Geef toe: meestal zijn ze uw geld niet waard, die verzamelaars van uw favoriete groep die u in de winkel vindt. De platenfirma denkt dat enkel singles in aanmerking komen en een artiest zelf is ook al zelden goedgeplaatst om eigen werk te beoordelen. Tijd dus dat het eens aan professionals wordt overgelaten, en wie beter dan een team kenners van enola om maandelijks de vijftien beste tracks van een artiest te selecteren. Deze maand: het beste van Mauro Pawlowski in al zijn gedaantes. Ja, alle.*
Evil Superstars :: It’s A Sad Sad Planet
Het was 1997 en het was de beste fucking tijd die onze planeet ooit heeft gezien: de grote oorlogen waren verworden tot geschiedenislessen, de Playstation 1 was ingeburgerd, de Rode Duivels wisten zich dankzij Luc Nilis te plaatsen voor het WK in Frankrijk en het nieuwe millennium kwam er aan. De mensheid mocht nu écht in zijn eigen heiligverklaring beginnen geloven. Maar Mauro was altijd al slimmer dan de rest en keek recht door de bullshit heen: op deze aardkloot is het maar een triestige boel en we zijn allemaal knoeiers.
De song is geproducet door Dave Sardy – “wat goed genoeg is voor Slayer, is goed genoeg voor mij”, moet Mauro gedacht hebben – en werd op vraag van de platenbazen nog snelsnel geschreven toen de piefen vonden dat er aan het fantastische Boogie Children-R-Us nog een single ontbrak. “It’s A Sad Sad Planet” was Mauro’s laconieke antwoord. Seks verkoopt, het maakt niet uit wat Jezus zegt, of je nu luistert naar de naam Michael of Janet. “It’s A Sad Sad Planet” is existentiële mayonaise: vettig en zinloos. Danku, platenbazen.
Hoogtepunt: 01’47”. In die kleine hapering alvorens Mauro nog één keer het refrein inzet, zit alles vervat.
Mauro :: A Faint Smile
“Glamrock? Doen we wel eventjes”; dat moet ongeveer het idee zijn geweest. Mauro zet zijn vetste T-Rexriff neer, diept een falset op vanop zolder, en smijt er een heerlijk refrein achteraan omdat je iets moet; dolletjes. Het is het zoveelste bewijs van ’s mans veelzijdigheid en speelvogeligheid: alles kan, alles mag, en hij kan ook alles, dus mag dat.
Hoogtepunt: 1’26”. De tweede keer dat refrein, omdat het alweer iets beter is dan de eerste keer.
Evil Superstars :: Pantomiming With Her Parents
Moet er nog chaos zijn? Op het van zichzelf toch al redelijk schizofrene Love Is Okay is “Pantomiming With Her Parents” zonder twijfel het meest grillige nummer. Wat lijkt te beginnen als een springerige popsong, wordt al gauw doorkruist door een briesende Mauro die zich opnaait over een BCBG-familie met een kubistische wc-pot, en als je dààr eindelijk van bekomen bent, blijkt er plots toch zoiets als een refrein op te duiken, dat vanzelfsprekend ook al geen lang leven beschoren is. De band maakt er een sport van om je een dikke drie minuten lang op het verkeerde been te zetten en elke voorspelbaarheid vakkundig de kop in te drukken, om geheel onverwacht alsnog met dat rotaanstekelijk riedeltje te eindigen. De repeat-knop is ingeduwd voor je er erg in hebt.
Hoogtepunt: 1’10”. Dat onnozele refreintje trekt je een eerste keer uit de poel van verderf, om je er nadien des te harder weer in te gooien.
Evil Superstars :: B.A.B.Y.
