Het was met verbetenheid dat Ilayda Cicek zich met doorbraakhit “Leave Me Dry” aan de wereld toonde, nu twee jaar geleden. Ook op debuutplaat Ayna bijt de Belgisch-Turkse soms flink van zich af. De wereld blijft nu eenmaal een tranendal, en we worden er niet jonger op.
“I’ve seen it all / I’ve felt it all / But I’d do it all again”: Cicek is ondertussen 27, en heeft haar kilometers op de teller. In de eerste single van deze plaat krijst ze het allemaal van zich af. “All Again” is ILA in groten doen, en dat wil zeggen: in PJ Harvey-modus, met een vleugje extra grunge. De riff is er eentje die knarsend rondjes draait, de bas ploegt zich in het zweet, drums worden gegeseld. En in de brug horen we een fucking clavecimbel. Omdat het kan.
Dit is ILA, een trio – met nadruk – dat weet wat spanning is, de intensiteit van een goeie opbouw kent, en geen moeite heeft om ook een catharsis te leveren. Ayna stuwt, kabbelt, trekt, en barst altijd net op het goeie moment weer uit. Neem nu “Make It Easy”, pas in tweede plaats, maar dan al welkom om de eerste versnelling van opener “Glory” naar vijfde te schieten. Drummer Cas Kinnaer hamert rechtdoorzee, de gitaren splijten de Noordzee; het jakkert.
Maar dat die trage ook belangrijk zijn. “Pleasures” is het af-en-aanrollen van de golven waaruit dat furieuze “All Again” wordt gebaard, “Atonia” is postrock-achtig gepiel waarin net genoeg intensiteit zit, “Home” ontspoort langzaam als een veenbrand die plots weer ontvlamt. “In Reverie” smacht dan weer langoureus over kristalheldere snaren: “I’m not mine / I will be yours / For tonight”. De gusto waarmee Cicek in het onweerstaanbare “Sun” “barrage me with lightning / bring me to dust and ash / I love you I love you I love you” zingt is van een bezetenheid die ons als wederhelft deed blozen. Hier wordt liefgehad met overgave.
En als het tijd is om weer even te scheuren, dan schèurt ILA. In “Ben Anlamam” komt het er plots in het Turks uit, en dat klinkt al even bezield. Geen idee wat ze daar precies staat te brullen, maar dat die hele aardbeving in haar tweede moederland haar heeft geraakt, voél je. “Kill My Mind” is bruut en kortaangebonden; hell hath no fury. Kinnaer stuurt er op de achtergrond een interessant, ontregelend klopje door dat elke keer weer je aandacht trekt.
Ayna is intens. Ayna is krachtig. Ayna is soms lief, maar ook vooral bruut. Ayna is ILA zoals we ILA graag hebben.
In’t kort: zo’ne goeie hebben we al lang niet meer gehad.
ILA stelt Ayna voor op 2 mei in Trix, Antwerpen.
