Als we de herboren heiland Nick Cave en zijn laatste evangelie zelfs niet bovenaan ons lijstje van beste platen van het jaar vinden moet het wel een straf muziekjaar geweest zijn. Er moet iets in het water van de Hudson en de Zenne gezeten hebben, want zowel Big Thief als Zwangere Guy leverden dit jaar hoogstaande kwaliteit in grote kwantiteit. Het is een teken van deze tijden als onze lijst eerder somber en introspectief is. Het feestje werd opgeluisterd met muziek uit België en Congo.
1. Big Thief :: U.F.O.F. Er was dit jaar geen ontkomen aan Big Thief. Waren we eerst nog sceptisch en van mening van ‘jaja, het zal wel’, dan is deze plaat in de loop van het jaar meer en meer onder onze huid gekropen en weet ze ons ondertussen met geanticipeerde ontroering midscheeps te raken. Zelfs nog voor we ze opzetten.
2. Zwangere Guy :: Wie is Guy? Een Brusselaar die dit jaar wél vlotjes de weg naar doel vond. Scoorde hij in 2018 nog met zijn groep Stikstof, dan was hij dit jaar alomtegenwoordig onder zijn eigen naam. De enige reden dat hij maar één keer in deze lijst opduikt is dat we zijn tweede plaat wegens te laat verschenen nog niet helemaal eigen hebben kunnen maken.
3. Big Thief :: Two Hands ‘T is dat de Zwangere zich er nog tussen heeft gewrongen, anders zouden de Brooklynites de twee hoogste schavotjes hebben bezet. Two hands was tegelijk het logische vervolg én de tegenhanger van de eerste plaat. Het is een Beatlesque tour de force om in één jaar tijd twee zulke coherente albums af te leveren. De bijna achteloze naturel waarmee ze dit klaarspelen is nog het indrukwekkendst.
4. Nick Cave & The Bad Seeds :: Ghosteen Deze plaat is het grootste raadsel van dit jaar: een plaat van een oudere man die over zweverige synthscapes met een vreemde kopstem zingt over de liefde die zal komen? Dat klinkt als een vreemde trip van een godsdienstleraar die tijdens een bezinningsweekend de pedalen even kwijtraakt. Bij andere artiesten zouden we hier met een grote boog omheen lopen, maar Nick Cave en zijn kompanen spelen het kunstje klaar. In feite is dit hors categorie en niet in lijstjes te vatten, maar we moeten streng zijn!
5. Bon Iver :: I,i Nog zo een geval als hierboven: niets van begrepen, maar oh zo mooi.
6. KOKOKO! :: Fongola Vanuit de voorstedelijke wijken van Kinshasa kwam het beste feestje van het jaar vanwege KOKOKO! Het betere potten- en pannenslagwerk in een voortdenderend ritme dat je uitdaagt om te dansen tot je breekt, afgewisseld met psychedelische electronica. Feest!
7. DJ Shadow :: Our Pathetic Age Waar deze plaat bij de eerste kennismaking volgeplamuurd leek te zijn, bleek ze gaandeweg even verslavend te zijn als de information overload waarop ze een commentaar wenst te zijn. Dit is een veelzijdige plaat om eindeloos doorheen te scrollen.
8. James Blake :: Assume Form De sombere nachtegaal onder de millennials is verhuisd naar Californië en croont ons doorheen een zonovergoten woud van bedwelmende elektronica. James Blake wist ons al van bij het begin van het jaar bij het nekvel te grijpen en heeft ons niet meer losgelaten. En dat al voor het vierde album op een rij.
9. Balthazar :: Fever Ook Kortrijk’s finest wierp ons in januari al één van de platen van het jaar in de schoot. De sabbatical heeft de heren duidelijk deugd gedaan en ze keerden terug met een funky en tegelijk sleezy plaat waar de ingetogen sexyness vanaf druipte.
10. Thom Yorke :: Anima De soundtrack van onze angstdromen is dit jaar weer enkele nummers rijker geworden. Het angstzweet breekt ons bij momenten uit en we vervreemden steeds verder van onze naasten wanneer we deze kille maar bloedmooie plaat opleggen en we spastisch dansend de radioactieve fallout in ons hoofd proberen te mijden. Wat dan mogelijk weer angstdromen bij onze naasten veroorzaakte.