“Doooingggg.” Met één onderkoelde snok aan zijn basgitaar doet Bart Vandebroek de niet mis te verstane openingszet voor Boogie Children-R-Us, een plaat waar de seks in bizarre vormen van af spat – in dit nummer alleen al wordt een brontosaurus gesodomiseerd en wiebelt een gepiercete appendix voorbij – en “B.A.B.Y.” mag daarvan de vadsige vaandeldrager zijn. De song is één en al baslijn, met daarover Mauro die van tussen zijn tanden iets gromt dat geil, goor en weird tegelijkertijd is. Het is Evil Superstars ten voeten uit, maar meer dan op Love Is Okay krijgt “B.A.B.Y.” zowaar ook een meezingbaar refrein mee. Allemaal tezamen: “Come down if you wanna have / smart sex with a winner”.
Hoogtepunt: 0’32”. Een nijdig gitaartje komt de bas vergezellen, en Mauro doet voor het eerst – maar zéker niet voor het laatst – een oneerbaar voorstel.
Evil Superstars :: Satan Is In My Ass
De quintessentiële Superstars en niets dan de quintessentiële Superstars. Het begint in volle waanzin met een soort heavy metal-explosie, een duivels gekrijs, waarna middels een honky-tonkpiano een gewoon liedje dreigt te beginnen. Blijft natuurlijk niet duren. Voortdurend zit de band te duwen en te trekken om de boel van de rails te krijgen, maar stiekem is de song daaronder zo stevig dat dat nooit echt lukt, hoeveel hysterie, razernij en ander vrolijks de band ook toevoegt. Ten einde raad gooit die er dan ook maar het bijltje bij neer: remise.
Hoogtepunt: 0’00”. Een ontploffing in een vuurwerkfabriek. Een piano die ergens van de trap valt. Je vraagt je af wat je nu weer aan je fietsbel hebt hangen. En dan blijkt die piano huppelend geland.
Evil Superstars :: Oh Girl
Boogie Children-R-Us is ongeveer halfweg, en Evil Superstars besluit dat het tijd is voor funk, maar natuurlijk not as you know it. Alles aan “Oh Girl” stuitert, bliept en groovet, met dank aan een beatboxende drumcomputer, alweer een heerlijke elastieken bas, en een vinnige Tim Vanhamel-gitaar die wel erg vettig naar Prince (hij weer, dat spreekt vanzelf) knipoogt. In de lyrics dreigt zich tussen Mauro en zijn girl een Chien Andalou-achtig tafereel met tandenstokers en oogbollen te ontvouwen – ook de liefdesverklaringen van de Superstars zijn ietwat afwijkend. Het nummer haalde in 1998 de soundtrack van Lock, Stock And Two Smoking Barrels: dichter bij wereldfaam zou Mauro vermoedelijk niet meer komen.
Hoogtepunt: 0’00”. We vallen in herhaling, maar ook op “Oh Girl” zijn die eerste paar drumkicks genoeg om je zonder pardon de song in te sleuren.
Mitsoobishy Jacson :: Broken Enough
Begin jaren negentig was dEUS dan wel het baken voor menige rockband, maar ver weg van de Antwerpse scene was er misschien een nog straffer groepje actief: Nemo (alleen al voor die evergreen “A Day At The Zoo”). Een van hun roadies was een zekere Mauro P., en die bundelde met Nemo-frontman Peter Houben de krachten voor Mitsoobishy Jacson. Een sterke EP werd onmiddellijk gevolgd door een volledig album met een handvol instant klassiekers. De onbetwiste uitblinker op Nougat in Koblenz is zonder twijfel “Broken Enough”, dat begint met een typische Nemo-riff. Mauro zingt korte zinnen, die Houben beantwoordt met jazzrock-achtige likjes. Vervolgens schakelt Mauro met zijn heerlijke rockstem van “eye” naar “oh yeah”. Houben lanceert het refrein, waarin een vraag wordt gesteld aan de geliefde die “so talented in love” is: “Are you broken enough? Are you broken enough?”
