Verve, 2011
Universal
Revolutionaire platen… heden ten dage zijn ze een uitstervend
ras, maar ooit was het anders. ‘Kid A’, ‘Spirit Of Eden’, ‘Blue
Lines’,…: allemaal deden ze het muzieklandschap op z’n
grondvesten daveren. Voeg aan dat rijtje ook maar ‘Entroducing’ van
DJ Shadow toe. Zo’n meesterwerk heeft echter een schaduwzijde: al
jaren probeert de Amerikaanse beatbakker, né Josh Davis, z’n magnum
opus naar de kroon te steken, maar telkens tevergeefs. Ook ‘The
Less You Know, The Better’ probeert die hoge toppen te scheren,
maar door een gebrek aan consistentie en coherentie stort de plaat
als een onbeholpen Icarus te pletter.
Debuteren met je pièce de résistance, het is zowel
vloek als zegen (vraag maar aan Pearl Jam). Je naam is onmiddellijk
gemaakt, maar je volgende platen zijn gedoemd om niet verder te
raken dan de hielen van dat eerste album. Met ‘The Private Press’
maakte DJ Shadow nog een meer dan degelijke opvolger van
‘Entroducing’, maar ‘The Outsider‘ uit
2006 raakte kant noch wal. In plaats van zich te verliezen in bij
de haren getrokken experimenten, wildkampeert Davis deze keer
opnieuw in het grensgebied tussen instrumentale hiphop,
turntablism en samplekunst, maar zelfs dat
vertrouwde terrein kan hem niet redden. Daarvoor is ‘The Less You
Know, The Better’ een te hobbelig parcours met veel diepere dalen
dan hoge toppen.
Een nieuwe, visionaire, uit samples opgetrokken muziektaal. Dat
was de sound van DJ Shadow in 1996. Anno 2011 is ’s mans blauwdruk
echter ontgonnen door een heel leger epigonen en zijn vinger is al
te lang van de pols om nog relevant te zijn. Davis is niet langer
de roerganger van weleer en dat hoor je ook. Akoestische gitaren in
‘I’ve Been Trying’, de stuwende breakbeats van opener ‘Back To
Front (Circular Logic)’, een elegische pianoballad met ‘Sad And
Lonely’, …: ‘The Less You Know, The Better’ stuitert alle kanten
tegelijk uit en mist de flow en coherentie van zijn eerste platen.
Bovendien heb je constant het gevoel dat die variatie eerder een
dekmantel is voor een gebrek aan inspiratie dan een bewijs van zijn
polyvalentie.
Maar het kan nog erger. Waar die afzonderlijke tracks nog op
zich staan als staaltjes van zijn talent, slaat DJ Shadow ook af en
toe helemaal de bal mis op deze plaat. Luister maar naar de van de
pot gerukte metalgitaren in ‘Border Crossing’. Samplede Public Enemy nog met
succes Slayer
in de splinterbom ‘She Watch Channel Zero’, dan slaat deze
trashriff nog geen deuk in een pakje boter. Ook in ‘Warning Call’
zitten gruizige gitaren verstopt, maar de combinatie met de
gezwollen, pathetische zang van Tom Vek is ronduit
tenenkrullend.
Het zijn gelukkig de enige echte draken van de plaat, maar ook
de meeste overige nummers stijgen amper boven de grijze middelmaat
uit. Little Dragon en Talib Kweli trekken wel aan de ketting in
respectievelijk ‘Scale It Back’ en ‘Stay The Course’, maar het zijn
slechts doekjes voor het bloeden. Hetzelfde geldt voor
instrumentale tracks als ‘Tedium’ en het jachtige ‘Run For Your
Life’ die dan wel teruggrijpen naar zijn gloriedagen, maar te
doordeweeks zijn om de opwinding van vroeger werk te bereiken.
De nieuwe DJ Shadow is geen doorslagje van ‘Entroducing’ en het
is niet het fiasco van ‘The Outsider’. Op zich aardige adelbrieven,
maar ze maken van ‘The Less You Know, The Better’ geen goede plaat.
Het is eerder een album van een artiest die definitief over z’n
hoogtepunt heen is, maar dat weigert te aanvaarden. Jammer!
