De opvolger van je doorbraakplaat uibrengen, het is een van de moeilijkste momenten uit het leven van een artiest. De pers, die je zoƫven nog hartstochtelijk aan de borst drukte, staat met geslepen messen klaar om je ongenadig neer te sabelen. Queens Of The Stone Age gaat met Lullabies To Paralyze de confrontatie met de boze buitenwereld aan.
Er waren uiteraard genoeg voortekenen dat het neersabelen een aanvang zou kunnen nemen. Josh Homme gooide een jaar geleden partner in crime Nick Oliveri uit de groep. Mark Lanegan ging zelf weg en kwam uiteindelijk weer zelf terug. De relatie van Homme met Brody Dale van The Distillers kwam breed uitgesmeerd in de roddelpaginaās, fans vreesden zelfs dat La Dale een Yoko zou plegen op de Queens. Ook het randdebielenproject Eagles Of Death Metal deed het ergste vrezen.
Laat de paniek echter voor een andere keer, Homme heeft ze duidelijk nog allemaal op een rij en zijn Queens leveren met Lullabies To Paralyze een eerste kanshebber af voor de plaat van het jaar. De titel mag dan al gestolen zijn uit "Mosquito Song" van Songs For The Deaf, de plaat is allesbehalve afleggertje van zijn voorganger. De groep zet gewoon een volgende stap in de evolutie die Josh Homme in 1991 begon met Wretch, debuutplaat van zijn eerste groep, Kyuss.
Dat Mark Lanegan terug is, wordt direct duidelijk in opener "This Lullaby". Het sprookjesachtig (een donder sprookje, welteverstaan) nummer brengt je meteen in de juiste mood voor dit album. Met "Medication" wordt er echt afgetrapt. Wat volgt is een uur sex, drugs & rockān roll. De groep grijpt je helemaal bij je strot met "Everybody Knows That Youāre Insane", een zĆ©Ć©r smooth nummer dat bij momenten zo overdonderend is dat horen en zien vergaan. De prachtige wisselwerking tussen Hommeās hoogstemmige zang en keiharde gitaren wordt op elke plaat beter.
Wie op een nieuwe "No One Knows" zit te wachten komt van een kale reis thuis. Lullabies is bij momten behoorlijk ontoegankelijk en vergt het uiterste van de luisteraar. "Tangled Up In Plaid", "Skin On Skin" en "The Blood Is Love" zijn nummers die je tijd moet gunnen. Maar zo vreemd als ze de eerste luisterbeurten aandoen, zo verslavend zijn ze achteraf.
Afsluiter "Like A Drug" en "In My Head" kenden we al van Desert Sessions, maar niet getreurd. "In My Head" komt hier pas tot zijn recht: een prachtig liefdesnummer, ondersteund door strakke drumritmes, een verdacht groovende bas en een heerlijke gitaarrif. Faut le faire. "Little Sister" kan ondertussen iedereen meefluiten, maar door de zeer korte lengte gaat het nummer, zelfs na dagenlang beluisteren, niet vervelen.
Waren we al euforisch? Want het beste hebben we nog niet eens gehad. "Long Slow Goodbye" is lang, traag en zĀ“lig. Homme noemt het het beste nummer dat hij ooit geschreven heeft. Het komt in de buurt, maar "I Never Came" maakt meer aanspraak op die trofee. Ondanks de titel is dat nummer Ć©Ć©n lang muzikaal orgasme. "I Never Came" hoort niet op de radio of op een festivalterrein. Dit nummer wil je meenemen naar de beslotenheid van je slaapkamer, samen met de liefde van je leven. Zelfs de Rolling Stones maakten in hun topperiode nooit een nummer waar de seks zo afdroop.
Kortom kinders, Lullabies To Paralyze lost moeiteloos allƩ verwachtingen in. Enkel een zeurkous doet moeilijk over dit album. Niet naar luisteren, leg dan deze plaat nog maar eens op. Trouwens, iemand die Dave Grohl mist?