Hoogtepunt: 2’15”. De heren blijven het refrein herhalen en herhalen. Mauro’s stem wordt steeds scherper, nadert de grens van waanzin en klinkt steeds wanhopiger. Zijn emotionele intensiteit bereikt een ongeëvenaard niveau.
Gruppo di Pawlowski :: Experiments in Haste
Voor een man die naar eigen zeggen niet zo hard werkt, brengt Mauro toch aan een overweldigende snelheid releases uit. “Snel en effectief” is zijn motto, zie ook “Experiments In Haste” van het rariteitenkabinet Gruppo di Pawlowski. In 2014 – op dat moment is Mauro alweer tien jaar in brave snarendienst bij dEUS, dus het moet zijn beginnen kriebelen – trok hij met schoon volk als Sjoerd Bruil, Ben Younes, Pascal Deweze, Elko Blijweert en Jeroen Stevens helemaal naar Chicago, naar de legendarische studio van de betreurde Steve Albini – daarmee kwam hij in select Belgisch gezelschap dat bij Albini mochten opnemen (Dead Man Ray, Raketkanon enz).
Het resultaat was een van de pot gerukte mix van opzwepende rock en absurdistische teksten, in lo-fi opgenomen. Sleazy, smerig en recht in de cojones mikkend. Onze favoriet van deze Mauro-incarnatie is het geflipte “Experiments In Haste”: gejaagde gitaren stuwen uw bloeddruk naar omhoog. Mauro lijmt als een bezetene teksten aan elkaar, Sjoerd Bruil steekt met een solo nog een laatste keer de lont aan het vuur alvorens alles in chaos ontaardt. “Get off the ground!”
Hoogtepunt: 00’37”. Mauro barst een eerste maal los in “Halalalalalala-haj-halalala-haj-haj”. Qué? is de natuurlijke eerste reactie, maar even later brul je mee terwijl je vrolijk je eigen interieur staat te slopen.
Mauro :: Always Someone
Met de single “Always Someone” en tweede soloplaat Eternal Sunday Drive geeft Mauro eindelijk toe aan zijn ongezien talent om popsongs te schrijven. De haren worden gekamd, het hemd gestreken, en een akoestische gitaar zet aan met een makkelijk in het oor liggend ritme. De akkoordenprogressie in de strofe is misschien nog wat onorthodox, maar met dat refrein en zijn licht melancholische sixties-touch breekt een pastelkleurige hemel los. Uber-producer Pascal Deweze knarsetandde hierbij waarschijnlijk dat hij niet aan de knoppen zat, een eer die Jasper Maekelberg te beurt viel.
Luister zeker eens naar de knappe versie van deze song op de Undays Warehouse-sessie, waarin Mauro in een vergeeld archief met enkel zang en gitaar ons compleet doet verschrompelen. Ook live komt deze verschijningsvorm als popsongschrijver meer dan uit de verf, maar informeer goed op voorhand welke “Mauro solo” je te zien zal krijgen. Voor je het weet, staat hij weer zesendertig minuten lang namen van Oezbeekse gehuchten door de micro te krijsen. Een gewaarschuwd fan…
Hitsville Drunks :: Retro Artist
Hitsville Drunks was een project dat jarenlang heeft kunnen borrelen. De eerste aanzetten waren er in 2007, het eerste en enige album verscheen in 2014 en het is de perfecte tegenhanger van Gruppo di Pawlowski uit datzelfde jaar, want op debuut Sincerely Average vind je tien heerlijk uit de losse pols gecomponeerde klatergouden FM-rock klassiekers die niemand kent. We kiezen hier voor intentieverklaring “Retro Artist”, waarop Crazy Horse als Crazy Horses mag worden aangeduid. De oehoehoes zijn zachtjes, als de remblokjes van je cabrio terwijl je zachtjes door de bochten van de West Pacific Coastway glijdt, onder een blakerende Californische zon. “Now I’m one of the old boys, and it feels alright.”
