Nu-metal: na kernwapens het ergste overblijfsel van de twintigste eeuw in dit prille millennium. Gelukkig is er nu Songs For The Deaf, een plaat om de nu-metal-fans de oren te openen en te bekeren tot de ware rock ’n roll. Want dat is wat Queens of the Stone Age te bieden heeft op haar derde plaat.
Laten we eerst een open deur intrappen en zeggen wat u al lang weet: Dave Grohl speelt drums op deze plaat. Jep, die man was ooit drummer van Nirvana en heeft sinds het einde van die groep helaas nooit meer achter de kit gezeten. Het doet hem hoorbaar deugd er terug op los te mogen meppen. Luister naar die strakke ritmes in pakweg “First It Giveth”, “Hangin’ Tree” of het machtige “Song For The Dead”. Het slechte nieuws echter is dat Grohl de groep alweer verlaten heeft. Wie er op Werchter niet bij was heeft pech gehad.
Naast Dave Grohl hebben kernleden Josh Homme en Nick Oliveri voor deze plaat nog een buslading gasten aangevoerd. Vaste gastzanger Mark Lanegan krijgt een grotere rol toebedeeld dan op voorganger Rated R en dat zorgt — mede doordat Oliveri in drie nummers eveneens de leadzang op zich neemt — voor de nodige afwisseling. Als groep met drie verschillende zangers werken op één plaat, het is een gedurfde zet, maar de Queens komen er mee weg. Andere opvallende namen zijn Dean Ween, Chris Goss, Twiggy Ramirez en ga zo nog maar even door. Op deze manier heeft Homme van de Queens een soort van permanente Desert Sessions gemaakt. Het komt de creativiteit alleen maar ten goede.
Songs For The Deaf is trouwens een heuse conceptplaat. Geen reden om hysterisch krijsend weg te rennen, het is niet zo erg als je zou denken. De plaat is de soundtrack van een autorit van Los Angeles naar Palm Spring, de thuisbasis van de groep. Om dat geloofwaardig te maken zijn tussen sommige nummers flarden radio-dj’s te horen. Leuk bij de eerste beluistering, maar later werkt het vooral storend. Die fragmenten hoefden dus heus niet. Temeer omdat de plaat al vaart genoeg heeft. Ze werkt dan ook het beste in de wagen. Wel opletten dat je de bebouwde kom verlaten hebt wanneer “Go With The Flow” begint, want dit nummer doet je willens nillens gas bijgeven.
Ook de andere nummers weten met gemak te overtuigen. Zelden zo’n groovende bas gehoord als in de single “No One Knows”, een nummer dat zich in je hoofd vastzet en er met geen stokken uit te krijgen valt. “God Is In The Radio” verwijst met zijn loodzware sound dan weer naar Kyuss, de voorganger van de Queens. “The Sky Is Falling” is momenteel onze favoriet. Josh Homme zingt ontzettend intens over een motherfucker van een gitaarrif. Wie hier onaangedaan bij blijft controleert best zijn of haar hartslag eens. Afsluiter “Everybody Is Gonna Be Happy” is een geslaagde Kinks-cover maar valt samen met het monumentale “Mosquito Song” een beetje buiten de plaat. Twee toemaatjes als het ware, een beloning voor de nu-metal-fan wiens oren open zijn gegaan.
Is dit nu de plaat die, ruim tien jaar na Nevermind, een nieuwe standaard moet worden in de rockmuziek? We zullen eerlijk zijn: geen flauw idee. Songs For The Deaf is een goede rockplaat. Een zéér goede rockplaat. De geschiedenis zal uitwijzen wat ermee gebeurt. In ieder geval is dit een album om te koesteren. De Queens hebben het beste uit veertig jaar rock ’n roll als een spons in zich opgezogen. Vermengd met de verzamelde kwaliteiten die in de groep aanwezig zijn levert dat veel fraais op. De concurrentie zal sterk uit de hoek moeten komen.