Me” de perfecte opener is voor een van de meest dansbare zwaregitarenplaten uit de recente geschiedenis. Songtitel, tekst (” When the needle hit the groove/ I commenced to move”), productie, alles staat ten dienste van één enkel doel: dansen, godverdomme, dánsen.
De gitaren doen, op die slome solo na, nergens al te moeilijk in die missie, en de logge drums van Jon Theodore tonen ook geen greintje pretentie dat ze meer hoeven te zijn dan een strak ritme om de luisteraars in Josh Hommes groove te houden. Onderweg, in de achtergrond, houden flarden spookachtige synths QOTSA’s duistere mystiek in ere. Wiens voeten hierop falen, heeft gewoon een tragisch geval van twee linkerstuks. En zelfs dan.
Hoogtepunt: 1’48”. Na een uitgesponnen intro als een mistbank gooit een drumfill in acht slagen – takka-takka-takka-takka – de deuren van Club QOTSA wagenwijd open.
Make It Wit Chu
Kort voorspel. Dan seks. Seks met een kleine gitaarlick, juist smooth genoeg. Dan seks met zang. Meer seks. Seks tijdens het zwoele refrein, “anytime, anywhere”. Was eerst seks in de woestijn. Daarna seks al rokend in de studio van Jools Holland, met PJ Harvey. Betere seks wordt het niet. Nu is het gewoon seks, maar wel van de beste soort. En met een heel zwoele gitaarsolo. Hadden wij al gezegd dat “Make It Wit Chu” seks is?
Hoogtepunt: 0’22”. Nog niet aan seks begonnen, geen kreuntje geslaakt, maar je hoort die gitaar buigen en je weet: hier gaat gevogeld worden.
No One Knows
Niet dat de Queens geen andere anthems hebben, maar deze is toch wel van “Smells Like Teen Spirit”-achtige status. En net als die eeuwige hit van Nirvana heeft “No One Knows” het allemaal: een halve noot en je herkent het, ook na de zesduizendste keer ben je het nog niet beu, en de lyrics lopen je zo vanzelfsprekend over de lippen dat het haast het prevelen van een gebed is. Hoe komt het toch dat dit nummer ons na al die tijd nog steeds een adrenalinerush bezorgt waarvan het haar op onze armen omhoog gaat staan? De herkenbare riff, bijna geschreven om te worden meegebruld op weides en voetbalstadions, helpt zeker.
Uitbarstingen in het refrein, de solo en daarna het stilvallen in de break: schrijvers Josh Homme en Mark Lanegan zagen de blik van duizenden tandenknarsende fans al voor zich. En dan die productie van Eric Valentine. Hommes gitaargeraas, de kwaadheid van Nick Oliveri aan de bas en de drumvelgeseling van Dave Grohl, ze voelen aan alsof ze ons mishandelen in plaats van de arme instrumenten. Het nummer eindigt als het sluiten van een boek, waarna bij de luisteraar een zelfvoldane zucht volgt alsof deze van zijn geliefde rolt na een intense vrijpartij.
Hoogtepunt: 3’26”. Als was het een schorpioen in QOTSA’s natuurlijke habitat zit het venijn in de staart van Hommes koortsachtige gitaarsolo: even subtiele als cruciale als geniale orkestrale toetsen helpen de song over de rand van de canyon te jagen. Op de bodem geeft alleen Oliveri’s bas nog een teken van leven, tot Homme bijkomt: “Heaven smiles above me.”
Long Slow Goodbye
Op het album Lullabies To Paralyze lag het tempo sowieso al lager dan op voorganger Songs For The Deaf, al duurde het tot bij het slotnummer “Long Slow Goodbye” tot de plaat echt doet wat de titel belooft: een lullaby spelen, en ons paralyzed achterlaten. Een enkel gitaarakkoord wordt repetitief aangeslagen, slechts omfloerst door een voorzichtige tamboerijn. Bezwerend, kwaad, droevig: het vat de emoties die onofficieel Queens-lid Alain Johannes met het nummer wou capteren perfect samen. Een afscheid, bitterzoet en gedwongen. Traag, want de liefde druipt er nog vanaf.
Maar de scheiding is definitief, zo doet de snijdende gitaarlijn in het refrein ons voelen. Hard en koud zet het de gezongen woorden “The long slow goodbye” in de verf. We zijn vertrokken naar de eenzame duisternis, dolend tussen de donkere naaldbomen.
Hoogtepunt: Klaar voor nog een schepje extra? Leg de versie op waarmee de groep het livealbum Over The Years And Through The Woods afsluit, het geluidsdocument van hun passages langs de Brixton Academy en KOKO’s in Londen anno 2005.
I Think I Lost My Headache
Oftewel, die met de mariachi-band. Want waarom niet, om je kater door te spoelen aan het einde van dat toppsychedelische Rated R. Peace out, Mexican style. Een loodzware gitaar heeft wel eerst je hoofd in twee gekliefd en er daarna bittere bloemen in geplant. “It’s all my head/ I know/ So they tell me so/ Until my head explodes”. En dan de achtbaan op met die hoofdpijn, sneller en sneller. Een klap voor je kop, een trap in je cojones. Dafalgan is voor losers, een kater bestrijd je in de wereld van de Queens het best met whiskey en rum. Wie wil er nog een ritje?
Hoogtepunt: 4’00”. Zo halverwege wordt de hoofdriff ingehaald door dat plagerig gitaarlijntje dat langzaam de boel van de baan richting pechstrook duwt, alvorens knal geramd te worden door snerpende blazers.