Goede muziek en het meisje van je dromen huwen: wat wil een mens nog meer?
Hoogtepunt: 00’00”. Smijt de gordijnen open, laat het licht binnen en dompel jezelf twee minuten onder in deze song van tic-tac-frisheid. Om daarna op repeat te duwen.
Mauro :: Let Me Know
Bekentenis: ik heb die openingszin jarenlang gehoord als “we gave each other a heart attack and we’re not supposed to do so”, en nu ik die terughoor, heb ik geen idee hoe ik daar bij uit kwam. Maakt niet uit; het werkte zo ook, want om teksten draait het bij Mauro toch maar zelden. Ook dit is zo’n plezante glamrockstomper van op solodebuut Songs From A Bad Hat, en wat was dat plezant om op de radio te horen passeren. Ook vandaag heeft het nummer nog niets van zijn frisheid verloren.
Hoogtepunt: 2’34”. Liftje, en met dat “We’re in a movie about madness and about defeat, with a soundtrack of a jazzed up heartbeat” schiet Mauro een emotioneel en vocaal trapje hoger. Maakt het nummer helemaal goed.
Mauro & The Grooms :: The Unreachable
The Grooms was een project van Prince-allures. Wegens geldgebrek werd er geen studio ingetrokken en geen band betaald. Mauro nam alles zelf op in zijn thuisstudio. De rolluiken en deuren moeten er dichtgetimmerd zijn geweest, contact met vrouw en kinderen tot een minimum teruggeschroefd en dode vleermuizen het enige voedsel dat door het luikje in de deur werd binnengestoken. Wat Mauro immers op Black Europa (die -a op het einde maakt die titel zóveel beter) uit zijn Telecaster knijpt, is van hetzelfde zwart als het roet op de kachel die het huis van de duivel siert.
“Terrorist Flower” was de prima single, maar vandaag breken we een lans voor “The Unreachable”: misschien een wat atypisch nummer, maar tegen het einde van het album komt deze koortsdroom perfect tot zijn recht. Sloom sleept het ritme zich voort, de ingehouden woede is tastbaar, de lyrics zijn onthecht, maar de gitaren gillen steeds scheller. Dit is zeven minuten sterven in de woestijn, dit is drinken van het kille maanlicht, dit zijn bloeddoorlopen ogen die doods terug staren in de spiegel, dit is met andere woorden: fantastisch.
Hoogtepunt: 02’36”. “Lala lala lala lala”: Nonkel van Grauwel kon ook zulke mooie slaapliedjes zingen.
Somnabula :: I am Somnabula (Dance With Me Baby)
In 2003 moest Mauro blijkbaar nog iets uitzweten, en dat deed hij door gehuld in een cape door de nacht te dwalen en een album af te leveren waarop hij tegelijk een Princeke en een Tom Waitske doet. Mauro speelde alles zelf in én ging daarbij ook nog eens tekeer op alles wat zich binnen handbereik bevond: pats-klang-boom van hardware tools over fluiten en huis-, tuin en keukengerief. Resultaat is een album dat net als uw rem-episodes veelal uit sfeer bestaat, maar het onbetwistbare hoogtepunt zit al vooraan met “I Am Somnabula (Dance With Me Baby)”: wormstekige kraut, repetitieve ritmes, duivels bezwerende lyrics – en dat negen minuten aan een stuk – zelfs de engste scènes uit The Exorcist duren niet zo lang. Elke bas dreunt als de bottines op de verlaten gang buiten de hotelkamer van je duistere dromen.
Hoogtepunt: 04’00”. “Dance with me, baby!” Is dat een uitnodiging of een dreigement? Sowieso, Enola got the assignment.
