“You will obey and live / Or disobey and die” leidde vanavond de bisronde van DJ Shadow in Brussel in. De Californische turntablist hield ons en onze dagelijkse verslaving aan data en de daaruit voortvloeiende conformiteit een spiegel voor op zijn laatste plaat die hij vanavond aan ons kwam voorstellen. Het optreden was over de ganse lijn boeiend en indrukwekkend en kende slechts af en toe een dipje.
Het getuigt van de blijvende relevantie van Shadow dat hij deze grote zaal vlotjes kan uitverkopen én dat het publiek zowel bestond uit mensen die zijn opgegroeid met zijn magnum opus Endtroducing uit 1996 (waarmee hij als artiest tot in den treure wordt geconfronteerd) en mensen die toen zelfs nog niet geboren waren.
Josh Davis vuurde zijn beats op ons af vanuit een bokaal van gaas waarop de visuals werden geprojecteerd en waarbinnen zijn apparatuur stond opgesteld. Deze bestond uit computers en draaitafels, maar ook uit een drumkit die Davis geregeld in zijn set betrok. Het geheel paste mooi in de zaal met die ronde showbizztrappen die eromheen draaiden.
We hoefden alvast niet te wachten: de show begon zelfs tien minuten te vroeg. Als opener kregen we zoals verwacht het omineuze “Nature Always Wins”, dat ook Our Pathetic Age in gang trekt. Een robotstem heette ons welkom en vroeg — helemaal in de lijn van het thema — om respect te hebben voor wie een ‘devicefree experience’ wenste.
Visueel was de show ook zeer verzorgd met beelden van Ben Stokes die al even eclectisch waren als de samples in de muziek. De beelden bestreken een gamma gaande van futuristische stadsgezichten en ontploffende rozen tot dansende magnetische letters, van het type waarmee we vroeger ook nog speelden op ons Fisher Price-schooltje. Bovendien werden ook de gegevens van de gespeelde nummers in een aftands MS-DOS font meegegeven. Handig voor de recensenten in de zaal!
Na de intro volgde een set die grotendeels bestond uit twee suites, met halverwege een muzikale brug. Zo kregen we een machtig “Slingblade” dat albumgetrouw uit de beatcomputer kwam en waarover Davis loos ging met scratches en samples. Gaandeweg werden de vaste songstructuren meer losgelaten en kregen we een rollercoaster van een in elkaar geweven bloemlezing uit de gehele carrière van DJ Shadow, waarbij het opviel dat de nummers van de laatste plaat trots naast ouder werk mochten staan en enthousiast op herkenningskreten werden onthaald. “King and Queens” kon ons op plaat maar weinig overtuigen, vanavond was het een eerste hoogtepunt. Hoofden in het publiek begonnen spontaan op en neer te bouncen. Het hyperactieve “Rosie” volgde en dreef de temperatuur nog verder op. “C.O.N.F.O.R.M.” kreeg een versie met alternatieve vocals mee om daarna te ontaarden in “Guns Blazin’” uit het UNKLE-album.
Af en toe ging de vaart wat uit de set, zoals bij “Our Pathetic Age” met Samuel T. Herring van Future Islands en het daaropvolgende intermezzo waarin Davis op het drumstel dingen deed die hij misschien interessanter uit zijn samplebox had kunnen toveren. De sferige soundscapes werken misschien beter op plaat dan tijdens een optreden waar het publiek komt om te feesten. Maar ze werkten wél goed als opmaat voor het tweede deel van het optreden waarin de mensen in de zaal meer bereid waren om loos te gaan. “Six Days” werd onthaald als een lang verloren gewaande jeugdliefde en “Nobody Speak” deed de vuisten de lucht in gaan en de massa zwalpen. Met een drum-‘n-bass outro in overdrive liet Shadow het publiek smekend om bisnummers achter.
Deze bestond uit knallers “Drone Warfare” en “Rocket Fuel” om te eindigen met het onvermijdelijke en onverwoestbare “Organ Donor”, het enige nummer van deze avond uit Endtroducing. Deze motherfucker van een nummer kreeg een verknipte versie mee en stuurde ons met suizende oren en een glimlach op het gelaat terug de Brusselse nacht in. Prima show!