Mauro and the Grooms :: Terrorist Flower
Op het eerste gehoor lijkt deze song op Black Europa meer Evil Superstars light, alsof Mauro de muzikale hoteldebotel-geest van die toen stopgezette band wilde vatten in een radiovriendelijker licht. De haast sarcastische, jengelende keyboardlijn en tegen het einde de plotse break naar “I was a little bit drunk / A little bit mean / A little bit in love”: onvervalste Mauro! Bij een derde of vierde beluistering van het volledige album schuift dit nummer plots naar voren als kandidaat voor het hoogtepunt van de plaat. De lyrics zijn een non-stop festijn van tegenstrijdige kronkels die alleen uit de koker kunnen komen van deze Limburgse kosmopoliet met Italiaans/Poolse roots. Alleen al die titel: “Terrorist Flower”. En dan zinsneden als: “Bad tempered fun / The clock spanks the hour”.
Hoogtepunt: 0’26”, en elke keer na 2’3”. Zoals vaker in een Maurosong is het refrein een langgerekte vraag vol wanhopige machteloosheid. En eigenlijk legt hij hier het punt bloot van elke Maurofan: als luisteraar blijf je machteloos achter, terwijl je volledig mee opgaat in deze enige echte incarnatie van rock-‘n-roll die België ooit heeft voortgebracht.
Maurits Pauwels en de Benelux Calypsos :: Zeven Lijken In Brussel-Noord
Wat doe je als je een Nederlandstalige calypsoplaat maakt? Je countert al die ongein bloedserieus met een tekst over, welja, zeven lijken in Brussel-Noord, en rijmt daarbij virulent door. Exact drie minuten lang onderhoudt Mauro – excuseer, Maurits Pauwels – ons over onverkwikkelijke toestanden, en dan wordt nog niet gesproken over die lichamen rond dat betreffende station. Onderwijl schetteren trompetten, dansen piano’s op klassieke calypsowijze, en dat smaakt allemaal heerlijk naar Sfinxfestival, maar ook naar plezier.
Hoogtepunt: 2’47”. “Heeeuj!” Het moet uiteindelijk feest blijven, tot het gaatje.
The Love Substitutes :: Someone Like You
Deze band live zien spelen had iets licht teleurstellends. Je had Rudy Trouvé, Craig Ward en Mauro Pawlowski—drie topgitaristen in één band. Maar… blijkbaar schuilt er een Paul McCartney in Mauro, dat rare fenomeen dat je soms ziet bij geboren frontmannen: eigenlijk wilden ze liever drummer zijn, maar zoals iedereen weet, krijgen drummers nooit de meisjes.
Bij The Love Substitutes gebeurde er live halverwege de set echter altijd iets spectaculairs. Mauro gaf de drumstokken aan Craig, gespte een gitaar om en plots had het hele publiek kippenvel. En dan begint de riff, een oer-Mauro-riff die meteen duidelijk maakt waarom iedereen met hem wil samenspelen. Vervolgens die unieke stem die elke zin eindigt met heerlijke “Ahaa ahaa’s”, rock-‘n-rolls tweede beste woorden na “yeah”. Stilte. Enkel stem: “Someone like you”, en de band valt vol lawaai in. Het is een song die Mauro met Evil Superstars had kunnen spelen, met The Grooms, hij had hem waarschijnlijk zelfs aan dEUS kunnen slijten, maar hij verkoos deze parel uit zijn oeuvre te herbergen bij een groep muzikale evenknieën.
Hoogtepunt: 0’59”. Elke “Ahaa” is een hoogtepunt. “Ahaa’s” zijn zoals de “yeahs” in rock – als ze goed zijn, zijn ze ronduit briljant. In “Someone Like You” zitten ze meer dan goed.
Kiss My Jazz :: Until The Ufo Is Out Of Sight
Géén jazz, en strikt genomen ook geen echte Mauro-band, maar wel typisch zo’n project waar hij met veel plezier telkens weer kwam aanwaaien. Kiss My Jazz was één van de vele baby’s van Rudy Trouvé – hij die nooit genoeg zal hebben aan één groep – die de halve Antwerpse scene en wat verdwaalde zielen van daarbuiten verzamelde voor In A Service Station, een samenraapsel van songs geïnspireerd door, je raadt het nooit, wegrestaurants. In deze onweerstaanbare stamper hoor je Mauro onmiskenbaar op gitaar en in het koortje, al laat hij voor één keer de show misschien nog net iets meer stelen door Stef Kamil Carlens en zijn pompend orgeltje.
Hoogtepunt: Moeilijk aanwijsbaar. Kiss My Jazz doet niet aan Spotify, en zo’n volledig album op YouTube helpt ook niet echt. Beluister het dus maar gewoon integraal, of skip naar 20’51” voor bovenstaande lost souls convention.
Mitsoobishy Jacson :: Mitsoobishy Jacson
Supergroepalarm! Ten tijde van Nougat In Koblenz was Mitsoobishy Jacson nog een duobaan voor Mauro en kompaan Peter Houben, drie jaar later, in 1999, werd de band uitgebreid met Pascal Deweze – Metal Molly was even on a break – en Guy Van Nueten, die een paar jaar eerder al Belpopgeschiedenis schreef met The Sands. En wat is een supergroep zonder een themasong? Niets, en dus werd “Mitsoobishy Jacson” de licht absurdistische single van tweede plaat Boys Together Out Rageously. Een onverwachte radiohit bovendien, die niet per se ergens heen gaat, maar dat wel op bijzonder gezellige, Beck-achtige wijze doet. “Take a little bit of weed”, adviseert Deweze in de openingsregels, en het klinkt alsof de boys die raad vooral zelf netjes ter harte genomen hebben.
Hoogtepunt: 2’17”, tot aan het eind. We zouden liegen als we dit de beste samenzang ooit zouden noemen, maar wordt maar eens níet goedgezind van dit rommelige onderonsje.
Evil Superstars :: Love Happened
Misschien wel het mooiste, kleinste liedje van Evil Superstars, en dus natuurlijk weggestopt helemaal aan het gaatje van Boogie-Children-R-Us. Het uitsmijtertje, dus, maar wat voor een uitsmijtertje. Precies negen regels heeft Mauro nodig om een soort van sfeer te zetten, een wereldje te schetsen. “Love happend today, with a kiss and a fax to the parents”; geen idee wat het betekent, maar ik sta er wel achter.
Hoogtepunt: 01’07”. Het ongelofelijk onnozele “Sing, Clarence, sing” dat volgt op “And a sparrow by the name of clarence will sing to us”. Love happened? Natuurlijk.
Outro:
Sue Daniels :: Celine
Een beetje een anomalie in deze lijst, maar soms mag speculatie ook een plaats krijgen. Deze techno-singersongwriter maakte één plaat waarop Mauro Pawlowski (samen met Rudy Trouvé en Elko Blijweert) een merkbare stempel drukte. De platenhoes beweert dat de mysterieuze Sue Daniels alle songs heeft geschreven en dat Mauro niets meer was dan een studiomuzikant. Toch doen sommige nummers iets anders vermoeden. Bijvoorbeeld het hoogtepunt van de plaat: “Celine (Danielle)”.
Hoogtepunt: de openingszin, en iedere muziekkenner zal automatisch aan Mauro moeten denken. “Sweet Celine Danielle, so easily you throw me in hell”, een verwrongen liefdesverklaring Mauro eigen, zoals hij er waarschijnlijk een paar duizend in zijn muziektas heeft zitten. Het is een openingszin die zonder blikken of blozen thuishoort in het beste van Evil Superstars of Mauro & The Grooms. Dus ja, naar alle waarschijnlijkheid is dit toch een Mauro-zin en verdient het nummer een plek in deze lijst.
*Grapje, we zijn ongetwijfeld wel een obscuur project of vier uit het oog verloren. Als hij ons er al over verteld heeft.
